“Boşanmıyorum!” dedi Şerwan ağa yatağında kardeşine bir hiç gibi bakıp ellerini başının altına koyup. “Benim yaptıklarım da beni bağlar. Utanmadın mı abinin işlerine burnunu sokmaya? Şexheseni aşiretin başı benim herkes de benim yanımda, yanımda olmayan da töresini inkar etmiş olur. Sen boşanmayı boş ver altı üstü bir kız dışarda elli bin tane var git sen onları kurtar. Anamın senden istediğini ben yapacağım. Biraz da ben anamın bir numarası olayım.”
Roj sinirinden patlamak üzereydi. Bu adam nasıl kardeşi olabiliyordu? Bu bir yaratıktı! Vicdanını nasıl yok etti diyemeyecekti hiç olmamıştı çünkü.
“Abi son bir şans vereceğim sana akşama kadar düşün taşın yoksa bu dosya herkesin elinde olur. Benim de bir sabrım sınırım var. Aileme aşiretime zarar verirsen kan bağını da göz ardı ederim
