“แล้วถ้าเป็นกูล่ะ”
“อะไรนะ?”
“ถ้าเป็นกูล่ะ ถ้าเป็นคนเลวคนนี้มึงเต็มใจเป็นของมันอีกครั้งได้รึเปล่า~”
“...” วนมาหาตัวเองได้ยังไงนะไทน์ -///-
“ได้ไหม” เสียงเขาเว้าวอนมากซะจนฉันร้อนผะผ่าวขึ้นมาที่แก้ม ไทน์ไม่ได้ทำอะไรเลย ไม่ได้สัมผัสตรงส่วนไหนของร่างกายเพื่อปลุกเร้าอารมณ์นอกจากกุมมือฉันเอาไว้เท่านั้นแต่เขาสามารถใช้น้ำเสียงของเขาทำให้ฉันระทวยได้ไม่ยาก มันง่ายจนฉันยังแอบหมั่นไส้ตัวเองที่รู้สึกถึงอารมณ์อย่างอื่นทั้งที่เมื่อกี้เพิ่งฟูมฟายจะเป็นจะตาย
“...ไปหาหมอได้แล้วไทน์” ก่อนที่ทุกอย่างจะเลยเถิดฉันต้องรีบเปลี่ยนเรื่องให้เร็วที่สุด
“แล้วเมียจะพาไปไหม”
“...” ไอ้บ้า! พูดมาได้ไงเมียเมออะไรกันย้ำอยู่นั่นแหละ -///-
“ว่าไงครับ”
“ไม่เอาไทน์นายอย่าทำแบบนี้ฉันไม่ชิน” ไม่ชินที่ไม่ได้แปลว่ารับไม่ได้แต่ไม่ชินของฉันมันแปลว่ารับไม่ทันต่างหากล่ะ
“ฮึ ๆ ๆ อยากให้เป็นแบบเดิมรึไง ทำได้นะแต่บางเวลากูก็อยา
