“บัว”
นางข้าหลวงสาวที่กำลังตัวสั่นเงยหน้าขึ้นสบตากับเจ้าของเสียงอย่างประหลาดใจ เมื่อได้พบกับคนที่เธอไม่คาดคิด
“เจ้ามิ่งเมือง” บัวเรียกขานชื่อชายที่จับตัวของเธอไว้ ซึ่งเขาก็กำลังมองเธออย่างแปลกใจไม่น้อยไปกว่ากัน
“เหตุใดเอ็งถึงมาอยู่ที่นี่ได้” เจ้ามิ่งเมืองกวาดตามองร่างระหง ราวกับว่ายังไม่เชื่อสายตาของตนเอง
“หรือว่าเอ็งหลงป่าอีกแล้ว” เจ้ามิ่งเมืองถามยิ้มๆ ก่อนที่รอยยิ้มนั้นจะหายไปอย่างรวดเร็ว เพราะสังเกตเห็นร่องรอยบางอย่างบนผิวขาวงดงาม
“นี่รอยอะไรกัน” เจ้ามิ่งเมืองจับจ้องไปตามซอกคอและเนินอกขาว บัวเห็นดวงตาของเจ้ามิ่งเมืองที่เต็มไปด้วยโทสะจึงไม่กล้าตอบคำถามของเขาไปตามตรง
“เอ่อ...” บัวอ้ำอึ้ง “เจ้าช่วยพาข้าเจ้ากลับเข้าเมืองได้หรือไม่เจ้าคะ”
บัวเปลี่ยนเป็นร้องขอความช่วยเหลือจากอีกฝ่ายแทน เจ้ามิ่งเมืองขบกรามแน่น นึกเดาได้ทันทีว่าทำไมหญิงสาวที่ควรอยู่ในเมือง ถึงได้มาเดินกลางป่ากลางไพรเช่
