Ikaw Ang Dahilan

Chapter 08

CHAPTER 08

Umaga ng biyahe nila papuntang Bataan:

---

Kabanata 8 (Simula)

Maagang nagising si Kelsey kinabukasan. Maaliwalas ang langit at tila ba excited din ang panahon sa paglalakbay na magaganap. Bumangon siya mula sa kama, inayos ang sarili, at dinala pababa ang kanyang maleta.

“Good morning, Sheena,” bati niya sa kaibigang bumaba rin mula sa hagdan.

“Uy, good morning! Ready ka na for your provincial adventure with Sir Liam?” tanong ni Sheena habang umiinom ng kape.

Ngumiti lang si Kelsey. “Oo naman. Medyo kabado lang… pero excited din.”

“Sana may spark na doon sa Bataan, ha?” pabirong sabi ni Sheena sabay kindat.

Nagkatinginan silang dalawa at nagtawanan. Ilang sandali pa, tumunog ang cellphone ni Kelsey. Isang mensahe mula kay Liam:

Liam: Good morning, Kelsey. Papunta na ako diyan. See you in 20 minutes.

“Si Liam na 'yan,” ani Kelsey sabay bitbit ng bag.

“Good luck!” sigaw ni Sheena habang binubuksan ang pinto para sa kanya.

---

Pagdating ni Liam, bumaba siya ng sasakyan at binuksan ang pinto para kay Kelsey. Magaan ang aura ng lalaki, suot ang simpleng polo at jeans, pero halatang handang-handa para sa biyahe.

“Good morning,” bati ni Liam. “Ready ka na?”

“Good morning din. Oo, ready na ako,” sagot ni Kelsey habang sumasakay.

Nagsimula na ang kanilang biyahe papuntang Bataan. Habang binabaybay ang mahaba at tanawing puno ng luntiang kabundukan at karagatan, mas naging relaxed si Kelsey.

“Maganda kayang lugar ang pupuntahan natin?” tanong niya habang nakatingin sa bintana.

“Very,” sagot ni Liam. “Beach rest house resort ang design ni Engr. Alberto. May infinity pool na tanaw ang dagat. Perfect for relaxing.”

“Wow… parang gusto ko na agad lumangoy,” biro ni Kelsey.

“Tamang-tama. After the meeting, pwede na tayong mag-unwind doon.”

---

Kabanata 8 (Karugtong)

Ilang oras na rin silang nasa biyahe nang magyaya si Kelsey ng stopover.

“Liam, okay lang ba kung tumigil muna tayo sandali? May dala akong pagkain para sa lunch natin,” alok ni Kelsey habang nakangiti.

Napalingon si Liam, kita ang gulat at tuwa sa kanyang mukha. “Talaga? Ikaw ang nagluto?”

Tumango si Kelsey. “Oo. Naalala ko kasi sabi ni Papa mo dati na paborito mong ulam ang bulalo. Kaya ‘yun ang isa sa mga niluto ko.”

Parang lumiwanag lalo ang mukha ni Liam. “Kelsey, seryoso ka? Bulalo? Grabe, ang bait mo naman.”

Tumigil sila sa isang maliit na view deck sa gilid ng highway—may picnic tables, tanaw ang bundok sa malayo, at sariwa ang hangin.

Binuksan ni Kelsey ang maliit na cooler na dala niya. Nandoon ang mainit-init pang bulalo sa isang insulated container, sinamahan ng sinangag, pritong lumpiang shanghai, at manggang may bagoong.

Nagulat si Liam. “Kompleto! Parang fiesta!”

Natawa si Kelsey. “Sabi mo nga ‘di ba, kailangan nating mag-unwind after the meeting… eh ‘di simulan na natin ngayon pa lang.”

Habang kumakain, napapatingin si Liam kay Kelsey—tila ba hindi lang bulalo ang nagpainit sa tiyan niya, kundi ang presensya rin ng babaeng unti-unti na niyang nakikilala.

“Alam mo, ngayon lang ulit ako nakakain ng ganito kasarap na bulalo,” ani Liam habang humihigop ng sabaw. “Parang lutong bahay talaga.”

“Salamat,” sagot ni Kelsey. “Galing ‘yan sa puso.”

Nagkatinginan sila, parehong tahimik… pero sapat ang tingin para sabihing nagsisimula nang mabuo ang isang koneksyon na hindi nila inaasahan.

Ang pagdating nina Liam at Kelsey sa Bataan:

---

Kabanata 8 (Pagpapatuloy)

Matapos ang masarap na lunch stopover, ipinagpatuloy nila ang biyahe. Hindi man nila lantaran sabihin, parehong may ngiti sa labi—tila ba may nabubuong kasiyahan sa kanilang dalawa na higit pa sa simpleng trabaho.

Ilang oras pa ang lumipas bago nila marating ang tinutukoy na rest house. Pagpasok pa lang sa private gate ng property, bumungad na agad ang malawak na tanawin ng dagat sa malayo. Ang hangin ay malamig, amoy-alon. Sa harapan ng rest house, isang infinity pool ang tila yumayakap sa gilid ng burol, tanaw mula roon ang bughaw na karagatan.

