**บทที่ 25**
“ไอ้เรส มึงมานั่งเป็นหมาหงอยอยู่ตรงนี้เอง กูเดินหาตั้งนาน”
“อืม มีไร”
“ไปสนามแข่งกัน”
“ขี้เกียจ กูจะกลับห้อง”
“อะไรของมึง พักนี้ดูอารมณ์ไม่ดีเลยนะ คิดถึงเขามากก็ไปหาเขาสิ” โตมอนเดินเข้ามานั่งตรงหน้าของผม “อาการมึงดูไม่จืดเลยวะ ไปผ่อนคลายกับกูหน่อยไหม วันนี้กูนัดเด็กๆ เอาไว้”
“กูเบื่อ ไปคนเดียวเถอะ กูกลับแล้วนะ” ผมลุกขึ้นเดินออกมาจากห้องทำงานมองนาฬิกาข้อมือตอนนี้ สองทุ่มกว่า นี่ก็เดือนกว่าแล้วที่ผมเฝ้ารอคริสกลับมา ผมเหมือนคนบ้าที่เอาแต่รอเธอ มันต้องใช้ความอดทนมากจริงๆ ผมขับบิ๊กไบค์มาถึงคอนโด เหมือนเดิม หลังจากจอดรถเสร็จสายตาของผมก็คอยมองไปที่ช่องจอดรถของเธอ
แม่ง!!! มีรถจอด อยู่ มันเป็นรถที่คุ้นตา ผมนี้รีบวิ่งไปที่ลิฟต์กดเลือกชั้นที่ตัวเองพักทันที หัวใจตอนนี้มันเดินทางไปถึงก่อนแล้ว ผมรู้สึกว่าวันนี้ลิฟต์แม่งโคตรช้า ทั้งที่มันก็ปกติ ทันทีที่ลิฟต์มาถึงชั้นบนสุด ผมนี้วิ่งผ่า
