ร้านกาแฟสาขามหาวิทยาลัย – มุม VIP

591 Words

บรรยากาศภายในร้านเต็มไปด้วยเสียงเบา ๆ ของเครื่องชงกาแฟและกลิ่นหอมของเมล็ดกาแฟคั่วใหม่ พาฝันนั่งเรียบร้อยในเก้าอี้ไม้สีน้ำตาลเข้ม ด้านข้างคือ คุณพ่อของเธอ ที่กำลังหัวเราะอย่างออกรสกับ อาประกายเพื่อนรักเก่า และตรงกันข้ามคือ นักธุรกิจใหญ่น้องชายของอาประกาย ผู้ครอบครองอาณาจักรอสังหาริมทรัพย์ที่คนทั้งประเทศรู้จัก คุณพ่อพาฝัน (กมล กมลสุวรรณ) หัวเราะ “นี่เรานี่มันแก่แล้วจริง ๆ นะ ประกาย แกยังจำได้ไหมสมัยเรียนอยู่ลอนดอน เราไปเถียงกับอาจารย์เรื่องการลงทุนไฟแนนซ์ จนเกือบถูกไล่ออก” .. อาประกาย หัวเราะลั่น “จะลืมได้ไงล่ะ ฉันสิที่ต้องไปเคลียร์แทน! ถ้าไม่มีแก ป่านนี้ฉันคงไม่ได้ทำธุรกิจ จนโตมาแบบนี้หรอก” .. นักธุรกิจใหญ่ ยิ้มบาง ๆ เสริมขึ้น “ก็เพราะพี่สองคนดื้อเหมือนกันทั้งคู่แหละ ถึงคบกันยืดขนาดนี้” .. คุณพ่อพาฝัน “ฮ่า ๆ ใช่ ๆ…เอ้อ จริงสิ พาฝัน นี่คือ คุณอาชวิน กฤตยานนท์ น้องชายแท้ๆ ของอาประกาย” (หันมามองลูกสาว) .. พาฝันสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนพยายามยกยิ้มสุภาพ “สวัสดีค่ะ” นักธุรกิจใหญ่ ยิ้มอบอุ่น “อ๋อ นี่ลูกสาวคุณน่ะเหรอ โตขึ้นสวยมากเลยนะ หน้าตาฉลาด สมเป็นลูกพ่อกมลจริง ๆ” .. เสียงหัวเราะจากวงสนทนายังคงดำเนินไป ก่อนที่ประตูร้านกาแฟจะถูกผลักเปิดออก .. ภาคินในชุดเชิ้ตแขนยาวสีเรียบ เดินเข้ามาอย่างสง่างาม ดวงตาคมกวาดมองหาที่นั่ง จนสะดุดกับภาพโต๊ะด้านในสุด ที่เต็มไปด้วยผู้ใหญ่…และ พาฝัน ที่นั่งก้มหน้าอยู่ .. นักธุรกิจใหญ่ โบกมือเรียก “อ้าว คิน มานี่สิ มานั่งกับพ่อ” .. พาฝัน ชะงัก!!! ร่างกายแข็งทื่อเหมือนถูกแช่แข็ง ทันทีที่ได้ยินชื่อ ดวงตาเบิกกว้างมองตามร่างสูง ที่ก้าวเข้ามาใกล้ ใบหน้าที่คุ้นเคยชัดเจน — ภาคิน หัวใจเธอเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมา .. ภาคินเองเมื่อสบตาเธอ ก็แสดงอาการตกใจเล็กน้อย ที่เห็นพาฝันอยู่ที่นี่ แต่เพียงชั่ววินาที รอยยิ้มสงบสุขุมก็ค่อย ๆ ปรากฏขึ้น . นักธุรกิจใหญ่หันไปทางคนที่เหลือ “นี่ลูกชายผมครับ ชื่อภาคิน เพิ่งมาเปิดธุรกิจร้านกาแฟ และเรียนโทด้านธุรกิจไปด้วย” .. คุณพ่อพาฝันยิ้มกว้าง “อ๋อ…นี่เองหรอกหรือ.. ลูกชายที่คุณชอบพูดถึงบ่อย ๆ” .. อาประกาย พยักหน้า “คิน นี่คุณกมลพ่อเพื่อนสนิทของอา อีกหน่อย..ภาคินก็จะสานต่อธุรกิจครอบครัวต่อ” .. ภาคิน ยกมือไหว้อย่างนอบน้อม “สวัสดีครับคุณอา สวัสดีครับลุง” นักธุรกิจใหญ่ ผายมือไปทางพาฝัน “แล้วนี่…ลูกสาว ของเพื่อนลุงประกาย หนูพาฝัน เรียนกฎหมายอยู่มหาวิทยาลัยนี้เอง” ... ภาคินหันไปมองเธออีกครั้ง สบตากับเธออย่างแนบแน่น แต่ไม่พูดสิ่งที่ใจอยากบอก เขายกยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเอ่ยเพียงสั้น ๆ .. “สวัสดีครับคุณพาฝัน” น้ำเสียงภาคินสุภาพ จริงจัง แต่ในแววตาซ่อนความหมายลึกซึ้ง .. พาฝัน สะดุ้งเล็กน้อย รีบก้มศีรษะ “ สะ สวัสดีค่ะ…” .. คุณพ่อพาฝัน หัวเราะเอ็นดู “สองคนนี้รุ่นราวคราวเดียวกันสิ ท่าทางน่าจะคุยกันถูกคอ” . ภาคิน หันไปตอบคุณพ่อพาฝันทันที “ครับ…ผมยินดีมากครับ” แต่ในใจกลับคิด ดีแล้ว ที่โชคชะตาพาเรามาเจอกันตรงนี้…อย่างน้อย ครั้งนี้เป็นโอกาสที่ผมจะไม่สานต่อความรู้สึกนี้

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more