A Kiss from the Beast

2

Chapter 2:

KATALINA'S

Kinaumagahan ay inayos ko na lahat ng dapat ayusin, pati si Jericho ay tinulungan ko na rin magbihis. Iniwan ko lang siya saglit dahil ang pagbabayad na lang sa bills ang kulang para makapag-discharge na.

"Miss, iyong nasa room 28 sa akin din po ang charge niyon," sabi ko sa cashier matapos kong bayaran ang bills ni Jericho.

"Room 28? Iyong may mahaba ang buhok po na lalaki tapos matangkad?"

"Yeah, as of what I remember."

"He discharge himself po," nakangiti niyang sabi.

Naguguluhan na tiningnan ko siya. "Himself? You mean no one took him? How? Ang sabi ng mga nag-imbestiga sa aksidente ay wala po siyang wallet o any identification card."

"Yes, wala siyang wallet or any identification card but he have these." May kinuha ang babaeng cashier sa bulsa niya at ipinakita sa akin. Singsing at pares ng hikaw na mukhang gawa sa ginto.

"Binigay niya iyan sa 'yo?"

Masayang tumango siya at isinuot ang singsing na sinakop na ang kalahati ng daliri niya sa laki ng bato nito.

"Maluwang pero puwede ko naman ipa-adjust, or ibenta."

Napailing ako. "Ire-report kita," sabi ko at iniwanan na siya sa counter. Narinig kong tinawag niya ako pero hindi ko siya pinansin. Nagulat na lang ako nang harangin niya ang dinadaanan ko para pigilan ako.

"Uy Miss, 'wag! Heto naman, kusa niya naman ibinigay, e." Mahina lang ang boses niya, halatang takot din siyang may ibang makarinig.

I crossed my arms. "At wala kang balak ibigay sa hospital ang bayad niya, tapos ano? Kapag nalaman nila na nakaalis na iyong pasiyente na walang kahit ano'ng record ng bills, sino'ng sasalo ng problema? Ako, kasi pangalan ko ang pinalagay ko as in charge. Ire-report kita."

"Sandali!" pigil niya ulit sa akin at hinila pabalik sa counter. Nakasimangot na nilapag niya sa counter ang alahas. "Fine! Alam ko naman na bawal ang ginawa ko, bukod sa nanakawan ko ang hospital, bawal din kaming tumanggap ng ganiyang bagay galing sa pasiyente," sabi niya at ngumiti sa akin na akala mo close kami. "Kaya sige na, kunin mo na. Hindi ko iyan puwedeng iuwi. Isipin mo na lang na kapag naibenta mo iyan ay maibabalik mo ang binayad mo sa bills niya."

Naiiling na kinuha ko ang alahas sa counter. "Kapag nagtanong ang police, banggitin mo ang tungkol dito sa alahas, para kung sakali na kakailanganin nila, alam nila kung nasaan."

"Hindi mo ibebenta?"

Umiling ako. "These are not mine, kasalanan ng kapatid ko kung bakit siya nandito, kaya dapat lang na ako ang magbayad. Wala siyang utang sa akin."

***

“Saan kaya siya magpupunta, wala nga siyang naaalala?” Kitang-kita ko ang pag-aalala ni Jericho. Tatlong araw na magmula nang makauwi kami at nang malaman niyang wala na sa hospital ang lalaki, pero hanggang ngayon ay nag-aalala pa rin siya.

Kahit ako ay napapaisip kung nasaan na siya, pero alam kong doble ang nararamdaman ni Jericho. Sinisisi niya ang sarili niya sa nangyari sa lalaking iyon, kaya naman alalang-alala siya sa kung ano’ng puwedeng mangyari sa lalaking iyon na wala manlang maalala kahit isa.

“Echo, stop stressing yourself because of him, you doesn’t know him anyway,” sabi ng kaibigan kong si Candice, habang tinititigan ang singsing na pag-aari ng lalaki.

She’s a jewellery shop owner, kaya naman nang ikuwento ko sa kaniya ang tungkol sa alahas ay nagpasya siyang dumalaw.

“Candice, you’re not helping,” sagot ni Jericho at tinalikuran siya.

