รักไต้เงาแค้น

ตอนที่ 16

คริสเดินมานั่งบนโซฟาอย่างหัวเสีย ทิ้งตัวลงหนัก ๆ แล้วกระดกไวน์ในแก้วจนหมดในพรวดเดียว

“ไอ้คริส…” มาวินที่ยังไม่ยอมไป เอ่ยขึ้นอย่างครุ่นคิด พร้อมหรี่ตามองเพื่อนรักอย่างจับผิด

"ใช่คนนั้นไหมวะ?” คริสมือที่กำแก้วแน่นจนเส้นเอ็นที่หลังมือปูดขึ้น ก่อนจะสบถออกมาเสียงต่ำ

“ไอ้สัสวิน มึงกลับไปซะเดี๋ยวนี้เลย” คริสยกเท้า วางพาดบนโต๊ะกระจกกลางห้อง แต่แววตาเต็มไปด้วยความหงุดหงิดรำคาญ

แต่มาวินกลับหัวเราะเบา ๆ อย่างไม่สะทกสะท้าน

“มึงไปทำท่าไหนวะ ถึงได้ไวขนาดนี้”

“เพิ่งเจอตอนเย็น" คริสเอ่ยเสียงเรียบ

" ห่ะ!!! เจอตอนเย็น แต่ตอนนี้อยู่ในห้องมึงเนี้ยน่ะ ง่ายไปเปล่าวะ”

คำว่าง่ายไปจากปากมาวินทำเอาคริสหันขวับมามอง สายตาเขาเข้มและดุขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

“เสือก” เสียงเย็นยะเยือกของคริสตัดบท

“มึงไม่ชอบให้ใครยุ่งในพื้นที่ส่วนตัวมึง แล้วนี้คือ...?”

คริสถอนหายใจหนัก ๆ เอนหลังพิงโซฟา สายตาเหม่อมองเพดาน ใบหน้าเต็มไปด้วยความคิดที่สับสน และใช่เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ไม่เข้าใจว่าทำไมแค่เห็นเธอ หัวใจถึงเต้นแรง จนรู้สึกเหมือนหายใจไม่ทั่วหน้าอก ไม่เข้าใจว่าทำไม ถึงหงุดหงิดเวลามีคนมองเธอ ทั้งที่เธอเป็นคนแปลกหน้า และความรู้สึกบางอย่างที่เขาไม่กล้าจะยอมรัว่ามันกลับมาอีกครั้ง

ลิษาเดินออกมาสวมเสื้อของคริส โดยไม่ได้ติดกระดุมทุกเม็ด ปล่อยชายเสื้อให้ยาวคลุมต้นขา เผยให้เห็นเรียวขาสวยงาม ภาพลักษณ์ดูสบาย ๆ แต่แฝงไปด้วยความเร้าใจ

“ไปก่อนนะครับคนสวย” มาวินเอ่ยพร้อมหันไปยิ้มกว้างใส่ลิษาที่เพิ่งเดินออกมาจากห้อง

“เอ่อ… คุณ…” มาวินที่กำลังจะหันหลังเดินออกจากห้อง หยุดฝีเท้าทันที เขาหันกลับมา พร้อมเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

“หืม?”

ลิษาเม้มริมฝีปากแน่น ดวงตาสั่นไหวอย่างลังเล แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจพูดออกมา

“เอ่อ ฉันขอติดรถด้วยได้ไหม แค่ไปส่งตรงที่พอจะเรียกแท็กซี่ได้ก็ได้ค่ะ” ลิษาพูดจบแล้วก็ก้มหน้าลงเล็กน้อย เพราะไม่ชินกับการขอความช่วยเหลือจากใครแบบนี้

เพราะตอนนี้เธอไม่มีโทรศัพท์ แต่จะให้อยู่ต่อในห้องนี้ กับผู้ชายสองต่อสอง และที่สำคัญหัวใจเธอเต้นแรงทุกครั้งเวลาอยู่ใกล้คริส

แต่ยังไม่ทันที่มาวินจะได้ตอบอะไร เสียงเรียบนิ่งกลับดังขึ้นมาทันที

“ไม่ได้” คำเดียวสั้น ๆ ราวกับมีอำนาจบางอย่างสั่งห้าม น้ำเสียงของคริสที่เอ่ยออกมานั้นเยือกเย็น แต่แฝงความไม่พอใจเอาไว้อย่างชัดเจน

ลิษาสะดุ้งเฮือกเล็ก ๆ หันไปมองเขาด้วยสายตาตกใจ ขณะที่มาวินชะงักแล้วหันกลับไปมองเพื่อนตัวเอง

