[L.Lawadee] เสน่หานางข้าหลวง (4P)

2 แรกพบ ( 2 )

“เดี๋ยวจะมีคนเอาชุดใหม่มาให้ ผลัดผ้ารอไว้เลยล่ะ จะได้รีบเปลี่ยนชุดไปทำงานต่อ” หัวหน้านางข้าหลวงเดินนำบัวเข้ามาในห้อง ๆ หนึ่งที่อยู่ในเรือนหลังเล็กด้านหลังตำหนักใหญ่

“เจ้าค่ะ” บัวรับคำ คนอื่น ๆ พากันเดินออกจากห้องไป บัวถอนหายใจออกมา ยังอกสั่นขวัญแขวนไม่หาย หญิงสาวยังทบทวนเรื่องราว จนมั่นใจว่ามีคนกลั่นแกล้งเธอ

ตอนนั้นมีคนขัดขาเธอ ทำให้เธอเสียหลักจนล้มลงไปที่พื้น หากแต่ความชุลมุนทำให้เธอไม่รู้ว่าใครคือคนที่ทำร้ายเธอแบบนี้ ถ้าจะให้นึกเดา เธอก็คิดไม่ตก เพราะเธอไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกับใครมาก่อน เมื่อวันนี้เป็นวันแรกที่เธอเพิ่งมีโอกาสได้พบกับคนจากตำหนักอื่น

ดีที่เจ้าของตำหนักใหญ่มีเมตตา เธอถึงพ้นโทษมาได้ มิเช่นนั้น เธออาจจะทำให้เจ้าไหมทองต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วย

นางข้าหลวงสาวใจสั่น ยามที่คิดถึงดวงตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนของชายหนุ่มรูปงาม ผิวหน้าของเธอเห่อร้อนขึ้นมา เป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่เธอไม่คุ้นชิน

บัวอมยิ้มในหน้า มือบางปลดผ้าคาดอกที่เปียกชุ่มออกจากกาย ความงดงามเต่งตึงแห่งวัยสาวจึงเป็นอิสระ ยอดถันสีชมพูสวยหวานชูชันขึ้นมาเมื่อต้องกับลม

บัวยืนรออยู่หลังฉากกั้นอยู่นาน แต่ก็ไม่มีใครกลับเข้ามาในห้องตามที่หัวหน้านางข้าหลวงบอก หญิงสาวเริ่มหวั่นใจ เลยคิดจะนุ่งผ้าผืนเดิมไปก่อน หากแต่ลมแรงที่พัดเข้ามาในห้องได้พัดให้ผ้าผืนนั้นตกไปที่อีกฝั่งของฉากกั้น บัวจึงต้องเดินออกมาไปเก็บผ้า แล้วนางข้าหลวงสาวก็ต้องตัวแข็งค้าง

“ท่าน...ว้าย” บัวรีบยกมือขึ้นบังอกอิ่ม และวิ่งกลับไปหลบหลังฉากกั้น ทิ้งชายแปลกหน้าที่กำลังตื่นตกใจไม่แพ้กัน ให้ยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ไหวติง

แม้สีหน้าจะยังเรียบเฉย แต่อารมณ์กำหนัดพัดโหมขึ้นภายในกายของเจ้ามิ่งเมืองทันทีที่ได้เห็นร่างเกือบเปลือยของนางข้าหลวงสาว ความกลมกลึง อวบอิ่มยังคงตรึงตรา รวมถึงผิวขาวเนียนน่าสัมผัส เอวบอบบางที่น่าลูบไล้ เจ้ามิ่งเมืองสูดลมหายใจลึก พยายามควบคุมอารมณ์ในกายให้สงบแม้ตอนนี้จะรู้สึกเจ็บคัดไปทั้งหน้าขา ชายหนุ่มข่มใจอยู่นาน จนความเครียดเกร็งเริ่มคลายลง

“เอ็งเป็นใคร เหตุใดจึงมาอยู่ที่นี่ได้” เจ้ามิ่งเมืองถามสาวงามด้วยน้ำเสียงดุดัน เมื่อยังไม่รู้ที่มาของอีกฝ่าย นางข้าหลวงสาวที่ยังตื่นตกใจ ตัวสั่นขึ้นมาเพราะน้ำเสียงเยียบเย็นของเขา

“ข้าถาม ทำไมยังไม่ตอบอีก” เจ้ามิ่งเมืองถามเสียงดังและกระด้างมากกว่าเก่า

“ข่ะ...ข้าเจ้าเป็นนางข้าหลวงที่ตำหนักเล็กเจ้าค่ะ หัวหน้านางข้าหลวงให้ข้าเจ้ามาผลัดผ้าใหม่ที่นี่” บัวตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ แม้จะยังไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร แต่ดูจากท่าทางและเครื่องแต่งกายแล้ว ชายแปลกหน้าคงเป็นเจ้านายชั้นสูงคนใดคนหนึ่งเป็นแน่แท้

