ตะวันสีเพลิง

เขาสร้างเรื่อง

@ ห้องของซันนี่

หลังกลับจากกระบี่คุณไซรัสเขาก็หายหน้าหายตาไปหลายวัน แต่ถึงตัวจะไม่มาเขาก็โทรมารายงานทุกเช้ากลางวันเย็นหรือถ้าไม่ว่างจริงๆก็ส่งสติ๊กเกอร์ไลน์ทักทายพอได้หอมปากหอมคอ

ฉันอยากเจอหน้าเขามากในวินาทีนี้เพราะเขาสร้างเรื่องไว้ให้ชวนปวดหัวอีกแล้ว

เป็นครั้งที่สองทั้งที่ก่อนหน้ารูปจูบกันหน้าลิฟท์ก็ยังไม่ได้เคลียร์อะไรทั้งสิ้น

ตัวเขารู้ตัวหรือเปล่าฉันยังสงสัย

ดูเหมือนข่าวกอสซิปของฉันคงเป็นเรื่องที่สนุกมากล่ะมั้งสำหรับนักข่าว

ภาพที่สองในห้องนอนที่ฉันอิงแอบกับเขาแม้ไม่เห็นใบหน้าแต่สร้อยคอทองคำขาวห้อยจี้พระสิวลีองค์เล็กเส้นนั้น

ใครเห็นก็ต้องรู้ว่าเป็นฉันไม่ใช่ใครโดยเฉพาะเจ๊ท๊อฟฟี่

ที่ส่งรูปนั้นมาให้ดูแทบจะเป็นวันเดียวกับที่ฉันลงรูปชุดว่ายน้ำริมสระที่กระบี่ลงอินสตาแกรมโดยมี

FC ตาดีเห็นสร้อยก็รู้เลยว่าเป็นฉัน

เขาลงรูปและมีข้อความว่า เฝ้าไข้ยังไงให้หายเร็ว@ กระบี่....

เช็คอินที่เดียวกันแบบนี้.....

อินสตาแกรมเขาแทบแตกเพราะมียอดกดไลท์และคอมเม้นท์มาแน่นถล่มทลาย

พร้อมกับนักสืบโซเชียลที่ต่างทำงานกันอย่างหนัก

พอลงรูปเสร็จเรียบร้อยเขาก็ไม่ตอบคอมเม้นท์ใครเหมือนการลงรูปเป็นหน้าที่เพียงอย่างเดียวของเขา

ใครอยากถามก็ถามไป

ทันทีที่เจ๊ท๊อฟฟี่รู้นี้เรื่องก็โทรมาระบายอารมณ์ทันที

เจ๊ท๊อฟฟี่ : "คุณนางสาวเชียงใหม่จะเอายังไงดีล่ะคะ

เจ๊จะได้บอกกับนักข่าวถูก"

ซันนี่ : เจอคำถามแบบนี้ฉันละปวดหัว

"ก็...ให้เขาไปถามคุณไซรัสให้เขาตอบเลยค่ะเขาเป็นคนโพสนี่คะ"

ฉันเลยโยนเผือกร้อนไปให้เขาจะดีกว่าจะได้จบๆไป

ก็เขาเป็นสร้างเรื่องนี่นา

ครืด...ครืด..สมาร์ทโฟนสั่นเรียกอีกแล้ว

เป็นคุณไซรัส

ซันนี่ : ฮัลโหลค่ะ

ไซรัส: ฮันนี่ทำอะไรอยู่คิดถึงจัง

ซันนี่: ฉันยังโกรธเขาอยู่จึงตอบแบบสั้นๆไปว่า "วาดรูปค่ะ"

ไซรัส: เปิดประตูให้หน่อยผมอยู่หน้าบ้าน

ซันนี่: คุณจะมาทำไมคะซันนี่ยุ่งอยู่

ไซรัส: เขาไม่สนหรอก "ผมรออยู่"

ฉันกำลังออกแบบชุดเดรสที่จะใส่ไปงานประกาศผลรางวัลคนบันเทิงในอีกสามเดือนข้างหน้า

ทุกอย่างเกือบเสร็จเรียบร้อยกำลังลงสี

ผ้าไหมอิตาลีก็นอนนิ่งอยู่ในถุงเรียบร้อยแล้วตั้งแต่เมื่อตอนบ่าย

อีกอย่างฉันก็อยู่ในชุดนอนจึงหยิบเสื้อคลุมตัวหนามาสวมทับอีกชั้น

แอ๊ด.....ฉันเปิดประตูด้วยความไม่เต็มใจนัก

พอเปิดประตูก็พบกับใบหน้าหล่อนัยน์ตาสีน้ำตาลยืนยิ้มแก้มปริในมือถือถุงพลาสติกมาด้วยหนึ่งใบ ส่งกลิ่นหอมโชยออกมาคล้ายกลิ่นเป็ดย่างแล้วยังอ้าแขนมากอดฉันไว้ให้คางเกยอยู่กับไหล่ของเขา

"คิดถึงฮันนี่จัง...."

