บรรยากาศในห้องพักฟื้น
อบอุ่นขึ้นกว่าที่ผ่านมา
คุณพ่อเอนกายพิงหมอนสูง
มองสลับระหว่างลูกสาวกับชายหนุ่ม
ที่ยืนอยู่ไม่ห่าง ดวงตาที่ผ่านร้อนหนาวมาหลายสิบปีเหมือนจะมองทะลุความรู้สึกที่ทั้งคู่ยังไม่ได้เอ่ยออกมา
“หนุ่มน้อย…”
คุณพ่อเอ่ยเสียงเรียบแต่นุ่ม
“เรื่องค่ารักษา พ่อขอบใจนะ…แล้วก็
ฝากดูแลพาฝันด้วย เธอเป็นสมบัติชิ้นเดียวของบ้านนี้”
ภาคินก้าวเข้ามาใกล้
เต็มไปด้วยความมั่นคงในน้ำเสียง
“คุณลุงไม่ต้องห่วงครับ
ผมสัญญา…ว่าจะดูแลพาฝันให้ดีที่สุด”
แววตาของเขาเปล่งประกายจริงจังและยินดีราวกับได้ยินคำรับรองที่รอคอยมาตลอดชีวิต
พาฝันรีบหันขวับไปมอง
แก้มร้อนวูบด้วยความเขิน
“พ่อ…ฝันดูแลตัวเองได้ค่ะ ไม่ต้องให้ใครมาดูแลหรอก”
แม่ที่นั่งเฝ้าอยู่หัวเตียงกลับหัวเราะเบา ๆ เสียงใส
“เฮ้อ…เด็กสมัยนี้ พูดแข็งไปงั้นเองแหละ”
แววตาแม่เหลือบไปมองภาคินอย่างเอ็นดู
“พ่อแม่ก็รอแค่วันที่จะได้อุ้มหลานเท
