ตอนที่ 17
1541 Words
เซอร์เกย์เดินเข้ามาในห้อง ก่อนจะหยุดลงเมื่อเห็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ยืนหันหลังให้ กำลังจ้องมองออกไปยังหน้าต่างบานกว้าง
เบื้องหน้านั้นคือวิวหิมะของกรุงมอสโก ประเทศรัสเซีย เมืองที่เย็นแทบทั้งปี แต่ไม่มีอะไรเย็นเท่ากับแววตาของเรนโซตอนนี้
"เรื่องที่ให้ตาม...ถึงไหนแล้ว" เรนโซเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเย็นแฝงด้วยแรงกดดันไม่ต่างจากมีดคมที่กรีดลงกลางอากาศ
"ตอนนี้...ยังไม่พบเบาะแสเกี่ยวกับ โซย่า" เรนโซยืนนิ่งไม่ไหวติงอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นช้า ๆ
"อย่าให้ใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาด" น้ำเสียงที่ฟังดูนิ่ง แต่เต็มไปด้วยความเด็ดขาด เพราะเรื่องนี้ไม่สามารถให้ใครรู้เด็ดขาด เพราะมันจะกลายเป็นจุดอ่อนของเขา และกลัวศัตรูรู้ แล้วโซย่าจะไม่ปลอดภัย
"อาทิตย์หน้ากูจะบินกลับไทย จัดการให้เรียบร้อย" คำพูดนั้นทำให้เซอร์เกย์ชะงักเล็กน้อย ก่อนจะถามกลับ
"นายจะกลับไทยอีกทำไม...?"
คำถามนั้นเหมือนแทงตรงหัวใจของเรนโซ เพราะประเทศไทย คือสถานที่ที่เขาเคยเรียกว่า บ้าน แต่ก็เป็นบ้านที่เขาไม่ได้เหยียบมานานถึงสิบเก้าปีแล้ว นับจากวันนั้น วันที่ทุกอย่างเปลี่ยนไป
"จะให้กูอยู่เฉย ๆ โดยไม่ตามหาโซย่าน่ะเหรอ" เสียงทุ้มต่ำของเรนโซฟังดูกดอารมณ์ไว้สุดกำลัง
ในช่วงที่เขาอายุยี่สิบ ก่อนที่พ่อจะจากไป พ่อได้บอกกับเขาเป็นครั้งสุดท้ายว่า
'ลูกต้องตามหาโซย่าให้เจอ ไม่ว่าเธอจะเป็นยังไง จงรักเธอ เหมือนที่ลูกรักพ่อ และเหมือนที่พ่อรักแม่ '
"แต่เราตามหาเธอมาจะสิบปีแล้วนะ" เซอร์เกย์พูดออกมาอย่างเงียบ ๆ ด้วยน้ำเสียงที่เจือด้วยความเห็นใจ
"พ่อกูบอกว่า...ก่อนที่แม่จะจากไป แม่ได้ฝากน้องกูไว้กับผู้หญิงคนหนึ่ง"
ถึงแม้มันจะผ่านมาสิบเก้าปีแล้ว แต่ในเมื่อพ่อยืนยันว่า โซย่ายังมีชีวิตอยู่เขาก็จะเชื่อตามพ่อ และเขาเองก็ขอพรจากพระเจ้าทุกวัน ขอให้เขาได้เจอน้องสาว เพราะตั้งแต่พ่อเขาจากไป เขาก็อยู่คนเดียวมาจะสิบปีแล้ว
.
