ฉันถอนหายใจก่อนจะหันมาแดกดันเพื่อนรัก
“สบายเนาะ”
“ธรรมดา” แต่มีรึที่มันจะรู้สึกรู้สา ไม่พูดเปล่าแถมยังไหวไหล่แบบกวนตีนใส่ฉันอีกด้วย
พอขนของมาวางครบ เราสองคนก็เริ่มบรรเลงทันที
“มึงว่าเขาจะมาไหม” ฉันเปิดประเด็นระหว่างที่เรากำลังจัดเตรียมที่นอนชั่วคราวไปด้วย
“กูตอบไม่ได้ ไม่มีใครตอบได้ อีกอย่างไม่เคยมีใครเดาใจเขาออก”
“มันเหมือนจะดีแล้วจริงๆ นะมึง” ฉันยังรู้สึกมีความหวังอยู่ลึกๆ ด้วยเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มีฉันคนเดียวที่รับรู้ว่าเขาไม่ได้เย็นชากับฉันขนาดนั้น
“ก็แค่เหมือนปะ” มันตอบเพราะมันไม่ได้อยู่จุดเดียวกับฉันและมันไม่ได้ใกล้ชิดเขาแบบฉัน
หรือควรจะเล่าให้มันฟังดี…
“มึงเปลี่ยนมาจีบเฮียหมอไหม กูเชียร์เต็มที่เลย” มันยังไม่เลิกล้มที่จะเปลี่ยนใจฉัน
“อีนี่ มันง่ายแบบนั้นก็ดีซิ”
“ทำไมมึงถึงชอบเขาขนาดนั้นวะ”
“ถ้ามันหาเหตุผลได้ งั้นมึงลองบอกกูหน่อยว่ามึงชอบรุ่นพี่ยูตะเพราะอะไร” ฉันถามกลับ
