ในสวนยามค่ำ
แสงไฟสลัวสะท้อนน้ำตาที่อาบแก้มพาฝัน
เสียงฝีเท้าของภาคินดังขึ้นช้า ๆ
เขาตามสัญชาตญาณของหัวใจ
จนพบเธอนั่งตัวสั่นสะอื้นอยู่บนม้านั่งไม้
หัวใจเขาบีบรัดทันทีที่เห็นน้ำตา
ภาคินก้าวเข้ามาโดยไม่พูดอะไร
ก่อนทรุดลงคุกเข่าตรงหน้าเธอ
มือหนาสั่นเล็กน้อยเมื่อเอื้อมไปกุมมือเล็ก ๆ
ของเธอที่เปียกชื้นไปด้วยน้ำตา
จากนั้นเขาโน้มตัวลง
บรรจงประทับจูบลงบนหลังมืออย่างแผ่วเบา
ภาคิน เสียงสั่น
“ผมไม่ต้องการอะไรแล้วพาฝัน…
แค่ขอให้คุณรู้ ว่าผมไม่เคยรักใคร
นอกจากคุณ…”
พาฝันเงยหน้ามองเขา
ดวงตาที่พร่าเลือนด้วยน้ำตาสั่นไหว
เธอพยายามจะผลักเขาออก
แต่หัวใจกลับทรยศตัวเอง
เสียงสะอื้นหลุดออกมาแรงกว่าเดิม
“ฮือ… ทำไม… อึก!
ทำไมต้องทำให้ฉันเจ็บขนาดนี้
ภาคิน…”
เธอร้องไห้โฮออกมาเหมือนเด็กที่หมดเรี่ยวแรง ปล่อยให้น้ำตาไหลพรั่งพรูท่ามกลางแขนที่ภาคินโอบกอดไว้
เขาหลับตาลงแน่น
ซ่อนความเจ็บป