“Wow…” napabulalas si Kelsey habang bumababa ng sasakyan. “Parang resort pala talaga ito.”

Ngumiti si Liam. “Di ba? Sabi ko sa’yo, magugustuhan mo. Si Engr. Alberto ang may-ari niyan. Siya rin ang nagdisenyo—sobrang galing ng taste.”

Lumapit sila sa pintuan ng rest house. Ibinigay ni Liam ang susi na ipinahiram sa kanya ng engineer. Pagbukas ng pinto, bumungad ang malamig na aircon, malinis na interior, at modernong design na may halong kahoy at salamin.

May dalawang guest rooms sa ikalawang palapag—parehong may sariling veranda at tanawin ng dagat. Sa baba naman, may open kitchen, cozy na living area, at sliding glass doors papunta sa pool area.

“Ang ganda ng lugar na ‘to,” sabi ni Kelsey habang tinitingala ang paligid. “Parang perfect getaway.”

Tumango si Liam. “Kaya nga pinili ko na dito na rin tayo manatili habang nandito sa Bataan. Tahimik, maaliwalas… makakapag-focus ka rin kahit paano.”

Nagpalitan sila ng tingin—walang salita, pero kapwa ramdam ang komportableng presensya ng isa’t isa.

“Magpahinga ka muna sa kwarto mo,” sabi ni Liam, sabay turo sa unang silid. “May oras pa tayo bago ang meeting bukas ng umaga.”

Ngumiti si Kelsey. “Sige. Salamat, Liam.”

Habang umaakyat si Kelsey sa hagdan bitbit ang kanyang bag, nanatili si Liam sa sala, pinagmamasdan siya sa bawat hakbang. Sa loob-loob niya, ramdam niyang may kakaiba sa babaeng ito—at habang tumatagal, mas lalong lumalalim ang interes niya.

Pero para kay Liam, ngayon pa lang… sapat na ang tahimik na pagkakaibigan.

At least, for now.

---

Kabanata 8 (Pagpapatuloy – Unang Gabi sa Rest House)

Pagkatapos makapagpahinga, bumaba si Kelsey mula sa kanyang kwarto. Saktong lumabas din si Liam mula sa kusina, kaswal ang suot—plain white shirt at shorts, habang si Kelsey naman ay nakasuot na ng loose na blouse at cotton pants. Magaan lang, bagay sa malamig na hangin ng gabi.

“Perfect timing,” sabi ni Liam. “Dumating na si Mang Cardo—siya ‘yung caretaker ng lugar. Nagluto siya para sa dinner natin.”

Nang marating nila ang dining area, tumambad ang nakahain na masasarap na pagkain sa lamesa. Mainit na sinigang na hipon, inihaw na alimango na may aligue, buttered garlic oyster, at malamig na buko juice.

“Grabe… parang fiesta ulit,” sabi ni Kelsey na hindi maitago ang tuwa. “Nakakahiya naman kay Mang Cardo.”

Ngumiti si Liam. “Sabi niya bihira lang daw may guest dito kaya sinulit na niya. Huwag ka na mahiya—kain tayo.”

Magkaharap silang kumain, paminsan-minsan ay nagtatawanan sa maliliit na kwento tungkol sa biyahe at sa ilang bloopers ni Liam sa trabaho. Masaya at natural ang daloy ng gabi—walang pretensyon, walang pressure. Parang dalawang matagal nang magkaibigan na nag-eenjoy sa presensya ng isa’t isa.

Matapos nilang kumain, lumapit si Mang Cardo para magpaalam. “Sir Liam, Ma’am Kelsey, iwan ko na po kayo. May sarili po akong bahay sa kabilang property. Kung may kailangan po kayo, tawagan n’yo lang ako.”

“Salamat po, Mang Cardo,” sabay nilang sagot.

Pagkaalis ni Mang Cardo, biglang naging mas tahimik ang paligid. Tanging ang mahinang hampas ng alon at huni ng kuliglig ang maririnig.

Naglakad sila papunta sa veranda ng rest house. Doon ay mayroong maliit na sofa at coffee table na tanaw ang infinity pool at ang maaliwalas na dagat sa gabi.

Tahimik muna silang nakaupo, parehong may hawak na mainit na tsaa.

“Alam mo, Kelsey,” bungad ni Liam, “hindi ko akalaing ganito kakalma ang pakiramdam kapag malayo ka sa Maynila. Parang… ang linaw ng utak.”

“Mm-hmm,” sagot ni Kelsey, habang nakasandal. “Minsan, kailangan mo lang talaga ng ganitong lugar para makahinga.”

Nagkatitigan sila. Wala mang salitang binibitawan, pero parehong ramdam ang dahan-dahang lumalalim na koneksyon sa pagitan nila. Tahimik. Tapat.

