กรงทัณฑ์ขังรัก

บทที่ 4 เจ้าสาวที่แสนรังเกียจ

ผมเกลียดม่านไหมยิ่งกว่าอะไรเมื่อเธอรับปากกับแม่ผม และยอมแต่งงานกับผมทั้งที่รู้ว่าผมกับเพื่อนของเธอเราคบกันในฐานะอะไร ไปถึงขั้นไหนกันแล้ว ม่านไหมเป็นเพื่อนแบบไหนที่ทนมองความเจ็บปวดของเพื่อน และแย่งชิงคนรักของเพื่อน เธอต้องหน้าด้านหน้าทนขนาดไหนที่ไม่ยอมฟังคำทัดทาน ทั้งที่ผมบอกให้เธอไปยกเลิกการแต่งงาน สุดท้ายมันก็มาจบตรงที่ผมต้องแต่งงานตามคำสั่ง ยิ่งรู้จากปากแม่ของผมว่าม่านไหมเธอรู้สึกยังไงกับผม ยิ่งเกลียดจนไม่อยากมองหน้า ผมต้องหาทางหย่าเพื่อกลับไปหาปิ่นให้เร็วที่สุด ผมทนมองเห็นน้ำตาของปิ่นไม่ได้ ในวันที่เธอบอกว่าจะถอยออกจากความสัมพันธ์นี้ ให้ผมทำตามที่แม่ขอ ผมยิ่งรู้ว่าปิ่นเขารักและหวังดีกับผมมากแค่ไหน เขาไม่อยากให้ผมต้องถูกตัดขาดจากครอบครัว น้ำตาของปิ่นที่ไหลออกมาจากขอบตาที่แดงกร่ำจนผมก็เจ็บปวดไม่ต่างกัน ปิ่นมุกยอมหลีกทางเพื่อไม่ให้ทุกฝ่ายไม่ต้องทะเลาะกันและหาทางออกให้ผม ผมจะไม่มีทางทิ้งปิ่นไปไหน คืนนี้ถ้าไม่ติดว่าแม่ขู่ไว้ผมคงหนีกลับไปนอนที่คอนโด แค่รู้ว่าคืนนี้ต้องอยู่ห้องเดียวกับยัยมารร้าย ผมก็ขยะแขยงกับสิ่งที่เธอทำ ผมจะทำให้เธอทนไม่ได้ จนต้องวิ่งแจ้นมาขอหย่ากับผมเอง ผมเปิดประตูห้องน้ำออกมายังเห็นม่านไหมอยู่ในชุดเจ้าสาว คงดีใจจนเนื้อเต้นที่ได้ใส่ชุดนี้ ถึงกับไม่ยอมถอดมันออก แต่ผมกลับมองอย่างรังเกียจ ผมยังไม่ยอมเดินออกจากประตูห้องน้ำ เพราะเห็นว่าเธอยืนขวางหูขวางตาอยู่กลางห้อง

"หลบไปสิ เมื่อไหร่จะไปให้ไกลหูไกลตาสักที รู้ไหมว่าฉันรังเกียจพฤติกรรมของเธอมากแค่ไหน" ผมส่งสายตารังเกียจอย่างชัดเจน น้องม่านไหมน้องสาวข้างบ้านที่แสนน่ารักได้ตายจากใจผมตั้งแต่รู้ว่าเธอยอมตกลงแต่งงาน ต่อไปนี้จะมีแต่ม่านไหมที่ผมจะไม่ยอมทนใช้ชีวิตร่วมกับเธอ ผมเห็นสายตาเศร้าหมองของเธอเมื่อถูกผมต่อว่า ผมรู้ว่านั่นมันคือการแสดง แสแสร้งแกล้งทำต่อหน้าคนอื่น ยิ่งรู้จากปิ่นว่าตลอดเวลาม่านไหมไม่เคยจริงใจกับปิ่น แกล้งทำดีแกล้งทำเป็นเพื่อนรัก เพราะอยากแย่งทุกสิ่งทุกอย่างจากปิ่น ผมก็ยิ่งเกลียดเธอเข้าไส้

"ไหมรู้ค่ะว่าพี่นทีเกลียดไหมแค่ไหน แต่ไหมอยากให้พี่นทีรู้ว่าไหมไม่ได้ตั้งใจ ไม่อยากให้เป็นแบบนี้" คำพูดที่ดูตะกุกตะกักปั้นแต่งด้วยมารยา ผมคงเชื่อเธอไม่ลง ถ้าไม่ตั้งใจเธอก็ควรปฏิเสธงานแต่งงาน และสนับสนุนให้ผมได้แต่งงานกับเพื่อนของเธอ ไม่ใช่เสนอตัวเองเข้ามาแทรกกลาง คงอยากได้ผมมากสิ ผมจะไม่มีทางให้เธอได้สมหวัง

"ไม่ตั้งใจเธอก็หย่ากับฉันสิ หย่าให้ฉันได้พรุ่งนี้ยิ่งดี ฉันจะได้มีความสุขกับคนที่ฉันรัก ไม่ต้องทนอยู่กับคนที่เกลียดแบบเธอ" การกระทำของเธอไม่มีตรงไหนที่บ่งบอกว่าเธอไม่ตั้งใจ เธอยอมรับข้อเสนอของแม่ผมง่ายๆ ตัวสั่นอยากแต่งงาน

