Korkut, kahveyi getiren kıza değil, tam karşısında oturan babasına odaklanmıştı. Dayısı kızın babasıyla kırk yıllık ahbap gibi muhabbet ediyor bir türlü isteme işine geçemiyordu.
“Adam oğlumuz ne işle meşgul?” diye sorduğunda bıyık altından gülerken yanında oturan kardeşi “Adam kesmece, asmaca falan…” deyince elini yüzüne kapatıp güldüğünü gizlemeye çalıştı.
Annesi kendisine ikram edilen kahveyi alıp da kız kendisine doğru yönelince mecburen başını geriye atıp Ruken’e baktı.
Kız, diğerlerinden gizlediği o kendini beğenmiş gülümsemeyi ona sunmaktan çekinmiyordu. Tepsideki fincanlara bakıp “Hangisine zehir ekledin?” diye mırıldandı.
Annesi ne dediğini duyunca diziyle kendi dizini dürtse de kız önündeki fincanı işaret etti. Yüzünde hala engel olamadığı bir gülümseme vardı. Korkut, kızın
