เพื่อนสนิทคิดเกินเพื่อน
1131 Words
ผมไม่รู้ว่าไอ้หน้าอ่อนนั้นมันเป็นใคร แต่ผมไม่ชอบเลยเวลามีคนเข้ามาใกล้วีแบบนี้ คือผมก็ไม่มีเรียนเหมือนกันก็เลยกะจะมารอวีที่ห้องสมุดเพราะว่า ห้องสมุดเนี้ยมันใกล้คณะวีที่สุดแล้ว ก็ไม่คิดว่าจะเจอฉากเด็ดแบบนั้น หิวก็หิว ร้อนก็ร้อน แล้วต้องมาเจออะไรแบบนี้อีก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก มาเคาะประตูจะเอาอะไรอีก
"มีอะไร" ผมเปิดประตูถามที่ยืนยิ้มอยู่หน้าห้อง ยังไม่รู้ตัวอีกหรือไง
"มาเรียกไปกินข้าว รู้ว่าหิว" วีพูดพร้อมยื่นมาจับข้อแขนผม
"ไม่หิว" ผมพร้อมกับกำลังจะหมุนตัวกลับเข้าห้อง ส่วนวีก็เหมือนรู้งานดี ใช้ท่าไม้ตายตามเคย
หมับ!
"โมโหอะไร อากาศมันร้อนใช่มั้ย" วีดึงผมเข้ามากอดพร้อมกับลูบหลังผมเบาๆ ไอ้ผมล่ะไม่ชอบเลยเวลาต้องมาใจอ่อนให้เธอ เวลาโดนง้อแบบนี้
"..."
"ไม่เป็นไรน้าา มากินข้าวกับฉันดีกว่า" วีพูดทั้งที่ยังกอดผมอยู่
"ก็ได้" วีผละกอดออกจากผมแล้วก็ดึงแขนผมให้มานั่งที่โต๊อาหาร เมื่อมองไปที่โต๊ะอาหารมันทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้นเป็นร้อยเท่าเลย เพราะมีแต่ของโปรดทั้งนั้นเลย ไอ้เรื่องเอาอกเอาใจ ขี้อ้อน อย่างเทียบใครเลย แต่อย่าให้นางโมโหนะก็บ้านแตกเหมือนกันล่ะ
"วันนี้นายเป็นอะไรเก้า ปกตินายไม่เคยโวยวายแบบนี้เลยนะ" หลังจากที่กินอาหารกันไปสักพัก บรรยากาศวันนี้ค่อนข้างเงียบกว่าปกติ จู่ๆ วีก็เงยหน้าถามผม
"แต่ก่อนมันไม่มีผู้ชายอยู่ใกล้เธอขนาดนี้"
"หื้ม?" ผมพูดอะไรออกไปวะเนี้ย
"ฉะ..ฉันหมายถึง ฉันกลัวเธอโดนหลอกอีก ก็เลยหงุดหงิดเวลาเห็นใครมีทีท่าจะเข้ามาจีบเธอหน่ะ"
"อ๋ออ ออดี้เป็นเด็กใหม่หน่ะ เขาไม่ได้มาจีบฉันหรอก เขาแค่ไม่มีเพื่อน"
"ไม่จริงหรอก ฉันเห็นนะสายตาของมันอ่ะ เหมือนจะง้าบเธอไปเลย"
"คิดมากน่าาเก้า" วีพูดปนขำ ผมพูดจริงๆนะ ผมเห็นสายที่ไอ้หน้าจืดนั้นมองมาที่วี เหมือนจ้องจะง้าบวีไปเป็นของตัวเองตลอดเวลา ผมไม่ยอมหรอก คือผมก็แค่เป็นห่วงในฐานะเพื่อนสนิท...คนนึงก็แค่นั้น
.
.
.
