**บทที่ 22**
คริสรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ภายในห้องมืดสลัว ได้ยินเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศพร้อมความหนาวเย็นที่แผ่กระจายไปทั่วห้องนอน เธอปรับสายตาให้คุ้นชินกับแสงสว่างภายในห้อง เธอลองนึกย้อนไปถึงเรื่องของเมื่อคืน มันไม่ใช่ความฝัน มันคือเรื่องจริง ร่างกายปวดร้าวไปทุกสัดส่วน กว่าเรสจะปล่อยให้เธอได้พักผ่อนก็เกือบรุ่งเช้า
ฉันก้าวขาลงจากเตียงด้วยความเงียบกลัวคนข้างกายจะตื่นขึ้นมาเจอ ทันทีที่ปลายเท้าสัมผัสกับพื้น ความเจ็บวิ่งเข้ามาโจมตีกลางใจสาวจนฉันต้องนิ้วหน้าด้วยความเจ็บ ฉันกัดฟันขมความเจ็บนั้นก่อนหยิบเสื้อคลุมที่กองอยู่บนพื้นขึ้นมาสวมย่องเบาออกจากห้องของเขาไป เมื่อมาถึงห้องของตัวเอง มองดูนาฬิกาที่แขวงไว้ข้างผนังห้องก็ต้องตกใจนี่มันบ่ายสองแล้ว
ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นเมื่อฉันกลับเข้ามาในห้องได้ประมาณ 1 ชั่วโมง ไม่ใช่ใครที่ไหน ใบบัว เอากระเป๋าที่ลืมไว้เมื่อคืนมาให้
“ทำไมแกแต่งตัวแบบน
