“เจ้าสิงขร” เจ้าบุษยาเงยหน้าสบตาผู้เป็นเจ้าของวงแขนที่ไม่ได้พบหน้ากันมาหลายเพลา
“พี่คิดถึงบัวเหลือเกิน บัวช่างใจร้ายนัก ที่ทิ้งไว้แค่เพียงจดหมายเยี่ยงนั้น” เจ้าสิงขรตัดพ้อยามลูบไล้ใบหน้างามที่เขาเฝ้าคิดถึงอยู่ทุกคืนวัน
“ข้าเจ้าขออภัยเจ้าค่ะ ที่ตัดสินใจโดยไม่ได้ร่ำลา” เจ้าบุษยาก้มหน้าด้วยความรู้สึกผิด เจ้าสิงขรได้แต่ถอนหายใจออกมา ถึงอย่างไรเขาก็รักหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้ามากจนนึกโกรธเคืองไม่ลง
“บัว” เสียงของเจ้ามิ่งเมืองดังขึ้นที่ประตูห้อง ก่อนที่เขาจะถลาเข้ามารั้งร่างของบัวไปกกกอดบ้าง “พี่เป็นห่วงบัวเหลือเกิน เมียรักของพี่”
เจ้าบุษยาใบหน้าแดงจัด ยามที่ได้ยินถ้อยคำเรียกขานที่ชวนให้หวั่นไหว เจ้าสิงขรที่ถูกดันตัวออกหน้าตึง ชายหนุ่มกระแอมในลำคอเบาๆ เพื่อให้เจ้ามิ่งเมืองไม่ลืมไปว่าเขาเองก็ยังอยู่ตรงนี้ด้วยเช่นกัน
“ว่าแต่ การที่เจ้าทั้งสองมาที่นี่ได้ แสดงว่าเจ้าอินทร...” เจ้าบุษยาไม่กล้าพูดต่อ
