“เอาจริงๆ นะเว้ย กูรู้ว่ามึงรู้สึกยังไง แต่มึงต้องแยกแยะนะ อย่าเหมารวม ที่มึงพยายามปิดกั้นตัวเองอยู่ตอนเนี่ย เพราะมึงไม่อยากสูญเสีย ทั้งๆ ที่มึงก็รู้ว่าเรื่องแบบนี้มันเลี่ยงไม่ได้ แต่กว่ามึงจะเจอความสูญเสีย ระหว่างทางมึงจะไม่เจอความสุขเลยเหรอวะ”
“.....” ผมชาวาบไปทั้งตัวเพราะมันพูดถูกทุกอย่าง ขนาดจะยกมือขึ้นเพื่อเอาบุหรี่ใส่ปากยังไม่มีแรง เกิดลมตีขึ้นมาจุกอยู่ที่กลางหน้าอกฉับพลัน ผมไม่เคยควบคุมการหายใจให้เป็นปกติได้เลยเวลานึกถึงพวกเขา บุหรี่ถูกปล่อยลงสู่พื้นดินก่อนจะตามไปด้วยการบดขยี้ของปลายเท้าจนมันจมลึก ยกมือทั้งสองข้างขึ้นลูบใบหน้าตัวเองซ้ำๆ
มันมีความรู้สึกหลายอย่างที่ผมจัดการไม่ได้เต็มไปหมด
ต้องยอมรับนะว่าผมก็เป็นไอ้ขี้ขลาดคนหนึ่ง ที่ไม่กล้าเผชิญหน้ากับความเป็นจริง
ยิ่งตอนที่ผมรู้ว่าริสาส่งคนตามหมาน้อยอยู่ ความรู้สึกเจ็บปวดมันวิ่งเข้ามาจ่อรอแล้ว จนผมไม่อยากดึงเธอเข้ามาในชีวิตเลยด้ว