"ไหมยังหย่ากับพี่ตอนนี้ไม่ได้ ให้เวลาไหมหน่อยนะคะ แล้วไหมจะปล่อยมือจากพี่ไปเอง" ยิ่งเธอแกล้งทำเป็นบีบน้ำตา ยิ่งเธอพูดแบบนี้ยิ่งเหมือนคนที่เห็นแก่ตัว เห็นแก่ความสุขของตัวเอง ผมจะไม่มีวันให้เธอได้มีความสุข ได้อยู่อย่างสบาย เธอต้องชดใช้กับอิสระภาพที่ผมต้องสูญเสีย และพลาดจากคนที่ผมรัก เธอต้องเจ็บกว่าผมและปิ่นหลายร้อยเท่า ดีที่ปิ่นเข้าใจเหตุผลที่ผมต้องแต่งงาน และยอมอยู่รอผม ผมสัญญากับเธอ ภายในหนึ่งเดือนผมต้องหย่ากับไหมให้ได้ และผมจะเอาทุกอย่างที่เป็นของผมกลับมา และแต่งงานกับปิ่นเหมือนเดิมตามที่เราแพลนไว้ ปิ่นสัญญาว่าจะอดทนรอ และผมก็สัญญากับปิ่นไว้ว่าผมจะเป็นเพียงสามีในนามของม่านไหม ผมจะไม่นอกกายนอกใจปิ่น และไม่แตะต้องผู้หญิงใจสกปรกคนนั้นเด็ดขาด

"จะไปไหนก็ไปรำคาญ" เธอยังยืนอยู่ในห้องตีหน้าเศร้า ยิ่งทำให้ผมหงุดเข้าไปใหญ่ ยิ่งมองชุดเจ้าสาวที่เธอสวมใส่มันควรเป็นของปิ่น เจ้าสาวของผมควรจะเป็นปิ่นที่ยืนอยู่ตรงนี้ และอยู่ในห้องหอกับผม ผมเดินออกมาจากห้องน้ำและเดินผ่านหน้าเธอ และกระแทกไหล่ของเธอเต็มๆให้หลบ เพื่อไปหาชุดนอนใส่ ผมเหนื่อยกายเหนื่อยใจจนอยากจะพักและไม่อยากเห็นหน้าเธออีก

"อ๊ะ! ค่ะ" ใบหน้าเธอดูเหยเก มีเพียงคำตอบรับสั้นๆของเธอก็ทำให้ผมหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก เธอเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว และเสื้อผ้าเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ มันจึงทำให้ห้องนี้ของผมดูปลอดโปร่งหายใจได้คล่องขึ้น ผมรีบแต่งตัวด้วยชุดนอน เดินไปขึ้นเตียงสอดตัวนอนในผ้าห่มผืนหนา ในห้องมีแต่ความเงียบจนได้ยินเสียงของคนที่จัดการตัวเองอยู่ในห้องน้ำ ผมนอนหันหน้าเข้ากำแพงไม่อยากเห็นหน้าเธอ เจ้าสาวที่แสนรังเกียจ และเมียในนามที่ไม่ได้อยากได้

"พี่นทีคะ"เสียงของม่านไหมเรียกผมด้วยเสียงที่แผ่วเบา ผมยังคงนอนไม่หลับ มันไม่ชินที่มีอีกคนเข้ามาอยู่ในห้องนี้เป็นอีกคนที่ผมไม่อยากจะให้อยู่ มันร้อนรนและอึดอัด ใจก็ครุ่นคิดถึงปิ่น กลัวเธอจะนอนร้องไห้อยู่ที่ห้องคนเดียว ผมอยากไปอยู่ปลอบใจปิ่น ผมไม่ยอมตอบกลับไปเพราะไม่อยากเสวนากับคนหน้าด้าน

"พี่นทีคะ ปิ่นขอหมอนกับผ้าห่มมาปูนอนที่พื้นได้ไหมคะ" ผมไม่ตอบกลับไป แต่เลือกใช้วิธีปาหมอนอีกใบที่อยู่บนเตียง ไปให้เธอแทน

"มีแค่นี้ นอนได้หรือไม่ได้ก็เรื่องของเธอ ถ้านอนไม่ได้ก็กลับไปอยู่ที่บ้านเธอแทน" ผมจะไม่ปราณีเธออีกต่อไป ในเมื่อเธอเลือกใช้วิธีมัดมือชกกับผม ผมต้องรีบทำให้เธอหย่ากับผมเร็วๆ ผมไม่สนว่าจะเป็นวิธีไหน ขอให้มันรวดเร็วที่สุด ผมจะร้ายใส่เธอทุกทางจนเธอทนไม่ได้ และพ่ายแพ้ไปเอง เมื่ออยากเลือกอยู่กับคนที่ไม่ได้รักเธอ ผมจะใช้ทุกวิธีเพื่อบีบให้เธอทนไม่ได้และจากไปเอง

