“ทอยจะพาพิงค์ไปดินเนอร์ที่ไหนคะ ไม่ต้องไปร้านแพง ๆ ก็ได้ค่ะ พอได้ชื่อว่าเป็นภรรยาแล้ว ต่อมความงกของพิงค์กำเริบเลยค่ะ พิงค์อยากเก็บเงินไว้เยอะ ๆ เพราะพิงค์อยากมีบ้านเป็นของตัวเอง” รติรัตน์บอกความใฝ่ฝันซึ่งผู้หญิงส่วนใหญ่ก็คิดเช่นเธอ
“บ้านหลังเล็ก ๆ ที่มีดอกไม้เยอะ ๆ ถ้าเรามีลูก ลูกของเราจะได้อยู่ในบ้านที่อบอุ่น...พิงค์เป็นเด็กกำพร้า พิงค์เลยอยากมีลูกค่ะ... แล้วพิงค์จะดูแลลูกของเราให้ดีที่สุดเลยค่ะ”
“ผมสัญญานะครับพิงค์ ว่าความฝันของคุณ จะต้องเป็นจริงอย่างแน่นอน เชื่อใจผมนะ”
“ขอบคุณค่ะทอย ขอแค่มีคุณ พิงค์ก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว”
“ไปกันเถอะครับ... ถึงแล้ว”
“โรงแรมนี้อาหารต้องแพงแน่เลยค่ะ เราไปทานที่อื่นกันดีไหมคะ” สีหน้าของรติรัตน์บ่งบอกถึงความกังวลอย่างเห็นได้ชัด
“ไปเถอะครับ แค่วันนี้วันเดียว วันหลังเราค่อยทานกันที่ห้อง”
“ก็ได้ค่ะ” รติรัตน์เกาะแขนองศาอย่างมีความสุข ด้วยไม่เคยคิดฝัน
