ฉันนั่งรอนอนรอพี่นทีอยู่ที่ห้อง ฉันรู้ว่าใครที่เป็นคนโทรมาและนั่นมันยิ่งทำให้ฉันกระวนวายใจ เมื่อพี่นทีรีบแต่งตัวแล้วออกไปหาปิ่นมุก มันทำให้ฉันรู้ว่าพี่นทีให้ความสำคัญกับปิ่นมุกมากกว่าคนที่อยู่ห้องด้วยกันอย่าง ฉันตอนนี้ที่ไม่สามารถเอ่ยปากห้ามไม่ให้พี่นทีออกไปหาปิ่นได้ ฉันนั่งรอพี่นทีจนเกือบเช้าแต่ไม่เห็นแม้แต่วี่แวว น้ำตาของฉันค่อยๆรินไหลไม่ขาดสาย มันเจ็บปวดหัวใจเหลือเกิน ฉันไม่เคยมีความสำคัญและได้ใจพี่นทีมาครอบครองเลย ฉันร้องไห้จนเหนื่อยล้าเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด แกร็ก
"ม่านไหมทำไมมานอนอยู่ตรงนี้ อย่าบอกนะว่ารอฉันอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อคืน ฉันบอกให้เธอเข้าไปนอนข้างในไม่ต้องรอไม่ใช่เหรอ นอนตรงนี้เมื่อยกันพอดี" ฉันสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงพี่นทีไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้มันกี่โมง ฉันทอดสายตามองไปที่พี่นทีที่ตอนนี้ยืนมองฉันอยู่ตรงโซฟา ฉันไม่ได้ตอบคำถาม จะให้ฉันพูดอะไรได้ว่ารอ
