O gece Rojgûl Viyan’ı yalnız bırakmadı. Elini kolunu nereye koyacağını bilmeyen ela gözlerindeki korku ve karmaşa ile onu yalnız bırakmak içine sinmemişti. Viyan aşağı kata inip kahve yapmış bolca abur cuburla yukarı çıkmıştı. Sabahın ilk ışıklarına kadar sohbet etmeyi iki kadında da özlemişti. Devamlı konuşacak bir şey bulup heyecan içinde anlatıyorlardı.
Rojgûl bir de Konak halkını Viyan’dan dinledi. Ferzan ağa varken de her şey Xanım hanımağanın elindeymiş. Roj’u bütün çocuklarından daha çok sevdiğini sadece konak halkı değil bütün Mardin biliyormuş. Rojgûl şaşırmadı. Oğluna görülmemiş bir bağlılığı vardı. Berivan abla Roj’a tuzak kurduğunu annesine yetiştirse annesi bir saniye beklemeden Roj'a söylerdi. Söylemediğini tahmin etti çünkü Roj gelir hesap sorardı. Hesap sorduğunda ise Roj
