บัวตื่นขึ้นมาในหอนอนของตนเอง สัมผัสหวามไหวเลือนหายไปราวกับทั้งหมดเป็นเพียงแค่ความฝัน หญิงสาวสำรวจเนื้อตัวที่ไม่ได้เปรอะเปื้อนคราบคาวใด หากข้อเท้าของเธอดีขึ้นมากคล้ายกับว่าได้ยาขนานวิเศษ บัวจึงเชื่อว่าเธอได้ไปที่ตำหนักของเจ้าอินทรจริง หากความทรงจำอื่น ๆ ที่พร่าเลือนนั่นเล่า เป็นเรื่องจริงด้วยหรือไม่
บัวไม่กล้าคิดว่าเจ้าอินทรจะลอบฉวยโอกาสกับเธอในยามที่เธอไร้สติ แม้ลึก ๆ ยังรู้สึกได้ถึงความรุ่มร้อนในกายคล้ายกับว่ามันเพิ่งผ่านพ้น แต่เจ้าอินทรเคยบอกกับเธอเรื่องที่ร่างกายของเขาไม่แข็งแรง และยังเป็นเรื่องที่หลายคนต่างรับรู้กันดี อีกทั้งก่อนหน้านี้เจ้าอินทรก็ดูเมตตาและให้เกียรติเธอมาก จนเธอไม่คิดว่าเขาจะทำเช่นนี้
‘ไม่ว่าเจ้าสิงขร หรือว่าเจ้าอินทร เอ็งต้องหาทางหลีกเลี่ยงทั้งคู่’
จู่ ๆ คำเตือนของเจ้าไหมทองก็ดังขึ้นมาในห้วงคำนึงและทำให้บัวตัวชาวาบ หรือเจ้าไหมทองจะรับรู้ตัวตนในอีกด้านของเจ้าอินทรท
