Magkasunod na pumasok si Tiyang Loleng at si Kier na maraming dalang pagkain. Bakas ang pag-aalala sa kanilang mga mukha ng makita nila ang luha sa aking mga mata. Hindi ko pwedeng ipahalata sa kanila na malungkot ako kaya agad akong ngumiti.
"Are you okay? Why are you crying? Is there something wrong?" sunod sunod na tanong ni Kier at hindi malaman kung saan ako hahawakan kaya naman mas pinalawak ko ang aking ngiti.
"M-masaya lang ako." wika ko. Bahagya akong tumatawa sabay punas ng luha sa aking mga mata gamit ang aking daliri. Pero ang totoo ay dinudurog ako. May choices naman pero ito ang choice na pinipili ko.
"Okay lang ba talaga?" naninigurado pang tanong ni Kier.
"O-oo naman... Bakit naman hindi."
"Anak... ano ba ang napag-usapan nyo ng doctor?" bakas pa rin sa boses niya Tiy