กลับมาที่ปัจจุบัน
"อ่าวไอ้เก้า ช๊อตฟิลไปแล้วหรอมึง ฮ่าๆๆ" ผมถึงกับสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเฮียภีมทักผมอีกรอบ
"อะไรเฮีย" ผมหันไปตอบเฮียแบบเหมือนไม่สนใจอะไร
"รักษาไม่ดีระวังโดนง้าบนะเว้ยยย" ผมไม่อยากทำงานวันเกิดเฮียองศาเขาเสียหรอก ไม่งั้นไอ้ผู้ชายข้างล่างมันน่าจะโดนกระทืบนานล่ะ
"อ่าว วดี มาแล้วหรอ" ในขณะที่พวกผมกำลังคุยกันอยู่ ก็มีผู้หญิงทรงเหมือนดาราเลย สูงขาวผอมหุ่นดี เพื่อนเฮียๆแกล่ะมั้ง
"เออ กูเหนื่อยชิบหาย บอกให้ไปรับหน่อยๆ ไปรับแต่สาวอยู่นั้นแหละ" ผมไม่รู้เธอเป็นใคร แต่ห้าวมาก เห็นแล้วนึกถึงวี..จิ๊! ไม่ใช่เวลาจะมาคิดถึงยัยนั้นนะ
"นั่งดีๆ ได้มั้ยวะ ไม่ได้อยู่กันสองคนนะเว้ย เพื่อนกูก็อยู่ เกรงใจชุดตัวเองบ้าง"
"เพื่อนมึงก็เหมือนเพื่อนกูนั้นแหละ แอ๊บทำไม"
"นี่ไอ้ภีม นี่ไอ้เก้า" ในขณะที่ผมกำลังฟังเพื่อนๆเขาคุยกัน แต่เหมือนมีคนเก็บทรงไม่อยู่ ผมก็เลยเหลือบตาไปมืองเฮียภีมที่ยังไม่วางตาจากเพื่อนเฮียองศาเลย
"สวัสดีค่ะ"
"สวัสดีครับ/หวัดดีฮะ"
"นี่ วดี เป็นเพื่อนกูตั้งแต่เรียน ไม่ใช่เด็กกูเลิกทำหน้าสงสัยกันได้ล่ะ"
"อ๋ออออออออ" ผมกับเฮียภีมร้องอ๋ออออ พร้อมกันเลย แต่เหมือนมีคนจะออกหน้าออกตาเป็นพิเศษ ผมถึงกับส่ายหัวไปมาเลย เมื่อเห็นเฮียๆเก็บทรงไม่อยู่ สงสัยเด็กที่ดีลไว้วันนี้คงแห้วกินแล้วล่ะ หึ แต่ตอนนี้ผมไม่ได้สนใจพวกเฮียล่ะ ใจผมตอนนี้มันไปอยู่กับคนข้างล่างล่ะ ผมจ้องหาโอกาสออกไปสักหน่อยเพื่อไปดูว่า ไอ้เวรไหนมันมาเข้าใกล้วี
"ถ้ามึงได้มัน มึงจะดูแลมัน ใช่ มั้ย"
"ถ้าไม่ดูแล ก็อย่าเอาไป มันดีเกินจะมานั่งเสียใจ คนอื่นยังไงไม่รู้ แต่คนนี้กูขอ วดีแม่งดีกับกูมาก กูก็อยากให้เพื่อนกูได้แต่สิ่งๆดี ถ้ามึงทำไม่ได้ ก็อย่าเอาไป"
"อืม กูจะดูแลเอง" จังหวะนี้แหละ ในขณะที่ทุกคนกำลังวุ่นวายกับอะไรไม่รู้ ผมไม่ได้สนใจล่ะตอนนี้ ผมก็ลุกอออกมาเลย ทันทีที่ผมเดินลงมาข้างล่างก็เห็นผู้ชายคนนึงกับวีกำลังนั่งคุยกันอย่างมีความสุข เห็นแล้วมันน่าหงุดหงิด
"วี!" ผมเลยตัดสินใจเดินเข้าหาวี ก็เลยได้เห็นหน้าไอ้ผู้ชายที่ว่า นึกว่าใครที่ไหนไอ้ออดี้ ไอห่ารากนี่เอง ตั้งแต่ปี2 จนเรียนจบ จนจบมานานแล้วก็ยังมายุ่งวุ่นวายอยู่อีก
"อ่าวว เก้าจะกลับแล้วหรอ" วีหันมาถามผมพร้อมกับยิ้มหวานตามประสาเธอนั้นแหละ
"อืม"
"นายกลับไปก่อนก็ได้ แล้วออดี้ไปส่งฉันเอง" เธอพูดเหมือนสบายๆ แต่คนที่ไม่สบายคือผมเนี้ย จะให้คนอื่นไปส่งได้ยังไง วีนี้ก็พูดแปลกๆ
"ใช่ๆ เดี๋ยวเราไปส่งวีให้ก็ได้"
"ไม่ได้!!! มึงอย่าเสือก" ผมเผลอตะคอกออกไป จนตอนนี้ทั้งคู่และโต๊ะรอบๆก็ตกใจแล้วต่างหันมามองผมกันหมดเลย แต่เหมือนคนที่ตกใจที่สุดน่าจะเป็นวีและดูเหมือนไม่ค่อยพอใจเท่าไรที่ผมแสดงอาการแบบนี้ วีบอกว่า มีอะไรให้บอกดีๆ อย่าใส่อารมณ์แต่ว่า มันไม่ไหวแล้วไง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมแสดงอาการนี้ใส่ไอ้ออดี้ แทบจะเป็นทุกครั้งที่เจอเลยก็ว่าได้ แล้วผมก็โดนวีดุทุกครั้ง
"เก้า ถ้านายเป็นแบบนี้ ฉันจะไม่อยู่กับนายแล้วนะ" วีพูดเสร็จแล้วเดินกระแทกไหล่ผมออกไปเลย ผมยืนเอาลิ้นดันกระพุ่งแก้มตัวเองแล้วก็ส่ายหัวไปมา แม่งเอ้ยย!!! โถ่ววเว้ย!!!!! เพล้ง เคล้งงง!!!!
- Writer
