โดนตกเข้าแล้ว
1035 Words
ผมไม่รู้ผมคิดอะไรอยู่ตอนนั้น จู่ๆชวนยัยนี้มาอยู่ด้วยทำไมกัน คือตอนนั้นผมคิดอะไรไม่รู้เหมือนจริงๆนะ มันเหมือนไม่อยากทิ้งยัยนั้นไว้ ไม่อยากให้ไปเจอปัญหาคนเดียว คงสงสารล่ะมั้ง ช่วยเขาแล้วก็ต้องช่วยให้สุด จริงมั้ยล่ะ
"อ่ะ อันนี้คีย์การ์ดสำรอง รหัสห้อง 9684" ผมยื่นคีย์การ์ดให้วีที่กำลังยืนมองนั้นนี้ไปเรื่อย คงไม่ชินล่ะมั้ง
"อ้อ ขอบคุณนะ ถ้าฉันหาที่อยู่ใหม่ได้ ฉันจะรีบไปเลย ไม่อยากกวนนายนานหน่ะ"
"อืม ไม่ต้องรีบอะไรหรอก ฉันไม่ได้อยู่กับใคร ทำเหมือนอยู่บ้านตัวเองแหละ" เชี้ยไรเนี้ย เผลอพูดออกไปอีกล่ะ คือผมหมายถึง ไม่อยากให้เพื่อนเกร็งหน่ะ
"แล้วกับข้าว นายทำเองหรอ"
"ป่าว ซื้อเอา ฉันทำอะไรไม่เป็นหรอก" ผมพูดพร้อมกับนั่งเล่นโทรศัพท์ไปด้วย
"ฉันทำให้มั้ย ระหว่างที่ฉันอยู่นี่ฉันจะทำกับข้าวให้นายเอง ทำความสะอาดให้ด้วย รีดผ้าให้ด้วย ฉันทำเป็นทุกอย่างนะ" หน้าวีออกแนวเหวี่ยงๆดุๆหน่อย แต่เสียงหวานมาก
"งืมมม..."
"เอาเถอะน่า ฉันทำให้ ฉันไม่เคยทำแบบนี้ให้ใครเลยนะ นายเป็นกรณีพิเศษ"
"ก็ได้"
"นายเรียนวิศวะหรอ"
"อื้ม"
"นายไม่มีแฟนหรอ"
"ไม่มี"
"ทำไมอ่ะ"
"ฉันหล่อเกินจะเป็นของใครคนเดียว" ผมไม่ค่อยชอบความรู้สึกปัญญาอ่อนนั้นเท่าไร มันดูไร้สาระ
"โอ๊ยยย เกินไปมากกก" วีพูดพร้อมกับเดินเข้าไปในห้องที่ผมชี้ไปว่า เป็นห้องเธอ เกินไปตรงไหน ก็หล่อจริงๆอ่ะ มีผู้หญิงรอต่อคิวมานอนด้วยโดยที่ไม่ต้องเสียเงินสักบาท ไม่อยากจะคุยเท่าไรหรอก แต่เคยได้รับเลือกให้ไปประกวดเดือนคณะแล้ว แต่กลัวชนะก็เลยไม่ไป ไม่อยากไปขัดโอกาสคนอื่นเขา ผมก็ไม่สนใจอะไรวีก็เลยเดินไปห้องของตัวเอง เอาจริงๆนะนี้เป็นครั้งแรกเลยนะที่ให้ผู้หญิงเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวแบบนี้ อาจจะคิดว่าผมชอบวีหรอ...ไม่ใช่อ่ะ ไม่ใช่สเปคครับ
"เก้า...เก้า..." สักพักก็มีเสียงวีเรียกผมอยู่หน้าประตู
"หื้ม?"
"เอ่ออ...ฉันยังไม่ได้เก็บของมา เลยไม่มีอะไรเลย คือว่า..." อ๋าาาก็นึกว่าเรื่องอะไร งืมมผมก็กะจะพาไปเก็บของอยู่หรอกแต่ว่านี่มันก็ดึกแล้ว
"นั้นมาใช้ของฉันก่อนก็ได้" ผมเบี่ยงตัวให้วีเดินเข้ามา แต่วีก็มองหน้าผมแปลกๆแล้วก็ลังเลไม่กล้าเข้ามาสักที
"....."
