รักไต้เงาแค้น

ตอนที่ 12

เสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้นเบา ๆ ก่อนที่คริสจะก้าวออกมา ร่างสูงเปลือยช่วงบน มีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวพันไว้ที่ช่วงล่าง ส่วนอีกผืนถูกใช้ซับเส้นผมเปียกน้ำอย่างไม่รีบร้อน

สายตานิ่งเฉยกวาดมองทั่วห้องเพียงแค่เสี้ยววินาที ก่อนจะหยุดนิ่งลงเมื่อเห็นร่างของหญิงสาวในชุดแดงรัดรูป กำลังนั่งกองอยู่บนพื้น เลือดซึมออกจากมุมปาก

คริสเหลือบตามองไปอีกมุม ก็เห็นควีนนั่งกอดอกอยู่บนโซฟา ชุดที่เธอสวมเปียกน้ำบางส่วนอย่างเห็นได้ชัด และสีหน้าก็ชัดเจนพอจะบอกเขาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

คริสไม่ถามอะไร ไม่แม้แต่จะขมวดคิ้ว เพราะเพียงแค่เห็น เขาก็รู้ได้ทันทีว่าอะไรคือสาเหตุของสภาพตรงหน้า

“ออกไปซะ” คริสเอ่ยเสียงเรียบเย็นเยียบ จนหญิงสาวที่เหมือนจะพยายามอ้าปากอธิบาย ต้องชะงักทันที

เสียงนั้นไม่มีแม้แต่ความลังเล มันเด็ดขาดและเฉียบคมพอจะทำให้หญิงสาวสะดุ้งเฮือก รีบลุกขึ้นทันที แม้ร่างกายจะเซไปจากแรงตบก็ยังพยายามพยุงตัวเองขึ้น

ก่อนจะก้าวออกจากห้อง เธอหันกลับมามองหน้าทั้งสองอีกครั้ง และเมื่อได้เห็นใบหน้าของควีนชัดเจน ใบหน้าที่เหมือนกับคริสราวกับภาพสะท้อนในกระจก เธอก็ถึงกับหน้าซีดเผือด ความเย็นวาบแล่นผ่านกระดูกสันหลัง

“แฝด” เธอพึมพำกับตัวเองเสียงเบา แววตาตื่นตระหนกก่อนจะรีบหมุนตัวออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

ภายในห้องเงียบลงทันทีที่ประตูปิด ควีนเอนหลังลงพิงพนักโซฟา กอดอกไว้แน่น ท่าทางไม่พอใจและเบื่อหน่ายอย่างเห็นได้ชัด

“ทีหลังก็เลิกหากินอะไรที่มันง่าย ๆ หาเป็นตัวเป็นตนเถอะ” เสียงของควีนนิ่งเรียบเช่นเคย แต่ถ้อยคำกลับฟาดเข้าเต็มแรง

คริสเดินไปหย่อนตัวลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม สายตาเหลือบเห็นภาพถ่ายที่เปียกน้ำจนภาพเบลอ เขาหยิบมันขึ้นมาทันที แล้วรีบใช้ชายผ้าขนหนูซับน้ำ แต่มันก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว

"มันหาง่ายซะที่ไหน" คริสเอ่ยเสียงเบา ขณะยังจ้องภาพในมือ

ควีนปรายตามองคริสด้วยหางตา มุมปากกระตุกเล็กน้อยอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะพูดขึ้น

“ชอบไม่ใช่หรอ...ฉันก็ชอบ” น้ำเสียงของเธอเรียบง่าย แต่น้ำหนักของคำพูดกลับทำให้คริสเงียบไปทันที

คริสหันไปมองควีนช้า ๆ สีหน้าเรียบนิ่ง แต่ในใจกลับสั่นสะเทือนแปลกประหลาด

เพราะไม่เคยได้ยินคำพูดแบบนี้จากควีน ไม่เคยเห็นแววตานี้ แม้กระทั่งคนที่เขาเคยรักมาก ควีนก็ไม่เคยยอมรับหรือเอ่ยชม

“ทำไม ยังลืมนางเอมีล่าไม่ได้หรอ” ควีนพูดขึ้นเสียงเรียบ แววตาไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ

คำถามนั้นเหมือนกระแทกใส่สมองของคริส เขากระชากสายตากลับมามองควีนทันที ดวงตาคมเข้มวาวโรจน์ แววตาแข็งกร้าวขึ้น

“แกอย่าพูดชื่อนี้ให้ฉันได้ยินอีก” เสียงของเขาเย็นเยียบ

“อะไรที่ฉันตัดไปออกจากชีวิต ฉันไม่มีวันหยิบมันกลับมาอีก” แต่ถึงจะพูดเสียงแข็งแค่ไหน ควีนก็ยังนั่งนิ่ง ไม่ไหวติง ไม่กลัว และไม่หลบตาเลยแม้แต่น้อย เธอเพียงแค่หัวเราะเบา ๆ ในลำคอ

