CHAOTIC LOVE : 03

861 Words

[Part Plernta] @คอนโด G หลังจากที่เฮียฟิวส์เดินกลับขึ้นไป คุณหมอไวน์ก็โทรหารุ่นพี่ยูตะ เพื่ออธิบายเรื่องที่เกิดขึ้น เพื่อนรักของฉันก็เลยรีบวิ่งแจ้นลงมาภายในไม่กี่นาที ราวกับหายตัวได้ก็ไม่ปาน มีเพื่อนเป็นอีมิณ ก็ดีแบบนี้แหละ…มันไม่มีทางปล่อยฉันไว้คนเดียว ยิ่งรู้ว่าฉันได้รับบาดเจ็บด้วยนะ ยิ่งร้อนใจเข้าไปใหญ่ เพราะครั้งหนึ่ง ฉันเคยเจ็บหนักเพื่อช่วยมัน จากที่รักกันมากอยู่แล้วเลยทวีคูณขึ้นไปหลายเท่า สุดท้ายเราเลยมาอยู่ด้วยกัน ที่นี่… คอนโดที่ฉันเพิ่งขอป๊าม้าได้เมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมาและแถมยังอยู่ตึกเดียวกันอีกด้วย ไม่มีเหงาเลยฉัน เสียอย่างเดียวที่มิณไม่ใช่สายปาร์ตี้ “อันนี้ไม่ได้” ฉันรีบแย่งถุงอุปกรณ์ทำแผลมาจากมือเพื่อนรักด้วยความตกใจ เมื่อมันทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาข้างฉันพลางหยิบถุงขึ้นมารื้อดู “เอ้า ก็เฮียหมอไวน์ให้มึง มาทำแผลไม่ใช่ไง๊?” “มึงไปเอากล่องยาในตู้โน้น” ฉันพยักพเยิดหน้าไปทางชั้นวางทีวี ใครจะยอมให้เอาไปใช้ล่ะ…กว่าจะได้มา ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ “อะไรวะ” มันย่นคิ้วอย่างไม่เข้าใจก่อนจะลุกเดินไปหยิบกล่องยาตามที่ฉันบอก ฉันจัดการหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปถุงยาในมือด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะเอาของสำคัญไปซ้อนไว้ด้านหลัง “มึงนี่นะ” มันเดินกลับมาวางกล่องยาลงบนโต๊ะก่อนจะเริ่มขั้นตอนการทำแผลอย่างจริงจัง อ๊ะ! ฉันส่งเสียงออกมาในตอนที่มิณกำลังเช็ดบาดแผล มันเบามือแล้วก็จริงแต่ก็ยังเจ็บอยู่ ตอนแรกไม่เห็นเจ็บขนาดนี้นี่นา “เลิกสนใจเขาได้แล้วมั่ง เห็นแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าเขาเป็นยังไง” มันก็ทำไปบ่นไป ตามประสา แต่ฉันเองไม่ได้เชื่อฟังขนาดนั้น ถามว่าเห็นไหม…ก็เห็น เขาไม่ใช่สุภาพบุรุษ ในที่นี้อาจรวมถึงไม่ใช่คนดีเด่อะไรด้วย แต่ฉันจะไม่ตัดสินใครโดยที่เรายังไม่รู้จักเขาดีพอ หรือความจริงคือใบหน้าหล่อเหลานั่นกำลังบังตาฉันอยู่ “แต่เขาก็ไม่ได้บล็อกกู” ฉันเถียงและแน่นอนว่าอีกฝ่ายก็ไม่ยอม การโต้วาทีระหว่างเราจึงเริ่มขึ้น “แต่เขาก็ไม่ได้ตอบ” “แต่เขาอ่าน” “แล้วเขาเคยมาตามนัดไหม” เกิดอาการที่คล้ายกับโดนช็อต ฉันนิ่งเงียบไปชั่วขณะ ประโยคนี้สร้างความรู้สึกเจ็บจี๊ดกว่าน้ำเกลือซึ่งกำลังราดลงบนแผลอยู่ตอนนี้ซะอีก “อย่างน้อยเขาก็ยังอ่านไง แปลว่าเขาก็เขายังอยากเห็นข้อความจากกูอยู่” ฉันเริ่มขยับปากพูดในเรื่องเดิมอีกครั้ง แต่โทนเสียงแผ่วลงเยอะเลย ต้องยอมรับนะว่าลึกๆ ฉันก็แอบเข้าข้างตัวเองด้วยเหตุผลที่ว่า ไม่บล็อกและก็อ่าน แบบนี้มันแปลว่าอะไรได้ล่ะ นี่จึงเป็นเหตุผลทำให้ฉันไม่หมดหวังสักที บางทีมันอาจเป็นเพราะเขายังไม่รู้จักฉันก็ได้ “มึงคิดได้ไงเนี่ย” มันว่า พลางเก็บของลงกล่องยา หลังจากทำแผลให้ฉันเสร็จ “ไม่รู้แหละ อย่างน้อยๆ วันนี้เขาก็ยังให้ไอ้นี่มา” ฉันพูดพลางหันมองถุงอุปกรณ์ทำแผลที่อยู่ด้านหลัง พร้อมอมยิ้ม “อ๋อ…ถึงว่า หวงจัง” “เอาน่า กูว่า…กูไหว” คิดว่าน่าจะเป็นการเริ่มต้นที่ไม่ได้แย่ไปซะทีเดียว อย่างน้อยเขาก็ยังสนใจฉันอยู่บ้าง นั่นแปลว่า…เขาในสายตาเขายังพอที่จะมองเห็นคนอื่นได้ ใช่ว่าจะไม่สนโลกขนาดนั้น “เฮียฟิวส์ต่างจากคนอื่นมากๆ ถ้าเป็นเฮียหมอไวน์ กูยังเชียร์มากกว่าอีก” มันยังไม่เลิกล้มความพยายามในการเปลี่ยนใจฉัน “ความรู้สึกมันไม่ได้เปลี่ยนง่ายขนาดนั้นเปล่าวะ ให้กูลองดูก่อน กูไม่ไหว เดี๋ยวกูก็ถอยเองแหละ” “ตามใจ บางทีไอ้ของที่เขาให้มา อาจจะเอาไว้ช่วยทำแผลในตอนที่เจ็บสาหัส” เฮือก!…แต่ละประโยคที่ออกจากเพื่อนรัก เจ็บแสบสุดๆ ฉันอดที่จะยกมือทาบอกตัวเองไม่ได้เลย เหมือนโดนมีดสั้นปักกลางดวงใจ วิถีเพื่อนรักสินะ…. ฉันแอบแยกเขี้ยวใส่ตอนมันลุกไปเก็บกล่องยาและปรับให้เป็นปกติก่อนมันหันกลับมา “เออ!…ว่าแต่ไม่มีใครรู้ใช่ไหม” และฉันยังไม่ลืมย้ำเรื่องที่ต้องเก็บเป็นความลับ “ไม่ เฮียยูตะ ยังไม่รู้เลย” เพื่อนของฉันยังเป็นคนเก็บความลับได้ดีสุดยอด เรื่องนี้ฉันเอาชีวิตเป็นประกัน ส่วนเหตุผลที่ฉันไม่อยากให้ใครรู้สักคนนอกจาก มิณ ก็เพราะถ้ามันไม่สำเร็จจะได้ไม่อายมาก ไม่ใช่อะไรหรอก…

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more