วันรุ่งขึ้น
ห้องทรงงาน
“หลี่ต๋า!”สุรเสียงรับสั่งหาคนสนิทดังเอ็ดอึงไปทั่วห้องทรงงานเลยทีเดียว
เพียงครู่เสียงฝีเท้าของคนกำลังเดินตรงมาที่ห้องทรงงาน พร้อมร่างสันทัดของหลี่ต๋าก้าวเข้ามาในพระตำหนัก พร้อมหีบใบย่อมที่ถือติดมือมาด้วย
“เจ้าไปไหนมาข้าเรียกหาตั้งนาน”รับสั่งถาม
หลี่ต๋าที่กำลังยืนหายใจจนตัวหอบโยนยกชายแขนเสื้อของตัวเองขึ้นซับเหงื่อบนใบหน้าจนจางหายไปพร้อมกราบทูล
“กระหม่อมบังเอิญไปพบหีบใส่ของใช้ส่วนตัวของท่านหมอน้อยติดไปกับหีบฉลองพระองค์ของฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ จำได้ว่าเป็นของท่านหมอจึงตั้งใจจะนำไปให้นางพ่ะย่ะค่ะ”หลี่ต๋ากราบทูลกลับไป
คำกราบทูลของหลี่ต๋าทำให้ฮ่องเต้ลี่หยวนย้อนคิดถึงวันแรกที่พานพบคนรักขึ้นมาได้
“จริงสิข้าลืมไปเสียสนิทเลยว่าหลินเอ๋อมีของใช้ส่วนตัวมาด้วย รู้สึกว่าจะมีติดกายมาหลายชิ้นเลยไม่ใช่เหรอ”รับสั่งถาม
“พ่ะย่ะค่ะหลายชิ้นและก็มีบางชิ้นหน้าตาแปลกประหลาด”หลี่ต๋ากราบทูลพร
