ความรุ่มร้อนที่โหมอยู่ภายในกายทำให้นางข้าหลวงสาวผวาตื่นขึ้นมากลางดึก บัวมองไปรอบข้างอย่างมึนงง แม้สติจะไม่สมบูรณ์เหมือนในยามปกติ แต่เธอก็พอรับรู้ได้ว่าที่นี่ไม่ใช่หอนอนของเธอ
“เป็นอะไรไปหรือบัว” เสียงทุ้มแหบพร่าถูกส่งมาจากชายที่นอนร่วมเตียง บัวหันไปสบดวงตาคมเข้มที่แฝงแววขี้เล่นอย่างตกใจ
“จ้ะ…เจ้าสิงขร” บัวเรียกชื่ออีกฝ่าย “เหตุใดข้าเจ้าถึงมานอนร่วมเตียงกับเจ้าได้”
บัวถามด้วยความสับสน ดวงตากลมสวยกวาดมองไปรอบ ๆ จนแน่ใจว่าที่นี่ไม่ใช่ตำหนักของเจ้าสิงขรเช่นกัน หากเป็นกระโจมผ้าเนื้อดีที่ถูกตั้งขึ้นมาชั่วคราว
“ข้าเป็นคนพาตัวบัวมาอยู่ที่นี่กับข้าเอง” เจ้าสิงขรโอบกอดร่างบอบบาง “ข้าเป็นห่วงบัว ข้าทิ้งบัวไปไม่ได้หรอก”
“ทิ้งหรือเจ้าคะ… เจ้าหมายความว่าอันใด” บัวทำท่าฉงนหนัก เมื่อยิ่งฟัง ก็ยิ่งไม่เข้าใจเรื่องราว
“ตอนนี้ดึกแล้ว เอาไว้พรุ่งนี้ฉันจะอธิบายให้บัวฟังนะ ว่าแต่บัวเถอะ เป็นอะไรหรือเปล่า
