เมื่อบทสนทนาเงียบงันลง ทุกสายตาจับจ้อง
พาฝันสูดลมหายใจลึก
ก่อนหันหน้ามองคุณหญิงวารุณี
ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน แต่แววตาหนักแน่น
“คุณหญิงคะ… สำหรับหนู
เงินทองไม่เคยเป็นเครื่องชี้วัดคุณค่าของคน เพราะสุดท้ายเราทุกคนก็ใช้กฎหมายเดียวกัน
หายใจใช้อากาศร่วมกัน และตายจากไปเหมือนกัน”
..
เธอเว้นจังหวะเล็กน้อย
มองสบตาแขกที่จ้องมองเธอ
และเอ่ยขึ้น
“หนูไม่จำเป็นต้องพิสูจน์อะไร
ให้ครอบครัวคุณหญิงเห็นเลยค่ะ
ว่าหนูคู่ควรหรือไม่
เพราะศักดิ์ศรีและความรักที่หนูกับคุณภาคินมีต่อกัน… มันไม่ขึ้นอยู่กับสายตาของใคร”
เสียงหายใจของแม่ภาคินสะดุด
แขกบางคนเหลือบมองด้วยความตกใจ
..
พาฝันย้ำชัด
“ถ้าวันหนึ่งคุณหญิงมองเห็นคุณค่าที่แท้จริงของหนูได้ หนูก็ยินดีค่ะ แต่ถ้าไม่…
หนูก็ยังมีเกียรติ มีงานที่รัก
และมีครอบครัวที่ภูมิใจในตัวหนูอยู่ดี”
..
เธอไหว้เล็กน้อย ทิ้งรอยยิ้มบาง ๆ
ที่เหมือนเป็นทั้งคำลาจาก
แล
