“สี่” เท่าที่จำได้จากความคิดเลือนรางของตนทุกครั้งรับรองไม่เคยฝืน เต็มใจสละร่างกายเล้าโลมเธอขาดใจ เจอหน้าหญิงสาวทีไรเหมือนถูกดูดเข้าหาโดยไม่รู้ตัว มากกว่านั้นไม่ใช่แค่อยากอยู่ใกล้แต่อยากทำทุกอย่างร่วมกับเธอ
“สี่ที่ได้เสียกันเหรอวะ” ถามเพื่อความกระจ่างแค่สี่ที่ได้เสีย ไม่เห็นแปลกอะไรผู้ชายเรื่องธรรมดาจะตาย
“เปล่าสี่ที่ได้แนบชิด สี่ที่จูบไม่บันยะบันยัง” จริงๆ อยากทำมากกว่านั้น ไม่ใช่จูบถ้าตอนที่อยู่ในห้องรับแขกป้าโซเฟียไม่มาเรื่องราวอาจเลยเถิด ในตอนนั้นอาดิลร้อนจนถึงที่สุดจากเอวคอด หน้าอกเต่งตึงเต็มไม้เต็มมือ สะโพกกลมกลึง ผิวพรรณเรียบเนียนผ่องผาดลื่นมือทุกสัมผัส กลิ่นหอมกรุ่นราวกลิ่นดอกมะลิแตะปลายจมูกโด่งจนกลั้นอาการไม่อยู่ อาดิลกลายเป็นคนติดกลิ่นอย่างไม่น่าให้อภัย เมื่อก่อนไม่เป็นแต่ตอนนี้ถ้าเขาจะตามหาแม่สาวไทยคนนั้น คงต้องดมกลิ่นเหมือนสุนัขตำรวจ
“อืม...พระเจ้า” เซบาสเตียนครางกับชะตากรร