เสียงแก้วกาแฟกระทบกันเบา ๆ ในร้านคาเฟ่ขนาดกลาง กลิ่นกาแฟหอมละมุนลอยคลุ้งในอากาศ เสียงพูดคุยเบา ๆ ของลูกค้าสร้างบรรยากาศชิล ๆ ในช่วงบ่ายแก่ ๆ ของวันธรรมดา ที่ผู้คนแวะเวียนมาหามุมสงบพักใจ
"พี่ต้น ลาเต้โต๊ะสิบแปดค่ะ" ลิษาเอ่ยขึ้นขณะเดินถือถาดเครื่องดื่มมาวางไว้หน้าเคาน์เตอร์ ส่งยิ้มบาง ๆ
วันนี้ภูต้นมาทำงานที่ร้านของเธอ เพราะพนักงานประจำสองคนเกิดลาป่วยกับติดธุระกะทันหัน เหลือแค่เธอคนเดียว ซึ่งคงไม่รอดถ้าต้องรับมือกับช่วงเวลาแบบนี้ ช่วงเวลาที่พนักงานออฟฟิศแวะมาจิบกาแฟหลังเลิกงาน และคู่รักหลายคู่ที่ทยอยเข้ามาหามุมหวานในร้าน
"น้ำส้มแก้วหนึ่ง" เสียงทุ้มห้าวเย็นยะเยือกดังขึ้น
"เชิญลูกค้าไปนั่งกะ...(ก่อน)" ลิษาเงยหน้าขึ้น ทันทีที่สบตากับหญิงสาวที่ยืนกอดอกด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง ที่มองมาด้วยสายตาคมกริบตรงหน้าทำให้ลิษานิ่งไป
"เธอ..." ลิษาเอ่ยเสียงเบาและติดแผ่ว
"น้ำส้มแก้วหนึ่ง" ควีนย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเดิม ก่อนจะหมุนตัวเดินไปนั่งโต๊ะมุมร้าน
"แม่ค้าคนสวย ผมเอากาแฟเย็นแก้วหนึ่งครับ" เสียงปนขี้เล่นดังมาจากชายหนุ่มหน้าตาดี ใบหน้าเฟรนด์ลี่พร้อมรอยยิ้มกว้าง
"เชิญนั่งโต๊ะก่อนครับ" เสียงของภูต้นดังขึ้นจากด้านหลัง
"อุ๊ยย!"
ทัศไทสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อเงยหน้าขึ้นเจอสายตาคมกริบของภูต้นที่จ้องมาทางเขาแบบไม่เป็นมิตรนัก มือของภูต้นถือถาดเสิร์ฟคาไว้ แต่น้ำเสียงและแววตานั้น เหมือนรังสีหวงหญิงสาวลอยออกมาทะลุกลิ่นกาแฟ
ทัศไทหัวเราะแห้ง ๆ แล้วรีบเดินไปนั่งโต๊ะห่างจากควีนเล็กน้อย อย่างรู้ตำแหน่งของตัวเอง
ลิษายืนมองแผ่นหลังของสองคนที่เดินไปนั่งด้วยดวงตาแข็งกร้าว แม้จะยิ้มให้ลูกค้าอยู่ แต่ภายในกลับเดือดปุด ๆ เธอกำหมัดแน่น ทั้งเจ็บ ทั้งแค้นที่ซ่อนอยู่ในอก คนหนึ่งคือน้องสาว อีกคนคือลูกน้อง แค่เห็นหน้าพวกเขา ความเจ็บในอดีตก็แล่นกลับมาเหมือนมีมีดกรีดกลางอกของลิษา
"ลิษา... เราไม่สบายเหรอ?"
เสียงของภูต้นดังขึ้นใกล้หู พร้อมมองเธอด้วยสายตาเป็นห่วง มือหนึ่งยกขึ้นอังหน้าผากลิษาเบา ๆ เพราะตอนนี้ดวงตาลิษาแดงก่ำ และใบหน้าก็แดงเหมือนกินพริกสิบเม็ด
"อ้อ... เปล่าจ้ะ แค่เวลามีลูกค้าสั่งกาแฟเย็น..." ลิษาเงียบไปครู่หนึ่ง ยิ้มจาง ๆ ก่อนจะเอ่ยต่อเสียงเบา
"ลิษาคิดถึงพี่เทวาขึ้นมาเฉย ๆ จ้ะ"
ภูต้นมองลิษาดวงตานุ่มลง เขาไม่ได้เอ่ยอะไรอีก นอกจากยื่นมือไปแตะไหล่เธอเบา ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงนุ่ม
"ไหวไหม? ถ้าไม่ไหว ปิดร้านเลยก็ได้ เดี๋ยวพี่ไปบอกลูกค้าว่าของหมด" ลิษาหัวเราะเบา ๆ พลางส่ายหน้า
"ไม่เป็นไรจ้ะ ลูกค้าเขามานั่งชิวหลังเลิกงานกัน"
"บางคนเขาก็มากับรัก มานั่งคลายเครียด ลิษาไม่อยากรบกวนช่วงเวลาดี ๆ ของพวกเขา"
ลิษาหันขวับออกไปทางหน้าร้าน รู้สึกถึงลมหายใจที่แข็งทื่อในอกทันทีที่ดวงตาของเธอสบเข้ากับชายหนุ่มปริศนาที่สวมเสื้อคลุมสีดำ ยืนอยู่ตรงหน้าร้าน เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตาเธอแวบหนึ่ง ก่อนจะยกปืนขึ้น
"ทุกคนหลบ!" ลิษาตะโกนออกมาเสียงดัง
ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงปืนกระหน่ำรัวดังขึ้นถี่ยิบ ทำเอาลูกค้าทั้งร้านหวีดร้องด้วยความตกใจ เสียงแก้วแตก กระถางต้นไม้ล้มลง โต๊ะเก้าอี้ถูกผลักกระจาย ลูกค้าบางคนหมอบ บางคนรีบวิ่งหนีออกจากร้าน
"เชี่ย! พวกไหนวะ?" ควีนสบถออกมาพร้อมหันไปถามทัศไท น้ำเสียงของเธอแม้จะตกใจแต่ยังคุมสติได้ดี
"พวกไหนไม่รู้ ตอนนี้เอาชีวิตให้รอดก่อน!" ทัศไทตอบกลับอย่างเร็วพลางควักปืนออกมาจากข้างเอว ชักขึ้นยิงสวนออกไปทางหน้าร้านทันทีโดยไม่ต้องรอคำสั่ง
ปัง! ปัง! ปัง!
