แสงสว่างที่พาดผ่านเข้ามาทางหน้าตาทำให้นางข้าหลวงสาวค่อย ๆ ลืมตาตื่น บัวสะลึมสะลือ ก่อนจะผุดลุกนั่ง ด้วยความตระหนก หญิงสาวกวาดตามองไปรอบ ๆ เครื่องเรือนที่คุ้นเคยทำให้คิ้วเรียวที่ขมวดแน่นคลายออก ตอนนี้เธอกลับมาที่หอนอนของตัวเองแล้ว ไม่ใช่ตำหนักของเจ้าสิงขรตามความทรงจำสุดท้ายของคืนวาน
เธอไม่รู้ตัวว่ากลับมาที่นี่เมื่อไหร่ ตอนไหน หากเดาได้ว่าคนที่พาเธอกลับมาคงเป็นคนที่ทำให้เธอกระสันซ่านไปทั้งร่าง บัวเผลอกัดปาก ร่างเย้ายวนพลันร้อนวูบวาบ ต้นขาอ่อนเสียดสีกันไปมายามคิดถึงความสุขสมที่เธอได้พานพบเป็นครั้งแรกจากน้ำมือชาย
“บัว ตื่นหรือยัง” เสียงของแม้นที่ดังขึ้นหน้าประตูทำให้บัวตื่นจากภวังค์
“ตื่นแล้วจ้ะป้า กำลังจะอาบน้ำ ผลัดผ้าจ้ะ” บัวรีบตอบกลับไป เพื่อไม่ให้แม้นสงสัย
“เรียบร้อยแล้วก็ไม่ต้องเข้าครัวล่ะ ไปที่ตำหนักเจ้าไหมแก้วเลย เมื่อวานเอ็งทำงานหนักมาทั้งวันแล้ว วันนี้เจ้าเลยอยากให้เอ็งพัก”
“จ้ะ
