รักไต้เงาแค้น

ตอนที่ 7

คริสที่เพิ่งมาถึงยืนมองโกดังของตัวเองที่ในตอนนี้เต็มไปด้วยเศษซากความเสียหาย ทั้งลังสินค้าที่พังยับ กล่องอาวุธที่กระจัดกระจาย และรอยระเบิดเป็นจุด ๆ บนพื้นปูนเย็นเฉียบ ความโกรธแล่นขึ้นมาทันทีในแววตานิ่งเฉียบของเขา เพราะมันเหมือนท้ทายเขา

สาเหตุที่คริสมาช้าก็เพราะเรื่องบ้า ๆ ที่ผับของเขา ลูกค้าที่มีเรื่องทะเลาะกันจนกลายเป็นเรื่องใหญ่ คนแตกตื่น ผับเสียหายและเกิดเพลิงไหม้ ทำให้คริสต้องอยู่จัดการทุกอย่างกับตำรวจจนช้า

"ช่วยด้วย!" เสียงร้องแผ่วเบาแต่ชัดเจนดังขึ้นจากมุมหนึ่งของโกดัง ทำให้คริสหันขวับไปทางต้นเสียง

มือข้างหนึ่งของเขาคว้าปืนพกออกมาอย่างไม่ลังเล ก่อนจะเดินช้า ๆ ตามเสียงนั้นไป

คริสเห็นร่างของชายนอนนิ่งอยู่บนพื้น เลือดไหลเปรอะพื้นคอนกรีตเย็นเฉียบ คริสจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชา ปราศจากความเห็นใจ เพราะไม่ใช่ลูกน้องตัวเอง

ผั่ก!

แรงถีบจากด้านข้างซัดเข้าเต็มสีข้างของคริส ร่างสูงเซถอยไปสองสามก้าว ก่อนจะยันตัวกลับมาตั้งหลักทัน

คริสเงยหน้าขึ้นอย่างโมโห ดวงตาเยือกเย็นจ้องไปยังคนที่กล้าลงมือกับเขา

ร่างของหญิงสาวในชุดดำ ที่แม้จะปิดใบหน้าไว้ แต่แววตาแข็งกร้าวคู่นั้นก็จ้องเขาไม่ลดละ

คริสมองอีกฝ่ายด้วยความโกรธ เสียงพูดเย็นเยียบหลุดออกจากริมฝีปากอย่างช้า ๆ แต่หนักแน่น

"มึงกล้ามาก...ที่เข้ามาเหยียบในพื้นที่ของกู" เสียงทุ้มเยือกเย็นของคริส พร้อมแรงโมโหที่ปะทุขึ้นในอก

ลิษาไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียว ร่างของเธอแข็งตึง หัวใจเต้นโครมครามด้วยความแค้นที่เอ่อล้นจนแทบระเบิดออกมา เพราะภาพที่เห็นคือร่างของเทวาที่นอนนิ่งอยู่กับพื้น เลือดเปื้อนริมฝีปาก คิ้วแตก และเสื้อเต็มไปด้วยรอยกระสุน

ลิษากระโจนเข้าหาคริสราวกับนักล่าที่ไร้ความปรานี หมัดและเท้าสาดเข้าใส่คริสไม่ยั้ง

แต่คริสกลับหลบการโจมตีอย่างว่องไว ร่างสูงของคริสขยับด้วยความคล่องแคล่ว มือปัด เบี่ยง หลบหมัดอย่างเป็นจังหวะ

ถึงแม้ลิษาจะรู้สึกเจ็บ เพราะแผลจากการต่อสู้กับไททั่นและทัศไท ความเหนื่อยล้ากัดกินร่างกายเธอทีละน้อย และนั่นทำให้ลิษาพลาดท่า

ตู้ม!

คริสใช้จังหวะว่างสวนกลับด้วยเท้าถีบเข้าที่ลำตัว ลิษาลอยกระแทกไปกับพื้นอย่างแรง ก่อนที่ร่างจะไถลไปชนกับลังไม้ที่พังยับอยู่ข้างฝา เสียงดังสนั่นทำให้ฝุ่นฟุ้งกระจาย

ร่างของลิษาค่อย ๆ ขยับจะลุก แต่ยังไม่ทันตั้งหลักดี ร่างสูงของคริสก็เดินตรงเข้ามา ดวงตาคมกริบของคริสมองเธอราวกับเหยื่อที่รอเวลาโดนเฉือน

คริสย่อตัวลง ใช้มือคว้าตัวลิษาขึ้นมา พลิกใบหน้าเธอเพื่อจะถอดชิ้นส่วนที่ปิดหน้าไว้

แต่แล้วคริสก็หยุดชะงักเมื่อดวงตาของเธอคู่นั้นสบตากับเขา เพราะมันรู้สึกคุ้นสายตานั้นเหมือนสายตาของคนที่เขาไม่เคยลืมถึงแม้เวลาจะผ่านมาสามเดือนก็ตาม ยังไม่ทันที่คริสจะดึงออก

"วู่วววว!" เสียงไซเรนของตำรวจดังแว่วเข้ามา

ผั่ก!

ศอกของลิษาฟาดเข้าที่ลำคอของเขาอย่างแรง ก่อนจะตามด้วยหมัดสวนเข้าหน้า และตบท้ายด้วยการถีบเต็มแรงที่ลำตัว ทำให้คริสเซถอยไปสองก้าว

ลิษารีบยันตัวลุกขึ้น ทั้งที่รู้สึกเจ็บไปทั้งตัว ลิษาหันไปมองร่างของเทวาอีกครั้ง ดวงตาสั่นระริกด้วยความเศร้าลึกสุดใจ

“พี่เทวา ลิษาขอโทษ” ลิษาเอ่ยในใจพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมา ด้วยที่ลิษาปิดทุกอย่างใบหน้าเหลือเพียงดวงตา ทำให้คริสไม่เห็นว่าลิษาร้องให้

สายตาลิษาหันกลับมามองคริสด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความแค้น ความคลางแคลง และความเจ็บปวด

เสียงรถตำรวจดังใกล้เข้ามาทุกที ลิษารีบคว้าระเบิดควันจากเอวโยนลงพื้นทันที

ฟุ่บ!

ควันสีเทาเข้มกระจายไปทั่วบริเวณบดบังการมองเห็นทุกทิศทาง

“นายครับ! ตำรวจกำลังมา ทางนี้!” เสียงของลูกน้องของคริสดังขึ้น คริสที่ยังยืนตั้งสติทันหันไปถามทันที

“ไอ้ทัศกับไทอยู่ไหน?”

“ไททั่นกับทัศไทอยู่หลังโกดังครับ!” ลูกน้องรายงานทันควัน

คริสรีบหันกลับอีกครั้งทว่าเธอหายไปแล้ว หายไปกับควัน

“ เชี้ยเอ๊ย! ” คริสสบถเสียงต่ำในลำคออย่างหัวเสียก่อนจะหันตัวเดินไปทางประตูหลังโกดังด้วยความหัวเสีย