"นอนได้ค่ะ ขอบคุณพี่นทีนะคะ" ผมทำขนาดนี้แล้วยังไม่ยอมออกจากห้อง จนเป็นผมที่ต้องหงุดหงิด และหันหน้ากลับมาจ้องหน้าไหม ด้วยสายตาวาวโรจน์แทน

"เธอนี่ก็หน้าด้านหน้าทนดีนะ ฉันไล่ขนาดนี้แล้วยังไม่รู้สึก ถ้าฉันเป็นเธอพรุ่งนี้ฉันจะรีบไปเซ็นต์ใบหย่า อย่างว่าเธอมันหน้าด้านคงไม่รู้สึกหรอก ขนาดแฟนเพื่อนเธอยังแย่งมาแต่งงานได้ เธออย่าหวังสูงไปว่าจะได้เป็นเมียฉันจริงๆ ผู้หญิงแบบเธอฉันกระเดือกไม่ลง มันจะอ๊วก แค่มองหน้ายังจะอ๊วกเลย สกปรก" ผมเห็นน้ำตาของไหมคลอรอบดวงตา ยิ่งเจ็บมากเท่าไหร่ยิ่งดี จะได้รีบๆไสหัวออกจากบ้านผมสักที ม่านไหมคือผู้หญิงที่ผมรังเกียจมากที่สุดตอนนี้

"พี่นทีนอนเถอะค่ะ" เธอรีบพูดตัดบท และเอาหมอนที่ผมโยนให้วางลงที่พื้นและกำลังจะล้มตัวลงนอน

"ไปนอนที่อื่น ฉันไม่อยากหันหน้ามาแล้วเจอเธอ ไปนอนที่ปลายเตียงโน่น และช่วยทำตัวเหมือนคนไม่มีตัวตนอยู่ในห้องนี้ด้วย" ผมยังมองดูการกระทำของเธอว่าจะทำตามหรือดื้อดึงอยู่ตรงนี้ ผมต้องระวังตัวให้มากกลัวเธอปืนขึ้นเตียงและใช้วิธีสกปรกกับผม ม่านไหมหันกลับมามองหน้าผม ที่กำลังจ้องมองเธออยู่อย่างไม่วางตา

"ค่ะ"เธอค่อยๆลุกขึ้นและหยิบหมอนใบนั้นเดินไปที่ปลายเตียง ทุกการกระทำผมเฝ้าจับตามองทุกย่างก้าว ม่านไหมในชุดนอนแบบกางเกงขายาว และเสื้อแขนตุ๊กตาสีชมพู เดินไปย่อตัวลงที่ปลายเตียงจนหายไปจากสายตา ผมค่อยรู้สึกสบายตาที่ไม่ต้องทนมองอะไรที่ไม่อยากจะมอง ผมปรับอุณภูมิของแอร์ให้ลดต่ำลงมากกว่าปกติ เพราะรู้ว่าม่านไหมไม่มีผ้าห่ม และนอนที่พื้นเย็นๆโดยที่ไม่มีอะไรปูลอง ผมยิ่งสะใจ จะแกล้งจนทนอยู่ไม่ได้ แค่คิดผมก็สุขใจจนเผลอหลับไป โดยที่ไม่ได้สนใจคนที่นอนอยู่ปลายเตียง

"นะ หนาว หนาวจัง" ตกดึกผมนอนพลิกตัวบ่อยๆเพราะอุณภูมิของห้องมันเย็น จนได้ยินเสียงสั่นๆของใครบางคนที่อยู่ปลายเตียง ผมค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้น เพื่อไปมองตามเสียง เมื่อชะโงกหน้าไปดูที่ปลายเตียง ก็เห็นว่าม่านไหมนอนขดตัวหนาวสั่น ผมทำนิ่งเฉยกับภาพที่เห๋นตรงหน้า ไม่สนใจหรือเห็นใจแต่อย่างใด เพราะเธอเลือกให้มันเป็นแบบนี้เอง ผมพาตัวเองกลับมาล้มตัวนอนเหมือนเดิม และดึงผ้าห่มผืนหนามาคลุมตัวเพื่อให่อบอุ่นขึ้น

"แม่จ๋า ไหมหนาวจังเลย" ความเงียบภายในห้องทำให้ผมสะดุ้งตื่นอีกครั้ง เพราะได้ยินเสียงครวญครางของม่านไหม ดีสมน้ำหน้าให้หนาวตายไปเลย พรุ่งนี้จะได้วิ่งแจ้นกลับไปอยู่บ้านของตัวเอง ถ้าเธอไม่ไปผมก็หนีกลับไปนอนที่คอนโดผม และผมจะได้รีบไปหาปิ่นมุกแต่เช้า ป่านนี้ไม่รู้ว่าปิ่นมุกจะเป็นยังไงบ้าง ผมคิดถึงเธอเหลือเกิน ผมไม่สนใจฟังเสียงของอีกคนที่อยู่ปลายเตียง ผมควรรีบพักจะได้ตื่นไปหาคนรักแต่เช้า