รักไต้เงาแค้น

ตอนที่ 9

ไททั่นก้าวเท้าเข้ามาในคลับอย่างเงียบ เสียงเพลงกระหึ่มและแสงไฟวูบวาบไม่ได้ดึงดูดความสนใจของเขาเลยสักนิด

ฝูงคนมากมายกำลังโยกตัวตามจังหวะดนตรีอย่างสนุกสนาน แต่สายตาคมเข้มของเขากลับเลื่อนไปหยุดที่หญิงสาว ที่นั่งอยู่ริมสุดของร้าน ในชุดเดรสรัดรูปสีดำผ่าข้างสูงจนเผยเรียวขาขาวเนียน

ผมยาวสลวยสยายพาดไหล่บาง ริมฝีปากแดงเรื่อประดับด้วยรอยยิ้มบางเบา แต่แฝงด้วยความว่างเปล่า

ไททันเดินผ่านฝูงชนอย่างนิ่งขรึมพร้อมหยิบเครื่องดื่ม เครื่องดื่มในมือแทบไม่ขยับแม้แต่นิด จนเมื่อมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ไททั่นยื่นแก้วไปเบื้องหน้า โดยที่ไม่ได้เอ่ยคำใดนอกจากสายตาที่จ้องมองเธอ

ทว่าเมื่อหญิงสาวเงยหน้าขึ้น แววตาของเขาก็ชะงักนิ่งไปชั่วขณะ สวย สวยจนลมหายใจเขาสะดุด ทั้งที่ไม่ใช่คนหวั่นไห้กับหน้าตาผู้หญิงง่าย ๆ แต่กับผู้หญิงตรงหน้าทำไมเขาถึงได้หวั่น

ด้านลิษาเองก็ชะงักเช่นกัน เมื่อเห็นชายตรงหน้ายื่นแก้วมาให้ หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างประหลาด ไม่ใช่เพราะเสน่ห์ของเขา แต่เพราะเธอจำเขาได้ เขาคือหนึ่งในสองพี่น้องแฝดที่เคยต่อสู้กับเธอ

แต่เพียงเสี้ยววินาที ลิษาก็ปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติ เธอยิ้มบาง ๆ อย่างน่ารัก ซ่อนความรู้สึกไว้เบื้องหลังดวงตาที่ซุกซน

“อื้ม” ลิษาตอบเบา ๆ แล้วรับแก้วจากมือไททั่นก่อนจะกระดกจนหมดรวดเดียว ไททั่นมองตามอย่างนิ่งเงียบ ก่อนจะกระดกแก้วของตัวเองตามเช่นกัน

เสียงโทรศัพท์มือถือสั่นและดังขึ้นท่ามกลางจังหวะเพลงในคลับที่กระหึ่มไม่หยุด ไททั่นละสายตาจากหญิงสาวตรงหน้าเพียงเล็กน้อย มือหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับอย่างนิ่งขรึม

“ครับนาย” ไททั่นเอ่ยเสียงเรียบ แต่แฝงน้ำเสียงเคร่งขรึมและเคารพ

ด้านบนชั้นสี่ของคลับในห้องกระจกพิเศษที่มองเห็นบรรยากาศทั้งร้านได้ทั่ว คริสนั่งพิงเก้าอี้หนังตัวใหญ่ ดวงตาคมกริบใต้เงาไฟกำลังมองลงไปยังหญิงสาวที่นั่งอยู่ริมสุดของร้าน

เธอนั่งอยู่เพียงลำพังในมุมเงียบสุดของคลับ สวมเดรสรัดรูปผ่าข้างเผยให้เห็นเรียวขาเนียน รอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้าแฝงเสน่ห์ลึกลับจนเขาเผลอมองอยู่นาน

"ไปสืบประวัติเธอมาให้กูซะ" คริสสั่งเสียงเรียบ ขณะที่สายตายังคงจับจ้องไปยังด้านล่างโดยไม่กะพริบ

เขาสังเกตเธอมาตั้งแต่ก่อนที่ไททั่นจะเดินเข้าไปหาเธอแล้ว ถึงแม้เขาจะไม่ใช่คนที่ยอมเปิดเผยความสนใจในผู้หญิงง่าย ๆ

แต่หญิงสาวคนนั้น มีบางอย่างที่ทำให้เขารู้สึกแปลกใจ และรู้สึกอยากรู้จักเธอ สนใจตัวเธอ ทั้งที่ความรู้สึกแบบนี้มันตายไปตั้งแต่ตอนนั้น แต่ทำไมมันถึงได้กลับมารู้สึกอีกครั้ง

