CHAOTIC LOVE : 04

750 Words

วันต่อมา… 11:00 น. @ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง “เร็วมึง” เสียงเร่งรัดดังขึ้นพร้อมกับร่างกายฉันถูกลากไปตามหลังเพื่อนรัก ฉันเหลือกตาขึ้นมองบนพลางถอนหายใจแรงด้วยความจำยอม เพราะมันเล่นไปขุดฉันจากที่นอนเพื่อมาช่วยมันเลือกของขวัญสำหรับการจบการศึกษาอย่างเป็นทางการให้แฟนสุดที่รักอย่างรุ่นพี่ยูตะ ทั้งที่ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลยสักนิด แต่ก็ต้องมา... ไม่นานเราก็พากันเข้ามาในร้านเครื่องแต่งกายบุรุษสุดหรู ซึ่งร้อยวันพันปี คนอย่าง มิณาริน ไม่แม้แต่จะเดินผ่าน แต่เพื่อผู้ชาย มันยอมจ่ายไม่อั้น “ช่วยเลือกหน่อยมึง” มิณพูดขึ้นขณะกระวนกระวายอยู่กับการเลือกเสื้อแจ็คเกต ราคาแพงที่ถูกจัดเรียงไว้อย่างดี ก่อนที่มันจะหยิบออกมาจากราวแล้วชูขึ้นให้ฉันช่วยพิจารณา “ก็ดี แต่กูว่าสีอ่อนไปหน่อย” ฉันว่าพลางหันไปหยิบอีกตัวที่สีน้ำตาลเข็มขึ้นมาอีกเฉด เพื่อนรักเลื่อนปลายนิ้วชี้ขึ้นไปแตะที่ขมับตัวเองหลายครั้งขณะใช้ความคิด แถมยังกลอกตามองเสื้อสองตัวสลับกันไปมา และท้ายที่สุดมันก็คว้าอีกตัวซึ่งสีเข้มขึ้นไปอีก “งั้นตัวนี้ดีกว่ามะ” “ดีเลย” ฉันตอบพร้อมยัดตัวในมือเข้าที่เดิม “ทำไมมึงไม่ซื้อเนกไท กูเห็นเขาชอบให้กัน” ฉันถาม หลังจากเราพากันเดินมาถึงหน้าเคาน์เตอร์พอดี มันยื่นเสื้อแจ็คเกตที่ผ่านการคัดเลือกอย่างถี่ถ้วนแล้วให้พนักงานคิดเงิน ก่อนจะหันมาตอบ “เฮียยูไม่ค่อยได้ใช้ แจ็คเกตน่าจะได้ใส่บ่อยกว่า” ฉันพยักหน้าเข้าใจ แล้วจึงปลีกตัวออกมาเดินดูรอบๆ ร้าน ระหว่างรอเพื่อนจ่ายเงิน ฉันจะมีวาสนามาซื้ออะไรแบบนี้ให้แฟนเหมือนคนอื่นเขาบ้างไหมนะ ถ้าไม่ลดไทป์ความเพอร์เฟกต์ลงมาบ้าง ชาตินี้จะได้มีแฟนรึเปล่าก็ไม่รู้ ใฝ่สูงฉิบ รู้สึกเหมือนหมามองเครื่องบินเลย “มองอะไรวะ” มิณถามพลางแหงนขึ้นมองเพดานตามฉันด้วยความสงสัย ฉันเหล่มองมันเล็กน้อยก่อนจะขยับปากตอบ “เครื่องบิน” เพื่อนรักทำหน้างงพลางยกมือเกาหัวแกรกๆ เป็นจังหวะเดียวกับที่ฉันเดินออกจากร้าน อยากรู้ไปซะทุกเรื่องจริงๆ ไม่นานมันก็เร่งฝีเท้าขึ้นมาขนาบข้างพร้อมยกแขนกอดคอฉัน “มึงวันนี้มีงานเลี้ยงนะ ที่สระน้ำชั้นเจ็ด” ฉันหยุดชะงัก เลิกคิ้วสูงมองหน้าคู่หู “งานเลี้ยง?” “อือ เลี้ยงเรียนจบของสามเฮียไง” เป็นคำตอบที่พอเข้าใจได้อยู่ เพราะน้อยนักที่มิณจะพูดถึงงานเลี้ยง ปาร์ตี้หรือสถานที่อโคจร แต่…มันทำพาร์ทไทม์ที่นั่น ผับของรุ่นพี่ดิน “บอกกู?” ฉันชี้ปลายนิ้วเข้าหาตัวเอง ยังไม่เข้าใจเหตุผลที่มันบอกฉันอยู่ดี ปกติงานเลี้ยงของพวกเขาคนนอกไม่มีสิทธิ์เข้าอยู่แล้ว “ก็ใช่สิ เห็นว่ากูบอกหมาเหรอ” แต่ละคำที่ออกมาจากปากนี่ดีๆทั้งนั้น “หารถกลับเองละกัน” ฉันว่าพลางจะก้าวเดินต่อ แต่มันรั้งแขนฉันไว้ก่อน “หยอกๆๆ เฮียยูให้ชวนมึงไปด้วย” “จริงดิ!” ฉันตาลุกวาวพร้อมฉีกยิ้มกว้างให้เพื่อนรัก อารมณ์เปลี่ยนในชั่วพริบตา กลายเป็น เทิดทูนมิณารินสุดชีวิต จะด่าว่าอะไรก็ยอม... “เก็บอาการหน่อยมะ กูรู้นะว่ามึงคิดอะไรอยู่” มันพูดดักอย่างรู้ทัน ขณะก้าวเดินไปข้างหน้า แต่ฉันก็ไม่เถียงนะ เพราะโอกาสที่จะได้เจอเขามันไม่ได้มีบ่อยๆ “ว่าแต่งานของพวกเขา มีคนนอกไปได้ด้วยเหรอ” “ได้สิ ก็พวกเพื่อนๆ น้องๆ ที่มอก็ไปกันเยอะอยู่” คำตอบของมิณทำให้ฉันถึงบางอ้อทันที ความจริงคือไม่ได้มีสิทธิพิเศษเหนือไปกว่าใครแต่เพราะมันเป็นงานที่เขาตั้งใจจัดให้มีคนอื่นเข้าร่วมด้วยอยู่แล้ว แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้ไป… “งั้นกลับกันเถอะ กูต้องไปเลือกชุด” คราวนี้เป็นฉันแล้วที่ลากตัวมันไปยังลานจอดรถ ถึงจะอยู่ในสายตาหรือไม่อยู่ก็ต้องสวยไว้ก่อน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more