"อืม....คุณไซรัส"

"คุณคิดถึงผมบ้างไหม...ไม่เจอกันตั้งหลายวัน"

ฉันนึกถึงเรื่องที่เขาสร้างไว้ให้แล้วตอบไปว่า "

คิดถึงค่ะ..คิดถึงม๊ากมาก"

ฉันพยายามผลักอกเขาออกรู้สึกว่าเขากอดฉันนานไปแล้ว

"เข้าบ้านก่อนค่ะ เดี๋ยวมีคนมาเห็น"

"ไม่เห็นต้องกลัวใครเห็นเลย...บ้านเราแท้ๆ"

"ซันนี่กลัวขายไม่ออกค่ะ"

เขาจึงคลายอ้อมแขนออกแล้วพูดว่า "

ผมจองคุณแล้วไม่ต้องกลัวว่าจะขายไม่ออก"

"แต๊แต๊ก๊ะ..."

"แต๊สิฮันนี่"

เขาจริงใจขนาดนี้ทำไมฮันนี่ถึงดูไม่ออกกันนะ

คำพูดของเขามันจะจริงไหม..เชื่อได้สักนิดไหมฉันยังจำคำพูดที่เขาเคยพูดไว้ได้ทั้งประโยคได้ดี

เราสบตากันได้สักพักฉันก็ได้ยินเสียงท้องเขาร้องโครกคราก

แสดงว่าในกระเพาะอาหารคงไม่มีอาหารให้ย่อยแน่ๆ

จึงร้องประท้วงซะเสียงดัง

ฉันมองไปที่ท้องแห้งๆของเขา "ท้องคุณ...."

"คุณมีหม้อสุกี้หรือเปล่า ผมอยากกินสุกี้"

"มีค่ะ..

แต่ซันนี่อิ่มแล้วคุณกินคนเดียวนะคะ"

"ฮันนี่นั่งกินเป็นเพื่อนผมเถอะนะ...นะ..นะ"

เขาจะอ้อน

"ไม่ค่ะ...ซันนี่เป็นดาราไม่ควรตามใจปาก

เดี๋ยวพรุ่งนี้หน้าบวมไม่สวยค่ะ"

ที่โต๊ะอาหาร

เขาวางถุงพลาสติกลงบนโต๊ะหยิบของออกมาวางเรียงรายเต็มโต๊ะแสดงว่าเขาน่าจะหิวมาก

จากนั้นฉันเดินไปหยิบหม้อสุกี้มาเสียบปลั๊กเทน้ำซุปลงหม้อให้เขา รอเดือดเขาก็เตรียมชุดผักและชุดเนื้อสัตว์ใส่จานอย่างรวดเร็วรวมทั้งเป็ดย่างจานใหญ่ส่งกลิ่นหอมจนตะบะฉันแตกแอบกลืนน้ำลายลงคอ

กินก็กิน.....

"ครัวคุณมีของครบดีนะ"

"ค่ะ..ก็ต้องมีค่ะ"

"ต่อไปผมมาทำกับข้าวที่ห้องคุณดีกว่า"

"ไม่ได้ค่ะ...เปลืองไฟ" ซันนี่บอกเขาว่าเปลืองไฟ แต่ที่จริงแล้วต้องการความเป็นส่วนตัวมากกว่า

"ผมจ่ายให้......ผมรวย"

ขอแค่ได้มาที่นี่ทุกวันเท่าไหร่เขาก็ยอม

พอน้ำเดือดคุณไซรัสเขาก็รีบใส่หมูสไลด์ตับลูกชิ้นสารพัดชนิดลงไปจนเต็มหม้อ

ฉันเห็นเขาเร่งไฟแรงสุดพอเดือดเขาก็ใส่ผักลงไป ที่สำคัญเลยเขาใส่เห็ดเยอะมาก

แล้วตอกไข่ใส่อีกฟองคนจนละลายในหม้อเข้ากันดีส่งกลิ่นหอมตรลบอลอวลไปทั้งห้อง

จนต้องเปิดหน้าต่างระบายอากาศ

"หอมจัง...."

ฉันคว้าจานและตะเกียบมานั่งฝั่งตรงข้ามกับเขาในทันทีฉันเห็นเขายิ้มแล้วพูดว่า

"กินเถอะเรื่องอ้วนเอาไว้ทีหลัง"

จากนั้นฉันก็ไม่สนอะไรแล้วก็เป็ดย่างมันอร่อยจริงๆ

"ลำขนาด.."

พอเขารู้ว่าฉันเป็นคนเชียงใหม่เขาก็ปล่อยของออกมาเป็นระยะๆเพื่อเอาใจ

น่าจะแอบไปศึกษามาแน่ๆ คุณไซ....

