“ขอโทษนะคะ ที่เข้ามาโดยไม่ได้ขออนุญาต” เสียงหวานคุ้นหูเอื้อนเอ่ยแสดงความรู้สึกผิด ที่ไม่ได้รู้สึกผิดจริง มันเป็นการเริ่มต้นประโยคตามมารยาทเท่านั้น
“....” และผมยังเอาแต่ก้มหน้าเงียบ อยู่ท่าเดิม การที่คนในความคิดออกมาปรากฏตัวต่อหน้าในเวลาที่ผมยังไม่พร้อม ดูเป็นอะไรที่ฉุกละหุกเกินไป ผมยังไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับเธอตอนนี้
ไม่สิ…ความจริงมันมีอย่างหลาย แต่แค่ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน
เรียวขาเล็กค่อยๆ ก้าวผ่านหน้าผมและหย่อนก้นลงบนโซฟาตัวเดียวกับผมที่ว่างด้านซ้าย
“ขอบคุณนะคะ ที่ช่วยเพลินไว้ นี่ค่ะ..ยา” พูดจบถุงกระดาษใบเล็กก็ถูกวางบนโต๊ะ
“....” ผมเหลือกตาขึ้นมองเล็กน้อย ก่อนจะหลุบโฟกัสปลายเท้าตัวเองตามเดิม ไม่อยากมองหน้าเธอเพราะกลัวใจตัวเองจะไม่แข็งพอ
“ถ้าไม่อยากพูดขนาดนั้น งั้นตอบ แค่ ใช่ หรือ ไม่ ก็พอค่ะ” เธอยื่นข้อเสนอที่ดูเหมือนจะแฟร์สำหรับเธอ แต่น่าจะไม่แฟร์สำหรับผมแน่ๆ
ถ้าคำตอบมีแค่ใช่กับไม่