Umirap si Candice at pinaglaruan ang mahaba at kulot niyang buhok na kakulay ng itim niyang mga mata.

“Hindi naman kasi tayo sigurado kung sino ‘yang lalaki na ‘yan. Bukod sa pants niya, iyang alahas lang na iyan ang mayroon siya? Made of pure gold, it means whoever the owner of that jewelleries is a rich guy, pero sino bang matinong tao ang makakalimutan magsuot ng damit pang itaas pero hindi ang alahas? “

Naguguluhan na tiningnan siya ni Jericho. “What do you mean?”

“She’s trying to say that he might be a theif.”

Candice ‘s snaps her finger and ran to me. “That’s why you’re my best friend, you get it right.”

Tiningnan ko lang siya saglit at muling ibinalik kay Jericho ang paningin ko. “Echo, we’re not sure who is he. But don’t worry, I’ll ask Dan if he can help us to find who’s the owner of these jewelleries. If these really that expensive, then maybe someone reported this if these are stolen jewelleries.”

“And what he'll wants in return?”

“Echo—”

“He likes you, and every time you needs him he’d always ask a date in return.”

“Then stop getting into trouble so your sister won’t gonna need him anymore!” Candice’s exclaimed.

“Candice,” I said in a low tone.

Napaiwas ng tingin si Jericho, she got him there.

“Dan is the best guy I've ever met, giving him a chance doesn’t hurt me, so it’s okay,” I assured him.

After that conversation, I decided to go where Dan is, with Candice. I’m too curious about Him, and worried at the same time. If he’s rich then why no ones claim him after the accident, when that accident saw all over the news, it was impossible that the news didn’t got to his family. And if something expensive were stolen, why it didn’t got in any news?

“So tell me, what’s this guys looks like?” tanong ni Candice habang nagmamaneho ako at siya naman ay nakaupo sa tabi ko. “Is he handsome? Charming?”

“Kanina lang iniisip mo na magnanakaw siya o masamang tao, ngayon tinatanong mo ako kung guwapo siya? As if you’re interested.”

“I am!” she said smirking. “You’re my friend and I know you, why are you very concern? Looks like he has that charm.”

Napailing na lang ako at mas minabuting hindi sumagot. Tinuon ko na lang ang atensyon ko sa pagmamaneho, nang may matanaw akong isang lalaking nakahiga sa gilid ng daan, sobrang pamilyar niya sa akin.

“Oh my god! That’s Him!”

“What?!”

Inihinto ko ang sasakyan at dali-daling bumaba. Nakasuot pa rin siya ng pajama at t-shirt na may tatak ng hospital na pinanggalingan niya.

Nang lapitan ko siya ay nakita kong mahimbing siyang natutulog, nakahiga sa isang karton. Marumi at madungis, puno ng kagat ng mga insekto ang balat niya.

“My God, that’s Him?”

Mukhang naalimpungatan siya nang magsalita si Candice.

“Hey,” tanging nasabi ko nang tingnan niya ako. Mukhang nanakit ang likod niya nang dahan-dahan siyang umupo.

“Why are you here?

“I’m looking for you.”

“You don’t have to,” iling niya.

“Hindi ka namin puwedeng pabayaan—”

“Jericho is still guilty for what happened to me, I get it, but please tell him I forgave him. It’s over.”

Tumayo siya at nilagpasan ako. Si Candice ay nakatingin lang sa amin habang ako ay sinundan ko siya.

“Hey!”

“Is that my name, Hey?”

“I don’t know, okay? Do you?”

Natigilan siya sa sinabi ko at humarap sa akin. “That’s the problem, I don’t know me and I don’t know you, so leave.” He was about to turn around when I stopped him.

“But these might help!” I show him his ring ang earings from my pocket.

“Bakit nasa ‘yo iyan? Ibinigay ko iyan sa babae sa hospital.” Kinuha niya sa kamay ko ang alahas.

“I know, but I took it. That’s the only thing you have nang dalhin ka nila sa hospital, that’s the only thing that can help us to find out who you are, you shouldn’t just gave it away.”

“But how? How this will help? Its just some piece of gold,” he said curiously.

“Exactly, and that’s rare. Not everyone can have that,” I explained and offer my hand. “So let’s go, come with me.”