Sa loob-loob ni Liam, naroon ang pagnanais na sabihin ang tunay niyang nararamdaman—pero pinili niyang kimkimin muna ito. Hindi pa ngayon. Hindi pa ito ang tamang oras.

“Pwede ba kitang tanungin?” basag ni Liam sa katahimikan.

“Hmm?” tanong ni Kelsey, nakatingin sa kanya.

“Yung totoo... nasaktan ka ba dati?” tanong niya, diretso pero may paggalang. “Parang may lalim ka eh.”

Napabuntong-hininga si Kelsey. Tumingin siya sa tasa niya, saka marahang tumango. “Oo. Meron.”

“Sorry... kung masyado akong prangka,” agad na dagdag ni Liam.

Umiling si Kelsey. “Okay lang. Alam kong darating din ‘tong tanong na ‘to.” Saglit siyang natahimik bago muling nagsalita. “May naging boyfriend ako noon... akala ko siya na. Pero niloko niya ako. Ipinagpalit sa katrabaho niya. Masakit. Kasi ibinuhos ko lahat.”

Tahimik si Liam. Hindi dahil wala siyang sasabihin, kundi dahil gusto niyang unawain, hindi basta sumagot.

---

“Simula noon, sinarado ko muna ang puso ko,” dagdag pa ni Kelsey. “Ayoko nang masaktan ulit.”

Tahimik si Liam. Hindi agad sumagot. Parang bumalik siya sa isang alaala na matagal na niyang ibinaon.

“May nangyari rin sa akin… habang nasa Amerika pa ako,” mahinang sambit ni Liam. “May girlfriend ako noon. Akala ko, siya na. Mahal ko siya, at ginawa ko lahat para sa kanya.”

Napatingin si Kelsey sa kanya, nakikinig ng buong puso.

“Pero isang gabi, habang nasa bar kami ng mga kaibigan ko… nakita ko siya. Nasa sulok, kahalikan ang ibang lalaki. Parang bumagsak ang mundo ko noon. Hindi ako makapaniwala.”

Nanlaki ang mata ni Kelsey. “Oh my God… nakita mo mismo?”

Tumango si Liam. “Oo. Hindi ko na siya hinarap. Lumabas na lang ako. Saka ko siya iniwasan. Doon ko na napagtanto na minsan, kahit gaano mo kamahal ang isang tao… hindi pa rin pala sapat.”

Tahimik silang dalawa. Walang nagsalita. Tanging tunog lang ng malumanay na alon sa labas ng resthouse ang naririnig. Pero sa katahimikan, nagkaroon ng mas malalim na unawaan.

“Sorry kung napagdaanan mo ‘yun,” mahina ngunit tapat na sabi ni Kelsey.

“Okay lang,” tugon ni Liam. “Siguro kailangan kong pagdaanan ‘yun… para matutong mas maging maingat.”

Nagkatinginan sila muli. Hindi pa ito pag-ibig, pero may simula. Hindi pa ito pangakong seryoso, pero may tiwala. At minsan, sapat na ang ganoon.

“Siguro kailangan na nating matulog,” ani Kelsey.

“Yeah, may maaga tayong lakad bukas,” sagot ni Liam, sabay tayo.

“Good night, Liam.”

“Good night, Kelsey.”

Habang papasok na sila sa kanya-kanyang kwarto, parehong may ngiti sa labi—dahil sa isang gabing mas nakilala nila ang isa’t isa, at mas luminaw ang dahilan kung bakit tila patuloy silang inilalapit ng tadhana.

---

Kabanata 8 (Karugtong – Gabi sa Resthouse)

Matapos ang huling “goodnight,” pumasok na sina Liam at Kelsey sa kani-kanilang kwarto.

Tahimik ang buong resthouse. Sa labas, naririnig ang banayad na hampas ng alon at malamig na simoy ng hangin mula sa dagat. Sa loob, tanging ang tunog ng kanilang paghiga sa kama ang maririnig.

Si Kelsey, matapos iligpit ang ilang gamit, ay agad nahiga at napayakap sa unan. Ramdam pa rin niya sa dibdib ang bigat ng mga naungkat nilang alaala. Pero sa kabila niyon, may kakaibang gaan din sa kanyang pakiramdam. Parang may dumating na liwanag sa isang matagal nang madilim na bahagi ng kanyang puso.

Sa kabilang kwarto, si Liam nama’y tahimik lang na nakahiga, nakatingin sa kisame. Mahigpit niyang hawak ang cellphone, paulit-ulit binabalikan sa isipan ang mga sinabi ni Kelsey. Habang bumabalik ang alaala ng sakit, may kasamang pag-asa na rin sa bawat t***k ng kanyang puso. Ayaw niyang aminin sa sarili… pero malinaw—unti-unti siyang nahuhulog.

Maya-maya pa’y parehong nagpahinga na. Pinatay ang ilaw. Hinayaang tangayin ng katahimikan ng gabi ang kanilang mga iniisip. Sa iisang bubong, magkahiwalay man ng kwarto, nagsisimula na silang magsulat ng bagong kwento.