Olacakların önüne geçemediklerinde sakince beklemeyi seçmek zorunda kaldılar. Roj, Rojgûl’ü konağa bırakmak yerine şirkete getirmişti. Üzgün ve dalgın bir haldeyken annesinin eline bırakmak içine sinmemişti. Zaten her ikisinin de aklı Baran’daydı bir şey düşünemeyecek çekemeyecek haldeydiler. Ama Rojgûl sadece Baran’ı değil Avşin için de endişeleniyordu. Avşin’in peşinden giden Botan’ın öğreneceklerini düşünüp iki de bir soru soruyordu. Öğrenirse evlenirler mi? Botan kıza zor kullanır mı? Çocuğu olduğunu aşirete duyurursa başlarına ne gelir? Bütün sorularını Roj sessizlikle cevaplamıştı çünkü bildiği tek cevap vardı. Botan’ın ölümü hak ettiğiydi. Konağında kız kardeşine sahip olmuş adamı vurmayıp ne yapacaktı? Baran için sessizliğe gömülmüştü.
Saatler geçti ve bekledikleri haberi