ที่น่าหงุดหงิดคือ คนที่เขาไม่เคยคิดว่าจะสนใจผู้หญิงอย่างไททั่น กลับเดินเข้าไปหาเธอเสียก่อน

ตั้งแต่ทำงานร่วมกันมา คริสไม่เคยเห็นไททั่นเหลียวแลผู้หญิงคนไหน ไม่เคยได้ยินแม้แต่ข่าวลือเรื่องความรักหรือความสัมพันธ์ของไททั่น แต่วันนี้เขากลับได้เห็น ไททันเดินเข้าไปหาผู้หญิง ซึ่งผู้หญิงคนนั้นคือคนที่เขาสนใจซะด้วย

สามวันต่อมา

ควันบุหรี่จางลอยคลุ้งไปในอากาศ ยามเย็นเริ่มคลี่แสงลงคลุมทั่วเมืองอย่างช้า ๆ คริสยืนพิงราวระเบียงบนชั้นสูงสุดของคาสิโน สายตาคมทอดมองออกไปไกล มือข้างหนึ่งถือบุหรี่ที่ไหม้ลงเรื่อย ๆ อย่างไร้ความรู้สึก

เสียงประตูเปิดออก ทัศไทเดินเข้ามาพร้อมซองเอกสารสีน้ำตาลในมือ ก่อนจะยื่นให้เจ้านายที่ยืนอยู่เงียบ ๆ ท่ามกลางกลิ่นควัน

“นี่ครับนาย เอกสารที่นายให้ไอไทไปสืบมา” ทัศไทเอ่ยเสียงนิ่ง แต่แววตาดูเหนื่อยล้าเล็กน้อย

คริสหรี่ตา ก่อนจะเหลือบมองซองเอกสาร แล้วหันกลับไปมองวิวตรงหน้า

“ทำไมไอไทมันไม่เอามาเอง” คำถามหลุดออกจากปากด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น ทัศไทกลืนน้ำลายเบา ๆ ก่อนจะตอบ

“ไอไทมันไปโรงพยาบาลครับ แผลมันฉีก”

คริสหันขวับมามองด้วยหางตา สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อยไม่ใช่ตกใจ แต่ไม่พอใจ

“มันยังไม่หาย?” เสียงของเขาเย็นลงกว่าเดิม คล้ายตำหนิกลาย ๆ

“ครับ… อาการมันดีขึ้นแล้ว แต่ไอไทมันซ้อมหนักไปหน่อย เพราะมันไม่อยากพลาดอีก เลยเผลอฝืนตัวเองจนแผลฉีก” ทัศไทตอบอย่างอ้อมแอ้ม แต่เต็มไปด้วยความห่วงใยพี่ชายฝาแฝด

คริสพ่นควันบุหรี่คำรามต่ำในลำคอ เหยียบก้นบุหรี่กับพื้นแล้วหันหลังกลับ

“บอกมัน เบา ๆ ก่อนก็ได้ รักษาตัวให้หายก่อน” คริสเอ่ยขณะเดินผ่านทัศไทไปนั่งยังโต๊ะทำงาน ท่าทางดูไม่ใส่ใจ แต่คำพูดกลับบ่งบอกชัดถึงความห่วงใยที่ไม่ค่อยแสดงออก

ทัศไทยืนมองคริสอย่างนิ่ง ๆ ไม่ได้เดินออกไป เพราะยังไม่ได้รับคำสั่งจากผู้เป็นนาย

“เป็นห่วงมันไม่ใช่เหรอ” คริสพูดขึ้นอีกครั้งโดยไม่หันมา สีหน้าไม่เปลี่ยน แต่ในน้ำเสียงแฝงรอยรู้ทัน ทัศไทเงียบไปชั่วขณะ แล้วถอนหายใจบาง ๆ

“มันเป็นพี่ผม โตมาด้วยกัน อยู่ข้างกันมาตลอด เหลือกันอยู่สองคน ถ้ามันพังหรือเป็นอะไรขึ้นมา ผมก็เหมือนขาดครึ่ง” น้ำเสียงของทัศไทจริงจังแต่นุ่มลึก

คริสไม่ได้ตอบอะไรเขารู้ดี เพราะสองคนนั้นไม่ได้เป็นแค่ลูกน้องธรรมดา แต่เป็นเหมือนครอบครัว...ครอบครัวเดียวที่เขาเลือกเอง และเขาเอง ก็เป็นห่วงไม่ได้ต่างจากทัศไทสักเท่าไหร่ เพียงแต่ว่าไม่เคยแสดงออก