“เอาอีกไหม”
“...”
“ตอบ”
“...ไม่” นั่นคือคำที่สองที่เขาพูดกับฉันหลังจากนั่งข้างกันมาพักใหญ่แน่นอนว่าคำแรกคือคำว่าเอาอีกไหมนั่นล่ะ
“ก็ดี” เขาพูดจบก็หันไปคุยกับเพื่อนต่อส่วนฉันก็รินเหล้าในขวดดื่มเอง
ที่บอกว่าไม่ คือ...ไม่ต้องเสือก อยากดื่มเดี๋ยวจัดการเอง
“เฮ้ย ๆ ๆ ใจเย็น ๆ มึง เป็นอะไรทำไมดื่มหนักขนาดนี้อีขิง” มีนามันเห็นเลยรีบเตือนไอ้ที่นั่งข้างฉันก็เลยหันมามองแต่ไม่ได้พูดอะไรนอกจากมองแค่นั้น
“ไม่มีไรกูแค่ไม่ได้ออกมาดื่มกับเพื่อนนานแล้วมึง” ข้ออ้างออกมาจากปากฉันมีนามันก็เลยไม่ได้ซักอะไรต่อ
“...อะไรจะขนาดนั้นวะ” เสียงจากคนข้าง ๆ พูดโดยที่หางตาฉันไม่เห็นว่าเขาหันมามอง แต่ไม่ได้โง่ขนาดที่จะไม่รู้ว่าเขาจงใจคุยกับฉันหรอกนะแต่ฉันเลือกที่จะเงียบทำเป็นไม่ได้ยินแล้วสนใจแก้วเหล้ากับเสียงเพื่อนและเสียงเพลงดีกว่า
“เศร้าที่ผัวไม่มาด้วยหรือเศร้าที่ต้องนั่งข้างชู้อย่างกูกันล่ะถึงแดกเยอะขนาดนี้”
