มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ >///<
616 Words
สวนสาธารณะยามเย็น
เสียงจักจั่นดังแผ่ว ๆ แสงอาทิตย์อัสดงส่องลอดต้นไม้ลงมาบนทางเดิน พาฝันใส่หูฟัง เดินเอื่อย ๆ ด้วยสีหน้าล้า ๆ
เรียนกฎหมายมันไม่ง่ายเลย…ทุกอย่างหนักกว่าที่คิด แต่ก็ถอยไม่ได้…ทุนที่ได้มา บังคับให้ต้องเดินหน้าต่อ
เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ พยายามปล่อยความกดดันด้วยการก้าวเท้าไปเรื่อย ๆ
ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าวิ่งใกล้ ๆ ดังขึ้น พร้อมเงาร่างสูงที่คุ้นตา ภาคิน ในชุดกีฬาเรียบง่าย กำลังวิ่งผ่านเส้นทางเดียวกัน เขาชะงักเมื่อหันมาเห็นเธอ
“พาฝัน?”
เธอเงยหน้าขึ้น ตกใจเล็กน้อย
“ภาคิน? …บังเอิญจัง”
เขาถอดหูฟังออก หอบหายใจเล็กน้อยแต่ยังยิ้มอบอุ่น
“ผมไม่คิดว่าจะเจอคุณที่นี่ คุณดูเหนื่อย ๆ นะ…เป็นอะไรหรือเปล่า”
พาฝันลังเลครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็เผลอระบายออกมา
“ช่วงนี้เรียนหนักมากค่ะ…ฉันเรียนกฎหมาย แล้วทุนที่ได้มามันกดดัน…เหมือนต้องเดินหน้าตลอดเวลา ไม่มีสิทธิ์ถอย”
ภาคินมองเธอนิ่ง ดวงตาสะท้อนความเข้าใจ ก่อนจะเอ่ยเสียงทุ้มแต่แผ่วเบา
“คุณเก่งมากนะพาฝัน ที่ยังยืนอยู่ตรงนี้ได้”
พาฝันหัวเราะขม ๆ
“เก่งเหรอคะ…ฉันกลับรู้สึกว่าแค่ฝืนไปวัน ๆ”
เขาส่ายหน้าเบา ๆ เดินเข้ามาใกล้จนเธอเผลอหยุดก้าว “การที่คุณยอมกัดฟันสู้ ทั้งที่รู้ว่ามันหนัก นั่นแหละ…คือความเก่งที่แท้จริง”
หัวใจพาฝันสะดุดวูบเมื่อสบตาเขา ความอุ่นจากคำพูดเรียบง่ายค่อย ๆ คลายปมตึงในอก
ภาคินยิ้มบาง ยื่นขวดน้ำเย็นในมือให้
“พักบ้างก็ได้ครับ…ไม่จำเป็นต้องวิ่งเร็วตลอดเวลา”
บรรยากาศสวนเริ่มมืดลง เสียงจิ้งหรีดดังแทรกท่ามกลางความเงียบสงบ หลังจากพักคุยกันไปครู่ใหญ่ ภาคินจึงอาสาเดินไปส่งพาฝันที่รถ
“ขอบคุณนะคะ…ที่ฟังฉันบ่นตั้งนาน”
พาฝันพูดเสียงแผ่ว ขณะหยุดยืนข้างรถของตัวเอง
ภาคินยิ้มบาง ๆ
“ผมไม่ได้ฟังเพราะเป็นภาระหรอกนะ…ผมฟังเพราะอยากรู้จักคุณจริง ๆ อยากรู้ว่าอะไรที่ทำให้คุณยิ้ม อะไรที่ทำให้คุณเหนื่อยใจ”
คำพูดนั้นทำเอาพาฝันชะงัก หัวใจสั่นแปลก ๆ เธอรีบเบือนสายตาไปอีกทาง
“คุณพูดแบบนี้…มันอันตรายนะภาคิน”
เขาก้าวเข้าใกล้เพียงนิดเดียว รอยยิ้มอบอุ่นเจือแววซุกซน
“อันตรายตรงไหนครับ…ตรงที่คุณจะเริ่มหวั่นไหวเหรอ”
พาฝันเงียบไป แก้มร้อนวูบ ก่อนจะหันมาเอ่ยเสียงเบา “ฉันกลับก่อนนะคะ”
เธอเอื้อมมือไปเปิดประตูรถ แต่ก่อนที่จะทันก้าวเข้าไป ภาคินกลับยื่นมือมากั้นไว้ แล้วโน้มตัวลงมาอย่างรวดเร็ว
ริมฝีปากอุ่นแนบลงที่ริมฝีปากของพาฝันเพียงแผ่วเบา >—//
พาฝันเบิกตากว้าง ดวงตาสั่นไหวเมื่อเขาผละออก รอยยิ้มอ่อนโยนยังคงอยู่บนใบหน้าของภาคิน
“ฝัน…ผมรอได้ แต่ขอให้คุณรู้ไว้ ว่าทุกครั้งที่ผมอยู่ใกล้…มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ผมตั้งใจเสมอ”
พาฝันยืนนิ่ง ใบหน้าแดงระเรื่อ จับมือกับประตูรถแน่นราวกับไม่รู้จะตอบสนองยังไง หัวใจเธอสั่นไหวไม่หยุด
ภาคินถอยออกไปก้าวหนึ่ง เอ่ยเสียงทุ้มทิ้งท้าย “กลับบ้านดี ๆ นะครับ”
แล้วเขาก็ยืนมองจนพาฝันขับรถออกไป ทิ้งไว้เพียงความรู้สึกที่เธอสับสนในใจต่อไป…
- Writer