“หึ...งั้นก็พิสูจน์ดิ ว่าลืมได้แล้วจริง” ควีนลุกขึ้นยืน ดวงตาคมสวยสบเข้ากับสายตาพี่ชาย

“ยืนยันคำเดิม ต่อให้ผ่านไปกี่ปี ฉันก็ไม่ชอบนางเอมีล่า”

ควีนเดินอ้อมโต๊ะ ช้า ๆ สง่างาม ก่อนจะหยุดอยู่ข้างเก้าอี้ของคริส แล้วโน้มตัวเล็กน้อย มองไปยังรูปที่อยู่ในมือเขา

“เพราะฉันชอบพี่สะใภ้ฉันเท่านั้น”

ควีนพูดเสียงเบา แต่น้ำหนักของคำชัดเจนพอจะทิ้งรอยยิ้มมุมปากที่ดูเหมือนจะเย้ย แต่กลับมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ในแววตา

คริสเงียบไปอีกครั้ง ดวงตาจับจ้องรูปที่เปียกเลอะ และคำพูดสุดท้ายของควีนยังคงก้องอยู่ในหัว

ควีนหันหลังกลับ ขณะเดินถึงประตู เธอก็เอ่ยขึ้นอย่างไม่หันมา

“อ้อ...ม๊าบอกให้ฉันมาบอกแกว่า ให้แกกลับไปหาบ้าง อย่าทำตัวเหมือนคนไม่มีแม่”

ว่าแล้วควีนก็เปิดประตู แล้วเดินออกไปจากห้องอย่างสง่างาม ทิ้งไว้เพียงคริส ที่นั่งเงียบอยู่กับภาพหญิงสาวในมือ ที่ต่อให้เลอะเลือน แต่ก็ยังจำใบหน้าได้ไม่ลืม

.

บานประตูสีดำถูกเปิดออกอย่างเงียบเชียบ ชายหนุ่มร่างสูงสง่าก้าวเข้ามาภายในห้องที่ตกแต่งด้วยโทนสีดำเกือบทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นผนัง ผ้าม่าน หรือแม้แต่พรมใต้ฝ่าเท้า

เสียงฝีเท้าหนักแน่นแต่เงียบกริบดังขึ้นช้า ๆ ทุกย่างก้าว เขาเดินมาหยุดยืนตรงหน้าโต๊ะไม้โอ๊คสีเข้มขนาดใหญ่ โดยไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว

เซอร์เกย์ หรือ กรวินท์ ภูมินทร์

ชายหนุ่มร่างสูงกว่า 190 ผิวแทนสุขภาพดี กล้ามเนื้อแน่นได้รูป ชุดดำรัดกระชับตัวยิ่งขับให้รูปร่างเขาดูโดดเด่นและน่าเกรงขาม ผมสีดำสนิท ใบหน้าเรียบนิ่ง ไร้อารมณ์ ดวงตาคมเข้มเย็นเยียบจนแทบไม่มีแววของความรู้สึกใด ๆ

ชายอีกคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หนังหันหลังให้เงียบ ๆ อยู่ชั่วขณะ ก่อนจะเปล่งเสียงแหบต่ำและเจ้าเล่ห์ออกมา

“ตอนนี้มันมีการเคลื่อนไหวอะไรบ้าง”

เสียงต่ำพร่าที่เต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม พร้อมเก้าอี้ที่หมุนกลับ เผยให้เห็นใบหน้าของชายหนุ่มอายุสามสิบ ดาเนียล คาร์ลอส หรือที่รู้จักในนามว่า เรนโซ ชายลูกครึ่งไทย – รัสเซีย ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนคมกริบ ใบหน้าหล่อร้ายไวหนวดจาง ๆ เสื้อเชิ้ตสีดำเปิดกระดุมสองเม็ดเผยรอยสักรูปสิงโตที่อยู่กลางอก และสีหน้าที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ

“ตั้งแต่นายส่งคนไปเล่นงานมัน จนตอนนี้...มันยังไม่เคลื่อนไหวอะไร”

เสียงของเซอร์เกย์เปล่งออกมาด้วยโทนน้ำเสียงเย็นเฉียบ เรียบนิ่งเหมือนเครื่องจักร ใบหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ ไม่แม้แต่จะกระพริบตา

“จับตาดูมัน อย่าให้คลาด” เรนโซย้ำคำสั่ง น้ำเสียงต่ำแผ่วราวกับงูที่ซ่อนพิษไว้ใต้ลิ้น

“ตอนนี้...น้องสาวมันกลับมาอยู่ไทยถาวร” ประโยคจากเซอร์เกย์ ทำให้มุมปากของเรนโซยกขึ้นเล็กน้อย

“หึ...จับตาดูน้องมันไว้ให้ดี ไอคริสโตเฟอร์มันห่วงน้องสาวมันยิ่งกว่าอะไร อย่าให้คลาดสายตา ”

เซอร์เกย์ไม่ตอบอะไร เขาเพียงพยักหน้าช้า ๆ หนึ่งครั้ง ดวงตานิ่งสงบ