“เจ้ามิ่งเมือง บัว”
เสียงตะโกนที่ดังแทรกเข้ามาท่ามกลางเสียงฝนรั้งให้สติของบัวกลับมา
“จ่ะ...เจ้า มีคนมาเจ้าค่ะ” บัวพยายามขืนตัว หากเจ้ามิ่งเมืองยังคงขบเม้มเต้าอวบของเธออย่างหื่นกระหาย
“เจ้าเจ้าคะ” บัวเรียกเจ้ามิ่งเมืองเสียงสั่น ใบหน้างามจวนเจียนจะร้องไห้ เจ้ามิ่งเมืองจึงยอมผละใบหน้าออก เพื่อสบสายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่นของหญิงสาว ชายหนุ่มที่กำลังหอบหายใจหนักหมุนกายหันหลังให้ ขณะที่บัวรีบหยิบผาดคาดอกมาพันไว้บนกายจนเรียบร้อย
“อยู่ที่นี่กันเอง เป็นห่วงเสียแทบแย่” เสียงร้อนใจดังขึ้นที่หน้าถ้ำ เจ้าสิงขรและกลุ่มทหารปรากฏตัวขึ้น ผู้เป็นเจ้านายกวาดตามองเจ้ามิ่งเมืองและบัว คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นว่าฝ่ายชายไม่ได้ใส่เสื้อ
“เจ้ามิ่งเมืองบาดเจ็บเจ้าค่ะ มีพิษไข้ด้วย” บัวกล่าวกับกลุ่มคนตรงหน้า สีหน้าของเจ้าสิงขรจึงดีขึ้นด้วยคิดว่าบัวแค่ช่วยทำแผลให้เจ้ามิ่งเมืองเท่านั้น คนของเจ้ามิ่งเมืองร
