[Part Peerakan]
ย้อนไปช่วงเช้า….
“ไอ้เหี้ยฟิวส์ ตื่นๆ”
ผมรู้สึกตัวตื่นจากการสะกิดเรียกของใครบางคน ก่อนจะผงกหัวขึ้นหรี่ตามอง
“…สัสหมอ!” ผมโพล่งออกไปด้วยความตกใจ ก่อนหลุบมองคนตัวเล็กที่ยังหลับสบายซบอยู่บนอกของผม เวรเอ๊ย…ผมเผลอหลับไปตอนไหนวะเนี่ย อยากจะตบกระบาลตัวเองจริงๆ
“กูเนี่ยต้องตกใจ ไม่ใช่มึง ลุกเลย เร็ว! จะหกโมงละ ไอ้เวร” น้ำเสียงที่ค่อนข้างเบาแต่ยังแฝงไปด้วยความหนักแน่นหลายส่วน พูดจบมันหมุนตัวเดินออกจากเต็นท์
“แม่งเอ๊ย…” ผมสบถเสียงแผ่วพลางยกมือขึ้นยีหัวตัวเองอย่างไม่สบอารมณ์ จับแขนคนไร้สติยกออกจากลำตัวอย่างเบามือ ค่อยๆ ขยับร่างกายลุกขึ้น ดึงผ้าห่มคลุมให้เธอก่อนจะเดินไปหาไอ้หมอที่ยืนชะเง้อดูต้นทางอยู่หน้าเต็นท์
“มีใครตื่นยังวะ” ผมถามขณะรูดซิปปิด
“น่าจะยัง”
ระหว่างที่เราเดินกลับมากลางลานปาร์ตี้ ใจผมยังสั่นไม่หายเลย อารมณ์แบบแอบย่องหาลูกสาวเขาแล้วเกือบโดนพ่อเขาจับได้อะไรประมา
