ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ฉันยังวนเวียนอยู่ที่เดิมกับคำ
พูดร้ายๆที่เป็นเหมือนหนามตำใจจนเป็นหนอง แต่ทำไมฉันกลับไม่เคยคิดที่จะบ่งมันออก ปล่อยให้มันกัดกร่อนกินใจอยู่ซ้ำๆ เมื่อไหร่ถึงจะยอมรับสักทีต่อให้ทำดีแค่ไหนก็ไม่มีวันได้ใจ ยังคงเฝ้ารักพี่นทีอยู่อย่างนั้น มันช่างโง่งมที่ยอมทำเพื่อเขาแล้วตัวเรากลับมานั่งเจ็บอยู่คนเดียว นั่งกอดความรัก นั่งกอดทะเบียนสมรส เป็นได้แค่ที่ระบายไม่มีค่าไปมากกว่านั้น ฉันเฝ้าหวังว่าสิ่งที่ฉันกำลังทำอยู่จะจบลงเร็วๆนี้
"ปิ่น ปิ่นรอไหมด้วย ไหมมีเรื่องอยากคุยกับปิ่น" เปิดเทอมวันแรกฉันก็รีบตามหาปิ่น เพื่ออธิบายเรื่องราวต่างๆระหว่างฉันกับพี่นทีให้ปิ่นเข้าใจ ฉันหวังว่าปิ่นจะเข้าใจและไม่โกรธเกลียดฉัน ความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนยังคงอยู่ พอฉันเห็นปิ่นกำลังจะเดินขึ้นไปเรียนกับเพื่อนอีกคนในคราสเดียวกัน ปิ่นหยุดชะงักและหันหลังกลับมามองที่ฉัน ฉันจึงรีบเร่งฝีเท้าเดินตามไปหาปิ่นเพื่อปรับ