ควีนหันไปมองลิษาที่กำลังหลบอยู่หลังเคาน์เตอร์ ใบหน้าเธอมีแววตาแข็งกร้าว ผิดกับแววตาที่อ่อนโยน สดใสเหมือนที่ควีนเห็นตอนเข้ามาในร้าน ควีนคว้าปืนพกสีดำเล็กจากกระเป๋าออก พร้อมกระโจนหลบมุมเคาน์เตอร์ก่อนจะยกปืนยิงสวนออกไป
ปัง! ปัง! ปัง!
"เจ็บตรงไหนไหม?" ควีนตะโกนถามเสียงดัง พร้อมพิจารณาตัวลิษาอย่างเร็ว มองซ้ายขวา ตรวจสอบว่ามีเลือดหรือบาดแผลตรงไหนไหม
"พี่ต้น..." ลิษาเอ่ยออกมาเสียงเบาเหมือนกระซิบ น้ำเสียงสั่นเครือขณะหันซ้ายขวาหาพี่ชาย
"พี่อยู่นี่!" เสียงตะโกนของภูต้นดังขึ้น ก่อนที่เขาจะวิ่งโซเซเข้ามาหาลิษา แขนซ้ายของเขามีเลือดไหลซึมออกมาจากบาดแผลกระสุน
"อ๊ากก!" ภูต้นร้องออกมาด้วยความเจ็บทันทีที่ขยับแขน กล้ามเนื้อกระตุกแรงเพราะความปวดแสบปวดร้อน
"ไอพวกบัดซบ!" ควีนสบถออกมาอย่างหัวเสีย พร้อมลูกขึ้นยิงสวนออกไปอีกหลายนัดโดยไม่ยั้ง กระสุนนัดแล้วนัดเล่าพุ่งออกจากปากกระบอกปืนจนควันคลุ้ง
ทัศไทไม่ยอมน้อยหน้า เขาเคลื่อนตัวยิงสวนออกไปอย่างเชี่ยวชาญ แต่ถึงแม้ทั้งสองจะพยายามต้านไว้ ทว่าศัตรูเริ่มทยอยบุกเข้ามาเรื่อย ๆ เสียงรองเท้าหนัก ๆ กระทบพื้น เสียงปืนยิงสวนอย่างต่อเนื่องทำให้สถานการณ์เริ่มเลวร้ายลงทุกวินาที ทัศไทหันไปมองควีน แล้วตะโกนเสียงเครียด
"เราต้องถอย! ถ้าอยู่ต่อ เสร็จมันแน่!" พูดจบทัศไทก็ยกแขนขึ้นยิงอีกสองนัดแล้วถอยหลังอย่างระวัง
ลิษามองภาพเบื้องหน้าอย่างอัดอั้น มือของเธอกำแน่น ร่างกายสั่นจากความรู้สึกหลายอย่างที่พุ่งเข้ามารวดเดียว ทั้งความแค้น ความโมโห ความห่วงพี่ชาย และความอึดอัดใจที่ไม่สามารถลุกขึ้นไปจัดการศัตรูพวกนั้นได้ เพราะตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ในชุดเอวาร่า ตอนนี้เธอเป็นแค่เจ้าของร้านกาแฟธรรมดา หากไม่มีควีนกับทัศไทอยู่ที่นี่ เธอคงลุกขึ้นไปจัดการพวกด้านนอกให้มันจบเรื่อง
"ตามฉันมา!" ลิษาเอ่ยเสียงแข็ง ก่อนจะรีบเข้าไปพยุงภูต้นอย่างรวดเร็ว
ปัง! ปัง! ปัง!
กระสุนยังคงยิงมาไม่หยุด แต่ควีนกับทัศไทก็ระดมยิงตอบโต้แบบไม่มีใครยอมใคร พร้อมกับเคลื่อนตัวถอยหลังไปพร้อมลิษา
"เฮ้ย!"
- Writer