สุกี้ในหม้อหมดลงฉันเห็นเขาเอามือลูบท้องแล้วเอนตัวพิงเก้าอี้

"คุณนั่งพักที่โซฟาเลยค่ะซันนี่เก็บเองค่ะ"

"ผมช่วย....ฮันนี่"

โอเคเขารับหน้าที่ล้างจานส่วนฉันเก็บโต๊ะ จะบอกว่าเขาล้างจานเร็วมาก

ฉันจึงขอตัวไปนั่งทำงานต่อให้เสร็จ

"อย่าหาว่าซันนี่ไล่เลยนะคะ...ซันนี่จะทำงานค่ะ"

"คุณกลับแล้วล็อคห้องให้ด้วยนะคะ"

ฉันทิ้งเขาไว้แบบเสียมารยาทแล้วเดินไปที่โต๊ะทำงาน

ไม่...เขายังไม่อยากกลับไล่ยังไงก็ไม่ไป

"ฮันนี่คุณทำอะไรอยู่"

เขาเดินตามฉันมาที่โต๊ะทำงานโคมไฟเปิดสว่างฉันขยับเก้าอี้นั่ง

ข้างกันมีหุ่นตั้งไว้หนึ่งตัวสำหรับลองชุดบนโต๊ะมีสายวัด,ดินสอ,ดินสอสี,ไอแพด

เขาเดินมาถึงก็โฟกัสมาที่ภาพสเก็ตช์ที่ยังค้างอยู่แล้วหยิบขึ้นมาดู

"ภาพอะไรฮันนี่"

"ชุดของซันนี่ค่ะ"

"คุณออกแบบเองเลยเหรอ"

"คุณคงไม่รู้ว่าซันนี่เป็นดีไซเนอร์"

"ดีไซเนอร์...ฮันนี่เป็นดีไซเนอร์"

เขาทั้งทึ่งทั้งแปลกใจ ฮันนี่ของเขามีเรื่องให้แปลกใจไม่ได้หยุดหย่อน

เขาจึงเหลือบมองที่ภาพปริญญาบัตรที่ตั้งอยู่บนโต๊ะในกรอบรูปสวยนั้นจึงหยิบขึ้นมาดู

"Paris College Of Art"

"คุณเรียนที่ปารีส"

"ใช่ค่ะปารีส ดีไซเนอร์ก็ต้องปารีสสิคะ"

"ถ้าที่บ้านซันนี่ไม่ล้มละลายเสียก่อนซันนี่กะว่าจะต่อป.โท

ทีเดียวเลยค่ะ"

ฉันเกือบลืมเรื่องที่ต้องจัดการเขา....คุณไซรัส

"อ้อ...เกือบลืมคุณไซรัสคุณโพสรูปซันนี่ลงไอจีทำไมคะ"

เขาทำท่าคิดนิดนึงแล้วพูดว่า "ไม่เห็นหน้าคุณเสียหน่อย"

"คนเขาจำได้หมดแหละค่ะ มันเห็นสร้อยของซันนี่ค่ะ

เจ๊ท๊อฟฟี่กับ FC ซันนี่จำได้หมดเลยนะคะ"

เขายืนพิงโต๊ะกอดอกด้วยท่าทางสบายๆ "คุณจะให้ผมรับผิดชอบยังไง"

"อะไรก็ได้ที่บอกได้ว่าผู้หญิงในรูปไม่ใช่ซันนี่"

"ก็ผมอยากให้โลกรู้..."

"คุณไซรัส...คุณจะมีเรื่องกับซันนี่ใช่ไหมคะ"

จากที่ยืนกอดอกเขาก็ชะโงกหน้าเข้ามาใกล้สายตาคมเหลือบมองทรวงอกไร้บลา ที่กระเพื่อมขึ้นลงเมื่อหญิงสาวโมโหเขาจนตัวสั่น "ฮันนี่....คุณคบกับผมมันเสียหายมากเหรอ"

"ก็...ก็คุณ"

คำว่าเจ้าชู้ถูกกลืนลงคอเขาโน้มใบหน้าลงมามือจับที่คางให้เงยหน้ารับจูบจากเขา

เขาจุมพิตที่หน้าผากแผ่วเบา

"ผมเป็นพ่อพระแล้วคุณต้องให้โอกาสผมบ้าง"

ฉันใจเต้นตึก "คือ...ซันนี่"

"คบกับผม...รับรองผมจะดีกว่าใคร"

พอฉันหลับตาจุมพิตเบาๆที่ปลายจมูกก็ตามมา แล้วเลื่อนจูบที่ริมฝีปาก

เขาดึงร่างบางให้ยืนขึ้นกอดเอวไว้แน่น "รักกับผมเถอะฮันนี่"

แค่นี้ฉันก็ไม่ไหวแล้วคุณไซรัสขา....

"มีอะไรที่คุณอยากได้อยากทำผมพร้อมซัพพอร์ตเต็มที่"

"คือ...ซันนี่"

เขาอ่อนโยนจนฉันอ่อนระทวยแต่ยิ่งกอดฉันก็ยิ่งวาบหวาม

เขากระชับอ้อมแขนให้สองร่างแนบสนิทมากขึ้นสบตากันเพียงนิดเดียวริมฝีปากหยักก็โน้มลงมาทาบทับริมฝีปากแนบแน่นทั้งอ่อนโยนทั้งอ่อนหวาน

"คบกับผม...."

@@@@@@@@@

ออนไรท์