“ตำหนักเล็กหรือ ตำหนักของใคร” เจ้ามิ่งเมืองถามต่อ

“จะ...เจ้าไหมทองเจ้าค่ะ” บัวยืนกอดตัวเองตัวสั่น เพราะคนที่อยู่อีกฟากของฉากกั้นเงียบลงไปหลายอึดใจ หญิงสาวยังนึกกลัวว่าชายแปลกหน้าจะเดินมาฝั่งนี้ จึงพยายามรัดวงแขนให้แน่น เพื่อปิดบังส่วนสงวน

นางข้าหลวงสาวสะดุ้งขึ้นมาเมื่อจู่ ๆ ก็มีบางอย่างพาดลงมาบนฉากกั้น ก่อนที่เธอจะโล่งอก เมื่อเห็นว่าเป็นผ้าผืนเก่าของตัวเอง

“รีบนุ่งผ้า แล้วออกไปจากที่นี่ซะ” เสียงเคร่งขรึมดังมาจากอีกฟาก

“เจ้าค่ะ” บัวรับคำ หญิงสาวรีบนุ่งผ้าคาดอกเพื่อเร่งออกจากที่นี่ จะได้ไม่ต้องอยู่เพียงลำพังกับชายแปลกหน้า หากทันทีที่นางข้าหลวงสาวเดินออกมาจากหลังฉากกั้น ก็ไม่พบกับชายคนนั้นเสียแล้ว

บัวมองไปรอบๆ อย่างแปลกใจ แต่ก็ไม่คิดอยู่นานจึงรีบเปิดประตูออกจากห้อง ๆ นั้น ร่างเย้ายวนเร่งเดินออกจากเรือนหลังเล็ก ด้วยความกลัวว่าชายคนนั้นจะหวนกลับมาอีก

ดวงตาคมเข้มที่แฝงไว้ซึ่งความดุดันยังติดอยู่ในห้วงคำนึงของหญิงสาว น้ำเสียงที่ฟังดูไว้ตัวและเย็นชา หากยังดีที่ชายแปลกหน้าคนนั้นไม่คิดฉกฉวยเอาเปรียบเหนือร่างกายเธอที่ไร้หนทางหนี

บัวถอนหายใจซ้ำ ๆ ที่วันนี้เธอต้องเจอกับเรื่องราวให้ชวนตื่นตระหนกอยู่หลายหน ทั้งเรื่องที่เกือบจะถูกทำโทษที่ตำหนักหลวง เรื่องที่เธอโป๋เปลือยต่อหน้าชายที่ไม่เคยพบเจอกันมาก่อน หญิงสาวแอบตั้งจิตในใจว่าขอให้วันนี้ เธอจะไม่ต้องเจอกับเรื่องไม่คาดฝันอีก

“อุ๊ย อย่าเจ้าค่ะ” เสียงหญิงสาวที่ร้องขึ้นมาและดังขึ้นไม่ไกลทำให้ร่างของบัวหยุดชะงัก เธอมองไปทางต้นเสียง จึงเห็นนางข้าหลวงหลายคนกำลังวิ่งวนไปมาอยู่ในสวน โดยมีชายคนหนึ่งที่เอาผ้าผูกตาไว้กำลังวิ่งไล่จับนางข้าหลวงเหล่านั้น

“ว้าย อย่าเจ้าค่ะ”

บัวยกมือขึ้นปิดปาก หญิงสาวเห็นนางข้าหลวงคนหนึ่งที่ถูกจับได้โดนหอมแก้มต่อหน้าผู้คนมากมายที่พากันหัวเราะ บัวนึกรู้ทันทีว่าชายคนนั้นเป็นใคร เพราะเธอเคยได้ยินเจ้าไหมทองพูดคุยกับแม้นในเรื่องนี้

‘เจ้าสิงขร’ บุตรคนรองของท่านเจ้าเมืองที่ติดสุรา นารีจนไม่เป็นอันทำงาน บัวมองไปที่ตำหนักกว้างใหญ่ของเขา ที่ยังมีขนาดเล็กกว่าตำหนักที่เธอต้องไปช่วยถือสำรับ หญิงสาวจึงเพิ่งคาดเดาได้ว่าชายที่งดโทษให้เธอ คือ เจ้าอินทร บุตรคนโตผู้มีจิตใจดีและเป็นที่ชื่นชม

แล้วชายแปลกหน้าที่เธอพบที่เรือนหลังเล็กนั่นเล่า ท่านเจ้าเมืองมีบุตรชายแค่เพียงสองคน ถ้าเช่นนั้นเขาคือใครกัน

ขณะที่บัวกำลังขบคิดอยู่นั้น ดวงตาของหญิงสาวก็ประสานเข้ากับบุตรคนรองของท่านเจ้าเมืองที่กำลังเพ่งมองมาที่เธอหลังจากถอดผ้าคาดตาออกพอดี