@คอนโดG
ฉันเงยหน้าขึ้นจากจอมือถือเล็กน้อยในตอนที่ได้ยินเสียงสัญญาณจากลิฟต์ ก้มหัวเพื่อเป็นการขอทางคนที่ยืนอยู่ด้านหน้า ก่อนจะเดินออกมา และฉันยังทำทุกอย่างตามสเต็ปต่อไปผ่านความรู้สึกบวกความคุ้นชิน เพราะสายตายังจดจ่อกับการเลือกของกินผ่านแอปพลิเคชันสั่งอาหารออนไลน์ การตัดสินใจครั้งนี้ช่างยากเย็นเหลือเกิน แตกต่างจากตอนไปเดินตลาดข้างมอลิบลับ
ส่วนมืออีกข้างก็ล้วงเข้าไปคว้านหาคีย์การ์ดในกระเป๋าสะพายออกมาแตะปลดล็อกจนเกิดเสียง ติ๊ด แต่ใช่ว่าฉันจะละความสนใจจากจอสี่เหลี่ยม ผลักประตูเข้าไปและเอื้อมเปิดไฟเป็นลำดับต่อมา
เฮือก!
ใจดวงน้อยหล่นไปอยู่ตาตุ่มในตอนที่กำลังจะดันประตูปิด แต่มีมือมาขว้างไว้ ส่งผลให้ประตูเปิดกว้างขึ้นอีกครั้ง ปรากฏร่างสูงของผู้ชายที่ตั้งใจ ปิดบังตัวเองจนฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่สายตาแบบนี้มัน…
วินาทีต่อมาแมสถูกถอดออกเผยในเห็นใบหน้าที่แสนคุ้นเคย
“เฮีย…” ฉันทั้งโล่งอกและประหลา
