Karın tokluğundan daha önemli meseleleri vardı. Kaderlerini yeninden çizmek gibi ağrıyan yürekleri için deva aramak gibi geleceklerine emin gözlerle bakmak için çare bulmak gibi geçmişi unutturmak gibi.… Rojgûl de Roj da her saniyede bir geçen saniyeleri unutmak için can atıyordu ama kaderlerini yaşamış binlerce kişinin hafızasına kazımışlardı. Geri dönüşü olmayan dar bir sokakta başlarını kaldırmış uzun taş duvarlardan zar zor gözüken gökyüzüne bakıyorlardı. Her ikisinin de kollarında zincirler. Kendi topraklarından yapılmıştı. Kan, gözyaşı ve bedelden yoğrulmuştu. Demirden daha ağır daha sağlamdı. Kimsenin gücü o zincirleri kırmaya yetmezdi. Herkese karşı gelecek gücü olan Roj ağa bile kendi zincirlerine karşı güçsüzdü.
Çarşının kalabalık olmadığı saatlerinde ara bir sokağa girip görün