"เข้ามาเถอะน่า นี่เธอคิดว่า ถ้าฉันจะทำอะไรเธอจริงๆ ฉันจะทำไม่ได้หรือไง ลืมไปหรอว่า นี่ห้องฉันนะ" ผมพูดเสียงดุเมื่อเห็นเธอลังเลไม่ยอมเข้ามาสักที จะมานึกกลัวตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วมั้ย
"รู้แล้วน่า ไม่เห็นต้องดุเลย" วีหันมาถลึงตาใส่ผม ก็ถ้าไม่ดุก็ไม่เดินเข้ามาหรอก
"นั้นห้องน้ำ นี่ห้องแต่งตัว อยากใช้อะไรก็ใช้ไปเถอะ" ผมพูดเสร็จก็เดินมานอนที่เตียง แต่วีก็ยังเหมือนคิดอะไรอยู่ ยัยนี้ถ้าไม่ได้อยู่ด้วยกันผมต้องนึกว่า เธอพร้อมต่อยกับผู้ชายตลอดแน่ๆ เพราะท่าทางโครตห้าว แต่พออยู่ด้วยแล้วเหมือนลูกนกตัวน้อย กลัวนั้นระแวงนี้ไปเรื่อย
"...."
"จิ๊! ห้องน้ำมันมีประตูเชื่อมไปห้องแต่งตัวเลย ไม่ต้องเดินออกมาข้างนอก" ผมหันไปบอกเธอที่ยืนคิดอะไรอยู่นานสองนาน
"อ๋าาาา โอเค!" ที่งี้ยิ้มตาปิดเลย ผมถึงส่ายหัวกับท่าทาง ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือผิดที่เอาอีกคนมาอยู่ด้วย แต่มันก็ไม่ทันแล้ว ช่างมันเถอะ
"วี...." คือผมตัดสินใจเดินไปหน้าห้องน้ำแล้วก็เรียกวี เพราะว่ามันนานมากแล้วนะที่วีเข้าห้องน้ำไป เธอเป็นอะไรหรือป่าว..
"..."
"วี!!" ผมเห็นวีไม่ตอบอะไรเลย แล้วก็เงียบไปเลย เป็นอะไรวะ ทำไมชอบทำให้เป็นห่วงวะ
"วะ..."
"อะไร !" ผมกำลังจะเคาะเรียกเธออีกรอบ แต่เธอก็เปิดประตูออกมาพอดี เธอขมวดคิ้วเหมือนเห็นผมมายืนอยู่หน้าห้องแต่งตัว ก็แค่เป็นห่วงจะมาทำหน้ารำคาญทำไมวะ
"เห็นหายไปนาน นึกเป็นอะไร"
"ไม่ได้เป็นอะไร" เชื่อตายแหละ ดูก็รู้ว่าพึ่งร้องไห้ เห้อออ...ปลอบคนไม่เป็นซะด้วยสิ
"ร้องไห้หรอ" ผมพูดพร้อมกับยกมือมาลูบที่แก้ม แก้มเปียกขนาดนี้ ร้องไห้หนักเลยหรอวะ ไอ้เก้าเอ้ยยย...ทำไงดี
"ปะ...ป่าว"
"มานี้มา" ผมตัดสินใจจูงมือเธอมานั่งที่ปลายเตียง ทำไมผู้ชายแบบผมต้องมานั่งเทคแคร์ดูแลผู้หญิงด้วยวะเนี้ย ผมตัดสินใจสวมกอดเข้าหาวีแล้วก็ลูบหลังของเธอเบาๆ ก็ไม่รู้ว่ามันช่วยหรือป่าว แต่เห็นเขาชอบทำกันเวลาร้องไห้
"ฮืออออ ฮึกกก ฮือออออ" สักพักก็ได้ยินเสียงสะอื้น ต่างคนก็ต่างไม่ได้พูดอะไร ผมก็เลื่อนมือมาลูบหัวของเธอ เป็นครั้งแรกที่ผมอ่อนโยนกับผู้หญิงขนาดนี้ ไม่รู้สิผมแค่คิดว่า วีไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น... แต่ก็ไม่รู้ว่าตรงไหนที่ว่าไม่เหมือน... วีร้องไห้อยู่นานมากจนเสียงก็ค่อยๆเงียบไป ผมก็ผละตัวออกมาดูเธอปรากฎว่า เธอหลับไปล่ะ ร้องไห้ขนาดนี้หมดสวยพอดี ผมไม่อยากให้วีอยู่ในสภาพนี้เลย ผมจัดท่าทางเธอให้นอนลงบนเตียงผม ผมนอนมองวีอยู่สักพัก ทำไมผมถึงต้องมาสนใจกับผู้หญิงที่เจอแค่วันเดียวด้วยก็ไม่รู้
"เห้ออ วี ฉันกำลังโดนเธอตกหรือป่าวเนี้ย" ผมบ่นพึมพำกับตัวเอง พร้อมกับทิ้งตัวลงนอนข้างเธอ
-----------------------------------------------
- Writer
