“เอ่อ มีนมึง...นอนห้องใครเหรอ”
(...)
“มีนมึงได้ยินไหม”
(อืม...นอนห้องฉันเอง)
“...เกรย์~”
(จำได้เหรอ? ถ้าจำได้ก็มาที่นี่เดี๋ยวนี้)
ติ๊ด!
“...” เสียงเขาที่สั่งเบา ๆ แล้ววางสายไปทำให้ฉันหวั่นใจขึ้นมา เกรย์ไม่ใช่คนดีและการจะเกิดเรื่องไม่ดีอะไรด้วยฝีมือเขามันก็ไม่ยากเลยสักนิด
“ขิง เป็นอะไร” ฉันหันกลับไปมองไทน์ที่เอามือมาแตะศอกฉันเบา ๆ
“...มีนมันนอนห้องเกรย์”
“อะไรนะ? ไปนอนได้ยังไง” ไทน์เองก็ตกใจไม่แพ้ฉัน
“ไม่รู้” ฉันส่ายหน้าเบา ๆ สับสนไปหมดแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ไทน์เองก็คงดูออกว่าฉันกำลังสับสนเขาถึงได้จับมือฉันบีบเบา ๆ
“ใจเย็น ๆ เดี๋ยวไปบอกคนอื่นก่อนว่าเจอมีนแล้ว รอก่อนแล้วค่อยไปหามีนพร้อมกัน”
“อื้อ” ฉันพยักหน้ารับไทน์ก็เดินไปบอกคนในชมรมที่กำลังช่วยกันหามีนาอยู่ซึ่งพอรู้ว่าเจอแล้วทุกคนก็โล่งใจก่อนจะแยกย้ายกันไปทำอย่างอื่นแล้วไทน์ก็เดินกลับมาหาฉัน
“ไม่ทำหน้าเครียดสิวะ ก็เจอเพื่อนแล้
