“บ่น?”
“ใช่ค่ะ คิดว่าชมรึไง” ฉันดึงตัวกลับมาและก้มลงป้ายยาบนผิวละเอียดอย่างเบามือ แต่ก็ว่าไม่ได้เรื่องของการดูแลตัวเอง ภายนอกเขาดูเหมือนจะไม่ค่อยใส่ใจกับเรื่องพวกนี้ แต่ความจริงคือไม่เลย จากที่สัมผัสมา ทั้งการจัดระเบียบบ้าน เสื้อผ้าหน้าผม เขาเป็นผู้ชายที่เจ้าสำอางพอตัว
“เมื่อกี้ไม่เห็นปาก…เก่งแบบนี้เลย”
ประโยคทำลายความเงียบที่ทำเอาฉันร้อนผ่าวไปทั้งหน้า ดันเข้าใจถึงความหมายที่เขาจงใจแดกดัน
ฉันไม่รู้เลยว่าเขาทำหน้าตาแบบไหนตอนพูด เพราะกำลังใช้สมาธิขั้นสุดในการบรรจงทายาให้เขา กังวลเรื่องน้ำหนักมือ ถ้ามากเกินไปเขาอาจจะเจ็บกว่าเดิมได้ แต่ก็พอจะเดาได้ว่าคงยกยิ้มมุมปากตามสไตล์ ที่เห็นภาพผุดขึ้นในหัวตอนนี้
คิดแล้วก็หมั่นไส้อยู่นะ…อยากจะทุบสักทีสองที แต่ก็ทำได้แค่คิด
“มันคนละเรื่องกันไหมล่ะ” ฉันสวนกลับด้วยน้ำเสียงที่พยายามให้มันนิ่ง ราวกับไม่ได้รู้สึกอะไรกับสิ่งที่เขาพูด
เกิดเสียงหัวเราะหึจ