“ครับ… ไม่ได้” มาวินเอ่ยก่อนจะหันไปมองลิษา พร้อมรอยยิ้มแห้ง ๆ

แล้วมาวินก็หันกลับไปสบตากับคริส ที่นั่งด้วยสีหน้าเรียบสนิท แต่แววตานั้นสื่อชัดเจน มาวินกระตุกยิ้มมุมปากเบา ๆ อย่างรู้ทัน

“เออ… งั้นกูไปก่อนละกัน” เอ่บจบมาวินก็เดินออกจากห้องไป

เสียงเปิดประตูดัง แกร๊ก ขึ้นอย่างกะทันหัน โดยไม่มีแม้แต่เสียงเคาะหรือกดกริ่ง ทำให้คริสหันขวับไปมองทันทีด้วยสีหน้าหงุดหงิด เพราะคิดว่าเป็นมาวิน

“คริสลูก…”

เสียงของหญิงสูงวัยดังขึ้นเบา ๆ ก่อนจะเงียบไปเมื่อสายตาของเธอปะทะกับภาพตรงหน้า

"ม๊า...” คริสอุทานออกมาเบา ๆ แล้วรีบวางขาลงจากโต๊ะทันที พร้อมวางแก้วไวน์ รีบลุกขึ้น เดินเข้าไปหาหญิงวัยกลางคนอย่างรวดเร็ว

“ม๊ามาได้ไงครับ?” คาริมามองลูกชายสลับกับหญิงสาวที่ยืนนิ่ง

“ก็ควีนโทรหาม๊าน่ะ บอกว่าคริสไม่สบายหนัก ให้มาดู”

“แต่จากที่เห็น… ม๊าคงไม่ต้องห่วงแล้วล่ะ มีคนดูแลใกล้ชิดขนาดนี้” คำพูดของคาริมาทำให้ลิษาใจหายวาบ เธออ้าปากจะอธิบายทว่า...

“ครับ ผมหายแล้ว” คริสพูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน พลางส่งยิ้มมุมปาก

คาริมาเลื่อนสายตากลับมาที่ลิษา ก่อนจะกวักมือเบา ๆ ให้มานั่งด้วยน้ำเสียงน้ำเสียงนุ่มนวล

“มานั่งก่อนสิลูก ไม่ต้องเกร็งจ้ะ" ลิษาได้แต่นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ

“…เอ่อ ค่ะ”

ลิษาเดินไปนั่งตรงโซฟาอีกฝั่ง ห่างจากคริสพอประมาณ แต่ยังไม่ทันจะได้นั่งเต็มก้น

“คบกันนานหรือยังลูก?”

ลิษาเบิกตากว้างทันที หันขวับไปมองคริสอย่างตกใจริมฝีปากขยับจะพูดปฏิเสธ แต่แล้ว…

“เดือนหนึ่งแล้วครับ” คริสพูดขึ้นนิ่ง ๆ ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปาก

สายตาเฉียง ๆ ที่คริมเหล่มาทางเธอมันทั้งกวน ทั้งหล่อจนอยากตบ

ลิษานั่งตัวตรงแน่ว ใบหน้าเรียบสนิท แต่หัวใจข้างในกลับเต้นไม่เป็นจังหวะ นี่มันอะไรกัน ทำไมเธอต้องมานั่งฟังผู้ชายที่ฆ่าคนที่เธอรัก บอกกับแม่เขาว่าคบกัน ด้วยท่าทางอย่างกับเจ้าของ

ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไรออกมาอีก คาริมาก็ลุกขึ้นยืนหยิบกระเป๋าเล็ก ขึ้นมา แล้วพูดด้วยรอยยิ้มบาง ๆ

“งั้นคืนนี้แม่ขอรบกวนนะลูก แม่ขอนอนที่นี่ จะกลับตอนนี้ฝนก็ตกไม่หยุด แถมหนักด้วย…”

พูดจบ ก็เดินเข้าไปยังห้องพักอีกห้องหนึ่งโดยไม่รอฟังคำค้านใด ๆ ทิ้งให้ในห้องรับแขกเหลือเพียงความเงียบ และความกระอักกระอ่วนที่ค่อย ๆ เริ่มก่อตัวระหว่างคนิสกับลิษา

ลิษาเม้มปากแน่น หัวใจสั่นระรัว ในขณะที่คริสเอนตัวพิงพนักโซฟา สบตาเธอด้วยแววตาที่ยากจะคาดเดา