ระหว่างเดินเล่นริมสวนยุโรป
ในวันท่องเที่ยวกับครอบครัว
เสียงหัวเราะของภาคิน
ที่กำลังเล่นกับหลานชายดังก้อง
พาฝันมองภาพนั้นด้วยรอยยิ้ม
แต่ในใจกลับมีเงาเล็ก ๆ ที่ยังติดค้าง
กวินเดินมาช้า ๆ ข้างเธอ
ดวงตาคมนิ่ง ราวกับอ่านใจออก
กวิน พูดเสียงเรียบ แต่จริงจัง
“พาฝัน…เธอรู้ใช่ไหมว่า คินมันเป็นคนยังไง”
พาฝัน เลิกคิ้ว สงสัย
“หมายถึง…เรื่องอะไรคะ”
กวิน หัวเราะเบา แต่แฝงความจริง
“มันใจร้อน กล้าได้กล้าเสีย หวงของรักตั้งแต่เด็ก ไม่ว่าจะเป็นของเล่น หรือคนที่มันรัก…มันไม่ยอมแบ่งให้ใครง่าย ๆ หรอก”
พาฝันสะอึกไปวูบหนึ่ง ภาพในหัวเธอ
ย้อนกลับไปยังคืนที่ภาคินเอ่ยถามเธออย่างจริงจังเรื่อง ชายในชุดสูท
ที่มาส่งเธอหน้าสำนักงานและสวนกันที่คอนโด…เธอยังไม่ได้ตอบเขาเลยด้วยซ้ำ
กวิน ก้าวต่อ ชะงักหันมามองเธอ
“ฟังฉันให้ดีนะ พาฝัน…สิ่งที่คินทนไม่ได้ที่สุด
ไม่ใช่ความจน ไม่ใช่ความเหนื่อย
แต่คือ ‘ความลับ’”
