เจ้าไหมทองและแม้นออกไปแล้วเพื่อปล่อยให้คนเจ็บได้นอนพัก แต่บัวยังคงครุ่นคิดถึงถ้อยคำและท่าทีจริงจังของเจ้าชีวิตยามที่เอ่ยเตือนเธอเรื่องของเจ้าสิงขรและเจ้าอินทร หากเป็นเจ้าสิงขรนั้นเธอไม่นึกแปลกใจ แต่กับเจ้าอินทรที่ผู้คนต่างเคารพและชมชอบ เหตุใดจึงกลายเป็นคนที่ไม่น่าเข้าใกล้ไปด้วย บัวไม่เข้าใจในเรื่องนี้นัก
หากความไม่เข้าใจนั้นยังเทียบไม่ได้กับความหนักใจว่าเรื่องที่เจ้าไหมทองเอ่ยเตือนนั้นดูจะเป็นเรื่องยากต่อเธอเสียแล้ว เมื่อตอนนี้ทั้งเจ้าอินทรและเจ้าสิงขรนั้นต่างแสดงท่าทีอย่างชัดเจนว่ามีใจปฏิพัทธ์ต่อเธอ จนยากที่เธอจะหลีกเลี่ยงได้ และเธอยังเริ่มรู้ตัวด้วยว่าตนเองก็มีใจผูกพันอยู่กับคนทั้งสองเช่นกัน
เธอยอมรับอย่างสัตย์ซื่อว่าเธอหวั่นไหวไปกับความอ่อนโยนของเจ้าอินทร และความเจ้าเล่ห์ช่างหยอกเย้าของเจ้าสิงขรจนยากจะถอนใจได้ ดูอย่างตอนนี้ เพียงแค่คิดถึงคนทั้งคู่ หัวใจของเธอก็เต้นไม่เป็นส่ำเสียแล้ว
