**บทที่ 26**
“อันนี้คิดก่อนถามหรือยัง” ผมวางช้อนและส้อมในมือลง จ้องมองคนตรงหน้าที่กำลังหลบสายตา เธอเอาแต่ตักอาหารเข้าปากโดยไม่ตอบอะไรกลับมา
“ลืมมันไปเถอะค่ะ”
“หึ ตลกวะ คริส!! ” ผมเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ เขามือขึ้นกอดอกตัวเอง “ใครมันจะไปลืมได้วะ รู้ไหม เฮียเป็นบ้าแค่ไหน เมื่อตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอคริส ไปต่างประเทศก็ไม่บอกสักคำ ไลน์ก็ไม่อ่าน ใจคอจะไม่ส่งข่าว ไม่กลัวเฮียเป็นห่วงบ้างหรือไง” ผมร่ายยาวเป็นหางว่าวใส่เธอ คริสวางช้อนในมือลง เธอลุกขึ้นถือจานข้าวไปเก็บ โดยไม่พูดอะไรสักคำ ผมทำได้แค่มองตามแผ่นหลังที่คุ้นเคยนั้น พร้อมระงับอารมณ์ขุ่นมัวของตัวเอง
“ขอโทษค่ะ ถ้าคริสทำให้พี่ไม่พอใจ” มันเป็นประโยคสั้นๆ แต่ก็ทำให้ผมยิ้มออกมา อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้เย็นชากับผมจนเกินไป
“อย่าถามอะไรปัญญาอ่อนแบบนั้นอีก คริสก็รู้ว่าเฮียชอบคริสมากแค่ไหน ไม่สิ ตอนนี้มันไม่ใช่ความชอบ” ผมเดินถือจานข้าวของตัวเองเข้าไปใกล้
